O ασυναγώνιστα ευφάνταστος γλωσσοπλάστης- και υπερπαραγωγικός - Ευγένιος Τριβιζάς έπειτα από τόσα χρόνια ενασχόλησης με τη λογοτεχνία για παιδιά- έχει γράψει μόνο μια συλλογή διηγημάτων, τον «Ερωτευμένο πυροσβέστη», για ενήλικες- κάνει το μεγάλο άνοιγμα: γράφει πρώτη φορά θέατρο για μεγάλους. Αλλά χωρίς να αγνοήσει- στο ίδιο έργο- τα παιδιά. Πώς το καταφέρνει αυτό; Μα γράφοντας δυο εκδοχές- μια για μεγάλους και μια για μικρούς- της ίδιας ιστορίας.
«Ο έβδομος σταθμός», ο τίτλος του έργου. Με την επιπλέον ιδιαιτερότητα ότι έχει γραφτεί ειδικά για «Το Τρένο στο Ρουφ» της πολυμήχανης Τατιάνας Λύγαρη (στη φωτογραφία) η οποία, δώδεκα χρόνια στο σταθμό του ΟΣΕ στο Ρουφ, στα ωραία παλιά βαγόνια που τα μετέτρεψε σε θέατρο λειτουργικό - ξέρει πια όλα όσα θέλατε πάντα να μάθετε για τα τρένα και τον ΟΣΕ και φοβόσασταν να ρωτήσετε...-, με επιμονή και πολλή δουλειά έχει γράψει ιστορία, έχει δημιουργήσει κοινό και διαρκώς κάτι καινούργιο επινοεί.
Και ακριβώς το καινούργιο έργο του Ευγένιου Τριβιζά, που θέμα του έχει την ελευθερία της τέχνης, δεν είναι παρά ένα «σιδηροδρομικό ταξίδι»: σε μια χώρα που την κυβερνά ένας δικτάτορας ο οποίος είναι αδύνατον να κατανοήσει τι σημαίνει τέχνη και καταργεί όλα τα συναφή επαγγέλματα, μια ομάδα καλλιτεχνών παίρνει το τελευταίο, πριν κλείσουν τα σύνορα, τρένο προσπαθώντας να το σκάσει απ΄ τη χώρα. Στη διάρκεια του ταξιδιού που έχει επτά σταθμούς υπεισέρχεται και το στοιχείο θέατρο εν θεάτρω. Με διαφορετικό τρόπογια τα παιδιά, διαφορετικό για τους ενήλικες. Εξ ου και η παράσταση θα παίζεται και σε ώρες για παιδιά με φως ημέρας- η εκδοχή για παιδιά που στόχο έχει να τα μυήσει στο μικρόκοσμο ενός σιδηροδρομικού ταξιδιού- και σε ώρες για μεγάλους- η εκδοχή για ενήλικες που το μήνυμά της είναι η αναγκαιότητα να αποδεχτούμε τον πραγματικό μας εαυτό σε μια κοινωνία που θέλει να επιβάλει πρότυπα.
Το «διπλό» έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη, με σκηνικά και κοστούμια Ντό ρας Λελούδα, μουσική Σταύρου Γασπαράτου και χορογραφίες Ζωής Χατζηαντωνίου. Για τη διανομή - εννιά ρόλοι- έχουν ήδη κλείσει Γιώργος Τσιδίμης, Μανώλης Σορμαΐνης, Τζένη Σκαρλάτου, Γρηγόρης Γαλάτης, Χάρης Μπόσινας, Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου. Οι δοκιμές αρχίζουν αρχές Αυγούστου και η πρεμιέρα προσδιορίζεται για τέλος Οκτωβρίου.
Η Άννα Φόνσου συμπλήρωσε τη διανομή- Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Άρης Λεμπεσόπουλος, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Ζαχαράκης, Παναγιώτης Λάρκου, Βασιλική Κυπραίου στο «Κοκτέιλ πάρτι» που, όπως σας έχω γράψει θ΄ ανεβάσει το χειμώνα- τέλος Οκτωβρίου- η Βαρβάρα Μαυρομάτη, σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα στο «Προσκήνιο». Τα σκηνικά και τα κοστούμια, του Άγγελου Μέντη, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα.
Κύριοι του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ένα άλλ΄ αντ΄ άλλων είναι οι αποφάσεις σας. Αλλά, εντελώς μεταξύ μας, χάριτας σας οφείλω. Για τον Ματίας Λάνγκχοφ. Που του ψήσατε το ψάρι στα χείλη στη Μικρή Επίδαυρο κι έγινε έξαλλος κι έβγαινε κι έκανε στη διάρκεια της παράστασής του «παραβάσεις» εναντίον σας με πύρινα λόγια κατά της γραφειοκρατίας και σας έκραζε.
Όχι πως δεν συμφωνώ μαζί του επί της ουσίας- το αντίθετο... Αλλά αυτή την επιπλέον μισή ώρα του «ιντερμέδιου» το οποίο θα πρόσθετε στον «Φιλοκτήτη» του Χάινερ Μίλερ που ανέβασε και το οποίο δεν πρόλαβε να το στήσει εξαιτίας σας και τη γλίτωσα γιατί οι δυο ώρες «κόβω φλέβες», επιτρέψτε μου, της παράστασής του θα ΄χαν γίνει δυόμισι- σας τη χρωστάω...
Έχω γράψει πολλές φορές αυτό που πίστευα για τις δουλειές του Αλέξανδρου Ρήγα στο θέατρο και στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Και που ήταν πολύ σκληρό.
Αλλά αδυνατώ να σιωπήσω- πνίγομαι γι΄ αυτό που συμβαίνει εις βάρος του εδώ και ενάμιση μήνα, μετά τη διπλή- φυσική και μιντιακή- δολοφονία του φίλου και συνεργάτη του Νίκου Σεργιανόπουλου. Κι ας μην έχω πληροφόρηση.
Αυτό το βρωμερό όργιο φημών που 'χει ξεχυθεί σαν από τιγκαρισμένο βόθρο που έσκασε, όργιο που υποδαυλίζεται από τηλεοπτικά κουτσομπολάδικα, διάφορα ανώνυμα- πάντα...- μπλογκ και ανάλογες έντυπες στήλες, αυτή η νοσηρή διασπορά «ειδήσεων» που υφέρπουν και φουντώνουν ένα μόνο αποδεικνύει: το ανατριχιαστικό επίπεδο υποκόσμου στο οποίο κινείται ένα μεγάλο μέρος του λεγόμενου σόου μπίζνες μας και ειδικά αυτό στα δίχτυα του οποίου είχαν εμπλακεί και ο Νίκος Σεργιανόπουλος και ο Αλέξανδρος Ρήγας. Όπου η μισαλλοδοξία και τα ακονισμένα δόντια, τα έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να ξεσκίσουν, ανθούν πίσω από λευκασμένα χαμόγελα και λαϊφσταϊλίστικα προσωπεία. Ένα επίπεδο όχι πολύ διαφορετικό απ΄ το βυθό στον οποίο κολυμπάει ολόκληρη η υποκριτική κοινωνία μας.
«Ο έβδομος σταθμός», ο τίτλος του έργου. Με την επιπλέον ιδιαιτερότητα ότι έχει γραφτεί ειδικά για «Το Τρένο στο Ρουφ» της πολυμήχανης Τατιάνας Λύγαρη (στη φωτογραφία) η οποία, δώδεκα χρόνια στο σταθμό του ΟΣΕ στο Ρουφ, στα ωραία παλιά βαγόνια που τα μετέτρεψε σε θέατρο λειτουργικό - ξέρει πια όλα όσα θέλατε πάντα να μάθετε για τα τρένα και τον ΟΣΕ και φοβόσασταν να ρωτήσετε...-, με επιμονή και πολλή δουλειά έχει γράψει ιστορία, έχει δημιουργήσει κοινό και διαρκώς κάτι καινούργιο επινοεί.
Και ακριβώς το καινούργιο έργο του Ευγένιου Τριβιζά, που θέμα του έχει την ελευθερία της τέχνης, δεν είναι παρά ένα «σιδηροδρομικό ταξίδι»: σε μια χώρα που την κυβερνά ένας δικτάτορας ο οποίος είναι αδύνατον να κατανοήσει τι σημαίνει τέχνη και καταργεί όλα τα συναφή επαγγέλματα, μια ομάδα καλλιτεχνών παίρνει το τελευταίο, πριν κλείσουν τα σύνορα, τρένο προσπαθώντας να το σκάσει απ΄ τη χώρα. Στη διάρκεια του ταξιδιού που έχει επτά σταθμούς υπεισέρχεται και το στοιχείο θέατρο εν θεάτρω. Με διαφορετικό τρόπογια τα παιδιά, διαφορετικό για τους ενήλικες. Εξ ου και η παράσταση θα παίζεται και σε ώρες για παιδιά με φως ημέρας- η εκδοχή για παιδιά που στόχο έχει να τα μυήσει στο μικρόκοσμο ενός σιδηροδρομικού ταξιδιού- και σε ώρες για μεγάλους- η εκδοχή για ενήλικες που το μήνυμά της είναι η αναγκαιότητα να αποδεχτούμε τον πραγματικό μας εαυτό σε μια κοινωνία που θέλει να επιβάλει πρότυπα.
Το «διπλό» έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη, με σκηνικά και κοστούμια Ντό ρας Λελούδα, μουσική Σταύρου Γασπαράτου και χορογραφίες Ζωής Χατζηαντωνίου. Για τη διανομή - εννιά ρόλοι- έχουν ήδη κλείσει Γιώργος Τσιδίμης, Μανώλης Σορμαΐνης, Τζένη Σκαρλάτου, Γρηγόρης Γαλάτης, Χάρης Μπόσινας, Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου. Οι δοκιμές αρχίζουν αρχές Αυγούστου και η πρεμιέρα προσδιορίζεται για τέλος Οκτωβρίου.
Η Άννα Φόνσου συμπλήρωσε τη διανομή- Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Άρης Λεμπεσόπουλος, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Ζαχαράκης, Παναγιώτης Λάρκου, Βασιλική Κυπραίου στο «Κοκτέιλ πάρτι» που, όπως σας έχω γράψει θ΄ ανεβάσει το χειμώνα- τέλος Οκτωβρίου- η Βαρβάρα Μαυρομάτη, σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα στο «Προσκήνιο». Τα σκηνικά και τα κοστούμια, του Άγγελου Μέντη, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα.
Κύριοι του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ένα άλλ΄ αντ΄ άλλων είναι οι αποφάσεις σας. Αλλά, εντελώς μεταξύ μας, χάριτας σας οφείλω. Για τον Ματίας Λάνγκχοφ. Που του ψήσατε το ψάρι στα χείλη στη Μικρή Επίδαυρο κι έγινε έξαλλος κι έβγαινε κι έκανε στη διάρκεια της παράστασής του «παραβάσεις» εναντίον σας με πύρινα λόγια κατά της γραφειοκρατίας και σας έκραζε.
Όχι πως δεν συμφωνώ μαζί του επί της ουσίας- το αντίθετο... Αλλά αυτή την επιπλέον μισή ώρα του «ιντερμέδιου» το οποίο θα πρόσθετε στον «Φιλοκτήτη» του Χάινερ Μίλερ που ανέβασε και το οποίο δεν πρόλαβε να το στήσει εξαιτίας σας και τη γλίτωσα γιατί οι δυο ώρες «κόβω φλέβες», επιτρέψτε μου, της παράστασής του θα ΄χαν γίνει δυόμισι- σας τη χρωστάω...
Έχω γράψει πολλές φορές αυτό που πίστευα για τις δουλειές του Αλέξανδρου Ρήγα στο θέατρο και στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Και που ήταν πολύ σκληρό.
Αλλά αδυνατώ να σιωπήσω- πνίγομαι γι΄ αυτό που συμβαίνει εις βάρος του εδώ και ενάμιση μήνα, μετά τη διπλή- φυσική και μιντιακή- δολοφονία του φίλου και συνεργάτη του Νίκου Σεργιανόπουλου. Κι ας μην έχω πληροφόρηση.
Αυτό το βρωμερό όργιο φημών που 'χει ξεχυθεί σαν από τιγκαρισμένο βόθρο που έσκασε, όργιο που υποδαυλίζεται από τηλεοπτικά κουτσομπολάδικα, διάφορα ανώνυμα- πάντα...- μπλογκ και ανάλογες έντυπες στήλες, αυτή η νοσηρή διασπορά «ειδήσεων» που υφέρπουν και φουντώνουν ένα μόνο αποδεικνύει: το ανατριχιαστικό επίπεδο υποκόσμου στο οποίο κινείται ένα μεγάλο μέρος του λεγόμενου σόου μπίζνες μας και ειδικά αυτό στα δίχτυα του οποίου είχαν εμπλακεί και ο Νίκος Σεργιανόπουλος και ο Αλέξανδρος Ρήγας. Όπου η μισαλλοδοξία και τα ακονισμένα δόντια, τα έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να ξεσκίσουν, ανθούν πίσω από λευκασμένα χαμόγελα και λαϊφσταϊλίστικα προσωπεία. Ένα επίπεδο όχι πολύ διαφορετικό απ΄ το βυθό στον οποίο κολυμπάει ολόκληρη η υποκριτική κοινωνία μας.
Μπάνια, μπίρες έως το... απροχώρητο- οι ιρλανδέζικες ρίζες βλέπετε...-, το Σάββατο, μετά τη δεύτερη παράσταση, disco «Cαpaki» και να ξεβιδώνεται στην πίστα μέχρι τα ξημερώματα, τη Δευτέρα ολοήμερο σεμινάριο που οργάνωσε η Σίσσυ Παπαθανασίου στη δραματική σχολή της Μιμής Ντενίση... Τρομερό ταμπεραμέντο και απίστευτες αντοχές στα πενήντα της- σήμερα έχει τα γενέθλιά της!- η Κυρία Φιόνα Σο. Αλλά και μια πραγματικά Μεγάλη Ηθοποιός. Στην Επίδαυρο, για δεύτερη φορά με τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ σε σκηνοθεσία της Ντέμπορα Γουόρνερ, η Φιόνα Σο μας το απέδειξε και πάλι. Γουίνι σπαρταριστή και συγχρόνως συγκλονιστική! Η ασπρομάλλα μητέρα της που ήταν στο κοίλον θα πρέπει να ΄ναι περήφανη... [συνεχίζεται]
No comments:
Post a Comment