Μικροφωνικές εγκαταστάσεις προαναγγέλλουν τους δύο γάμους (Ελένης - Απόλλωνα, Ηλέκτρας - Πυλάδη), αλλά η εκτέλεση της θεϊκής εντολής δεν αποδείχθηκε σωτήρια και ο θάνατος, στον αέναο κύκλο της ζωής και της βίας, σφράγισε ανατρεπτικά την κατά τον Σκοπιανό σκηνοθέτη ευριπίδεια τραγωδία «Ορέστης» στην καλοκαιρινή παραγωγή του ΚΘΒΕ. Η πρεμιέρα έγινε προχθές σ’ ένα μισογεμάτο Θέατρο Δάσους.
Εμπειρος σκηνοθέτης ο Σλόμπονταν Ουνκόφσκι (110 παραστάσεις) επιχείρησε την τελευταία προσθήκη στο κείμενο, με τον Τυνδάρεω να σπέρνει τον θάνατο μετά τη χαρά, στήνοντας μια ενδιαφέρουσα πρόταση στην πρώτη θεατρική προσέγγιση του αρχαιοελληνικού μύθου. Σ’ ένα λιτό σκηνικό στο παλάτι των Αργείων (μια μεταλλική κατασκευή) με τον χορό στη θέση του πολίτη που αργοπεθαίνει, ο Ορέστης (Λ. Γεωργακόπουλος), θύμα και θύτης ταυτόχρονα, στην απόλυτη τρέλα, «άρρωστος», κυνηγημένος από τις Ερινύες, κείτεται γυμνός, ματωμένος απο τη δολοφονία της μητέρας του. Πάλλεται και σείεται απεγνωσμένα, εκλιπαρώντας την επιείκεια των Αργείων γι’ αυτόν και την αδελφή του Ηλέκτρα (Λυδία Φωτοπούλου), από τον Μενέλαο (Κ. Ρηγόπουλο) και τον Τυνδάρεω (Γ. Κρανά). Ακολουθώντας πιστά τον καθαρό λόγο του Γιώργου Χειμωνά, τις παραδοσιακές φόρμες του αρχαίου δράματος, ο Ουνκόφσκι έστησε μια βατή δίωρη παράσταση, σ’ ένα έργο του Ευριπίδη που κατά τους κριτικούς «δεν ήταν τόσο τέλειο όσο τα υπόλοιπα». Χρωμάτισε το δράμα με κωμικά στοιχεία στη σκηνή του Φρύγα (εξαιρετική στον ρόλο η Αγγελική Παπαθεμελή) κι ανέτρεψε το τέλος με σύγχρονες παρεμβάσεις. Το αχαλίνωτο κυνήγι της εκδίκησης ήταν υπερτονισμένο, μα πάνω απ’ όλα εμφανείς οι επιρροές του σκηνοθέτη από τα προσωπικά βιώματα του μίσους και της βίας και σαφής ο θυμός για τους… θεούς που έρχονται κατόπιν εορτής, «όπως έγινε -κατά την Γκάγκα Ρόσιτς (δραματουργική επεξεργασία)- στη Βοσνία, στη Ραμάλα, στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο….». Κι ύστερα, η απόλυτη μοναξιά, όπως λέει ο σκηνοθέτης: «πείτε μου πως έφυγε η ερημιά/μονάχα αυτήν έχω».
[Γιώτα Μυρτσιώτη, Η Καθημερινή, 11/07/2008]
No comments:
Post a Comment