ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ

Κι αυτά...

Η Γουίλι (Βικτωρία Ταγκούλη) συναντάει τον Τομ (Κωνσταντίνο Κωτσαδάμ) στις ράγες του τρένου. Δίπλα σ' αυτές της οδού Κωνσταντινουπόλεως θα δούμε το «Προς κατεδάφιση»

Το πιθανότερο θα ήταν να το πετύχουμε σε ένα καλοκαιρινό θεάτρο. Ομως όχι. Θα το δούμε στις ράγες του τρένου της οδού Κωνσταντινουπόλεως. Αυτός είναι άλλωστε ο φυσικός χώρος του μονόπρακτου «Προς κατεδάφιση» του Τένεσι Ουίλιαμς, που σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Χατζάκης (έως 20 Ιουλίου). Τη μουσική έχει γράψει ο Χρίστος Θεοδώρου, εκ των ιδρυτών της ομάδας «Σπείρα Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη.

Στον Κραουνάκη ανήκει η ιδέα να παρουσιαστεί ως μιούζικαλ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Το είχε προτείνει στον Χρίστο Θεοδώρου εδώ και πέντε χρόνια. Και αυτός από πέρσι τον Ιούνιο άρχισε να γράφει τη μουσική. Το θεατρικό κείμενο διασκεύασε σε λιμπρέτο ο Διαμαντής Γκιζιώτης.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι από τα πιο γνωστά έργα του Ουίλιαμς. Ενα κρύο και υγρό πρωινό η μικρή Γουίλι (Βικτωρία Ταγκούλη) συναντάει τον Τομ (Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ) στις ράγες του τρένου μικρής πόλης του Μισισιπή. Φόντο, η οικονομική εξαθλίωση του '30. Η απρόσμενη συνάντηση θα γίνει η αφορμή να μιλήσει η Γουίλι για το παρελθόν της, που έχει στιγματιστεί από τον θάνατο της αδερφής της Αλβα.

Μια ορχήστρα δέκα ατόμων βρίσκεται κοντά στους θεατές. Το έργο ξεκινάει από τις ράγες και μετά μεταφέρεται στον προαύλιο χώρο του θεάτρου «Art house» (Κωνσταντινουπόλεως 46, Κεραμεικός, τηλ.: 6970134560), δίπλα στον δρόμο. Η πρόζα είναι περιορισμένη. «Η πολυσυλλεκτική μουσική της παράστασης είναι κατά βάση λυρική» λέει ο Χρίστος Θεοδώρου. «Ακούγεται, όμως, ένα βαλς και ένα ανατολίτικο κομμάτι. Από τη μέση και μετά γίνονται πολλές μουσικές ανατροπές, για να φανεί ο πολύπλευρος χαρακτήρας της Γουίλι».

Στόχος του συνθέτη είναι να αναδείξει «την εγκατάλειψη και τη χαμένη αθωότητα. Είναι ένα 13χρονο κορίτσι που επιβιώνει με αποφάγια από τα σκουπίδια. Παίζει στο πατρικό του, που είναι εγκαταλειμμένο και προς κατεδάφιση. Αναπολεί παλιές στιγμές της οικογένειας, που δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη. Το σπίτι της ήταν σαν πανσιόν. Φιλοξενούσε θερμαστές, σιδηροδρομικούς κ.ά. Η μάνα κανόνιζε τα πάντα. Ο Ουίλιαμς αφήνει να εννοηθεί ότι εξέδιδε την Αλβα. Η Γουίλι ήταν λίγο παραπεταμένη. Η αναφορά της όμως είναι η Αλβα. Την έχει υιοθετήσει ως πρότυπο».

Οση γοητεία κι αν έχει μια παράσταση δίπλα στις ράγες του τρένου, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να τραγουδάς με τόσο θόρυβο. «Δυσκολευτήκαμε να εντάξουμε την παράσταση στους φυσικούς χώρους, την ατμόσφαιρα και τους θορύβους της πόλης. Κάναμε πολλές πρόβες. Αυτό όμως έγινε το πλεονέκτημα της παράστασης» λέει ο Χρίστος Θεοδώρου. Δηλαδή; «Είναι ο ιδανικός φυσικός χώρος, με έτοιμο σκηνικό. Υπάρχει το παρακμιακό καφενείο, που αναφέρει ο Ουίλιαμς, παραδίπλα σκουπίδια, οι ράγες απ' όπου περνούν τρένα. Ολο αυτό δίνει μια κινηματογραφική οπτική».

[ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/07/2008]