Ο Γιάννης Βούρος δεν έχει την αγωνία να βλέπει το όνομά του πρώτο όνομα στη μαρκίζα και «επειδή στην Ελλάδα, που είναι μικρό χωριό Τέχνης, έχει κακώς εννοηθεί και μεταφραστεί ο ρόλος του πρωταγωνιστή και θιασάρχη, προτιμώ να κερδίζω σε εμπειρίες και να πλουτίζω το ρεπερτόριό μου», λέει
Θέατρο, πολιτική, τηλεόραση... Ο Γιάννης Βούρος παίζει σε πολλά ταμπλό. Και ως βασιλιάς Θεοκλύμενος πλέον στην καλοκαιρινή περιοδεία της ευριπίδειας «Ελένης». Επιδιώκει τις προκλήσεις και τα ρίσκα. Στο θέατρο δε, χρόνια τώρα, οι επιλογές του είναι εκτός πεπατημένης. Ετεοκλής, Ταλθίδιος, Ευριπίδης στις «Θεσμοφοριάζουσες», Τζέιμς στα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού», Ρασκόλνικοφ, άνθρωπος- ελέφαντας, ομοφυλόφιλος σκηνοθέτης τον χειμώνα που πέρασε και οσονούπω θα εμφανιστεί ως βασιλιάς Θεοκλύμενος στην «Ελένη» του Ευριπίδη που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αθερίδης. Η εμπλοκή του με την πολιτική ήρθε ως φυσική συνέπεια και ασχέτως αν δεν εξελέγη, παραμένει- μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ- για τον Γιάννη Βούρο η πρόκληση-επιθυμία να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους στην προσπάθειά του να δείξει έστω έναν τρόπο αντίδρασης. Στο μιούζικαλ «Δύο τρελοί, τρελοί παραγωγοί» ήταν ο αλλοπαρμένος, αποτυχημένος γκέι σκηνοθέτης που κυκλοφορούσε με γόβες, κορσέδες και φουστάνια. Στην «Ελένη» θα είναι ο με ξυρισμένο κεφάλι ξεπεσμένος διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου που ευελπιστεί να παντρευτεί επιτέλους την Ελένη. Ρόλοι όχι πρωταγωνιστικοί- ρόλοι γκεστ σταρ θα μπορούσε να πει κανείς. Πού βρίσκει την πρόκληση ο Γιάννης Βούρος; Ο ηθοποιός έχει συνολική προσέγγιση στο θέμα. «Το ενδιαφέρον πηγάζει από τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων και είναι σε άμεση σχέση με το ποια είναι η δουλειά, ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης, οι συνάδελφοι. Δεν σου κρύβω πως μία παράμετρος είναι και το οικονομικό, αλλά αυτό έπεται των υπολοίπων».
- Τι μορφή είναι ο Θεοκλύμενος; Πώς τον έχετε σκεφθεί;
Είναι από τα πρόσωπα που δικαιολογούν γιατί ο Ευριπίδης ασχολήθηκε σ΄ αυτή την τραγωδία με το «είναι» και το «φαίνεσθαι». Ο Θεοκλύμενος μισεί τους Έλληνες και καθαρίζει όποιον επιβουλεύεται την πατρική γη. Μέσα από τη σχέση του με την Ελένη και τα απωθημένα του δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Στο πρόσωπό του δικαιολογείται και η αριστοτέλειος ρήση «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
- Τελικά η «Ελένη» είναι τραγωδία;
Έχει όλα τα στοιχεία της τραγωδίας αλλά, όπως σε όλες τις τραγικές καταστάσεις της ζωής, υπάρχουν και δόσεις χιούμορ. Το θέμα είναι από ποια πλευρά θα τη δει ο σκηνοθέτης. Και ο Θοδωρής στην «Ελένη» έχει δικαιολογήσει όλες τις πλευρές, παρουσιάζοντας και τις κωμικές και τις δραματικές στιγμές σε ισορροπία.
- Η μετεκλογική περίοδος είναι σαν δεύτερη ευκαιρία για το θέατρο... Το γεγονός ότι δεν συγκεντρώσατε τις ψήφους που θα σας οδηγούσαν στη Βουλή σάς έκανε να αναρωτηθείτε πως ίσως κάτι δεν κάνατε σωστά;
Την επιβεβαίωσή μου την έχω ξεχρεώσει, τις ανασφάλειές μου τις έχω καλύψει, τα όνειρά μου τα πραγματοποιώ. Άλλοι μπορεί να αποδείξουν σε μένα. Πέραν αυτού, το κομμάτι ενασχόλησής μου με την κεντρική πολιτική σκηνή έχει να κάνει κυρίως με το λάθος που έχουμε κάνει όλοι με τους απαξιωμένους πολιτικούς και την απαξιωμένη πολιτική αλλά και με το ότι το θέατρο όσο καλό και καλογραμμένο αν είναι, ακόμα κι αν κάθε χρόνο παίζω πολιτικό θέατρο, τον κόσμο δεν θα τον κατεβάσει στον δρόμο. Ακόμα κι ένα πολιτικό έργο το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να αφυπνίσει συνειδήσεις. Από το βήμα της πολιτικής θεωρώ ότι μπορείς να πεις και να κάνεις πολύ περισσότερα, πιο σημαντικά και πιο ουσιαστικά πράγματα απ΄ ό,τι από μια θεατρική σκηνή.
- Τι γίνεται με τους πολιτικούς, διότι φαίνεται να ζουν μέσα σε ένα προστατευτικό κουκούλι και να είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα;
Έχει να κάνει με το είδος του πολιτικού. Υπάρχουν εκείνοι που είναι οριζοντιωμένοι σε γραφεία και τίτλους, άλλοι που είναι σε υπουργεία και Κοινοβούλιο. Από την άλλη όμως, είναι κι εκείνοι που μπαίνουν στα πολιτικά όργανα όχι για να κερδοσκοπήσουν πολιτικά αλλά για να προσφέρουν. Και βεβαίως, τις περισσότερες φορές το πρόβλημα, που εκφράζεται ως παράπονο, επικεντρώνεται στα πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων. Το μείζον θέμα όμως είναι οι τοπικές κοινωνίες, εκεί όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, όπου τα τελευταία χρόνια κομματικά στελέχη λυμαίνονται κονδύλια για κοινωφελείς σκοπούς και αυτό είναι κάτι που σαφώς αφορά τα δύο μεγάλα κόμματα και πρέπει να τα απασχολήσει. Εκεί, λοιπόν, έχει δουλειά να κάνει ο νέος πολιτικός. Το μέλημά του πρέπει να είναι η βάση. Αν φυτέψεις σωστά, αυτό που θα φυτρώσει θα καρποφορήσει ανάλογα, με σωστά διαμορφωμένη πολιτική συνείδηση. Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη περίοδος να χτίσουμε μια εποχή ποιότητας. Υπάρχουν πολιτικοί με κάθετα αμφίδρομη σχέση με τους πολίτες. Αυτό πρέπει να κάνει ο πολιτικός σήμερα και στο μέλλον. «Αν έλειπαν τα ευτελή πρωινάδικα...»
No comments:
Post a Comment