Ο Χάρι Πότερ κάνει θέατρο

Το θεατρικό ντεμπούτο του το 2007 ως ψυχολογικά ασταθής σταβλίτης στο «Εκβους» συζητήθηκε όσο και η ημίγυμνη φωτογράφησή του.  Η επιστροφή του στη θεατρική σκηνή έχει προκαλέσει ήδη ανάλογο ενδιαφέρον. Αναμένεται, μάλιστα, να έχει και εισπρακτικό, αφού σε λίγους μήνες ο Ντάνιελ Ράντκλιφ θα πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα στις αίθουσες, όπου θα προβληθεί το «Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος Δεύτερον» και στη σκηνή του θεάτρου «Al Hirschfeld» στη Ν. Υόρκη. Εκεί όπου την περασμένη Κυριακή το μιούζικαλ του Φρανκ Λέσερ «How to Succeed in Business Without Really Trying» (Πώς να πετύχετε στις επιχειρήσεις χωρίς να προσπαθήσετε πραγματικά) έκανε πρεμιέρα, με τον διασημότερο μικρό μάγο της σόου μπιζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το μιούζικαλ, βασισμένο σε βιβλίο του Σέπαρντ Μιντ, πρωτανέβηκε το 1961 σε σκηνοθεσία του ίδιου του Λέσερ και την επόμενη χρονιά βραβεύτηκε με «Πούλιτζερ». Σε αυτό ο ήρωας, Τζ. Πιέρποντ Φιντς ή «Πόντι», είναι ένας μάλλον παιδαριώδης νεαρός με μπερδεμένο παρελθόν, που αποφασίζει να κυνηγήσει την καριέρα. Αποκτά τον οδηγό «Πώς να πετύχετε στις επιχειρήσεις χωρίς να προσπαθήσετε πραγματικά» και μπαίνει στον κόσμο των αμερικανικών επιχειρήσεων με αυτό σαν Βίβλο του. Ακολουθεί κάθε εντολή του κατά γράμμα και σύντομα αρχίζει να ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά της ιεραρχίας στον εταιρικό κολοσσό «World Wide Wicket Company» της Νέας Υόρκης.

Στην πορεία, βέβαια, η «Βίβλος» μετατρέπει μεθοδικά τον πιστό της σε έναν αδίστακτο και ανήθικο υπερανταγωνιστικό τύπο, σαν αυτούς που αργότερα μάθαμε να αποκαλούμε «ευγενικά» «γιάπηδες». Τα καταφέρνει χωρίς ποτέ του να μετανοήσει, να ζητήσει συγγνώμη ή να τιμωρηθεί για τίποτα, αντιδρώντας απλώς σαν αυτόματο στις επιταγές των ανωτέρων του.

Ο ρόλος -με τον οποίο ο Μάθιου Μπρόντερικ κέρδισε ένα βραβείο Τόνι το 1995- είναι γραμμένος λιτά, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία τού χαρακτήρα, ώστε ο κάθε ηθοποιός να τον προσαρμόζει πάνω του και να του αποδίδει τα δικά του δεδομένα. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ο κριτικός των «Νιου Γιορκ Τάιμς», ο οποίος ξεκαθαρίζει πως ο Ντάνιελ Ράντκλιφ είναι ο βασικότερος λόγος για να δει κανείς την παράσταση, που διατηρεί τη χορογραφία και τη μουσική του Φράνκ Λέσερ, σε σκηνοθεσία, αυτή τη φορά, του Ντέιβιντ Τσέις.

Ο Ράντκλιφ χορεύει, τραγουδάει και τα καταφέρνει καλά, όχι με «μαγικά», αλλά με πολλή δουλειά και αμέτρητη προσπάθεια. Και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο κριτικός, μπορεί να σου δίνει την αίσθηση πως ένας αθέατος υποβολέας τον βοηθά σε όλη την παράσταση, αλλά παρ' όλα αυτά καταφέρνει να «ξυπνήσει με την ερμηνεία του μητρικά ένστικτα σε γυναίκες κάθε ηλικίας και πιθανότατα, σε μερικούς από τους άντρες, μαζί με συντροφική προστατευτικότητα στους υπολοίπους».

• ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 29 Μαρτίου 2011