«Θυμωμένος» Βογιατζής

Ο Λευτέρης Βογιατζής με όλες του τις παραστάσεις μάς εξαναγκάζει ταπεινωτικά στη χρήση κάθε δημοσιογραφικού κλισέ. Υπέροχη, μοναδική, συγκλονιστική, αποκαλυπτική και τα λοιπά. Με πόση, λοιπόν, χαρά και ανακούφιση ξεφορτώνομαι σήμερα την αμηχανία των υπερθετικών και κλέβω για τη νέα του δουλειά, το «Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ, μια φράση που άκουσα και τα λέει όλα: «Οι άλλοι κάνουν παραστάσεις, ο Βογιατζής κάνει θεάτρο».

Κι αυτή τη φορά, όπως άλλωστε και στον καλοκαιρινό, πληθωρικό, δραματικά μεγαλειώδη «Τόκο» του, ξέφυγε από τις «μικρές» παραγωγές τών τελευταίων χρόνων στο θεατράκι της Οδού Κυκλάδων, την «Ημερη» και το «Υστατο σήμερα». Και ανοίχτηκε σε ένα σκηνικά απαιτητικό, πολυπρόσωπο, ούλτρα πολιτικό νεανικό κείμενο του νομπελίστα για ένα άσυλο-θεραπευτήριο αντιφρονούντων, στο οποίο συμβαίνουν, συνήθως πίσω από τη σκηνή, τα πιο φοβερά πράγματα.

Θεωρούμε τον Βογιατζή «εστέτ» και τον εκνευρίζουμε, γιατί την αλήθεια και μόνο την αλήθεια επιδιώκει, όπως λέει, στο θέατρο. Υποτιμάμε και την πολιτική, θυμωμένη πλευρά του, που ταυτίζεται με κάθε πολίτη αυτού του ξεχαρβαλωμένου κράτους. Γι' αυτό και μείναμε, ίσως, με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην παράσταση τού «Θερμοκηπίου».

Σοφά απλή. Γρήγορη, αλλά με έγνοια για την ποιητική πρόζα τού Πίντερ. Απίστευτα αστεία. Παγωμένη και φρικιαστική. Και με εναλλαγές χώρων που θα τις ζήλευε και η πιο μηχανοκίνητη κρατική σκηνή: τα κατάφερε και πάλι ο Βογιατζής με ιδιοφυή τρόπο (σκηνικά Εύας Μανιδάκη) να μετατρέψει το μικροσκοπικό του θέατρο σε ένα τεράστιο σύμπαν: γραφεία, διάδρομοι, καφενεία, αυλές, θάλαμοι.

Επειτα είναι και οι ερμηνείες. Αποφασίζω ότι ο πρώην στρατιωτικός Ρουτ, ο άτεγκτος, διεφθαρμένος διευθυντής του ασύλου, είναι ο καλύτερος ρόλος του Βογιατζή ever και εμφανίζεται από το βάθος του χρόνου και με τραβάει από το μανίκι ο ξεκαρδιστικός του δικαστής Αδάμ στη «Σπασμένη στάμνα» του 1982. Κι αν ξαναθυμάμαι τους Αλεξία Καλτσίκη, Δημήτρη Ημελλο, Γιάννη Νταλιάνη και Θάνο Τοκάκη σε πολύ δυνατές στιγμές, δικαιούμαι να εκπλαγώ και να ξεχωρίσω τον Παντελή Δεντάκη. Στο ρόλο ενός στελέχους, που έχει αρχίσει να αντιδρά στην παράνοια του «ησυχαστηρίου», κλέβει την παράσταση. Να το πάλι το κλισέ, που λέγαμε...

• ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 1 Απριλίου 2011