Η Στέλλα, ο Δράκος, η Ιστορία...

• ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

• Του Δηµήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

• Ο πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος υπέκυψε ύστερα από µακροχρόνια µάχη µε τον καρκίνο

Αν ήταν Αµερικανός και έγραφε σενάρια για το Χόλιγουντ, στην προσωπική του συλλογή – ίσως στον λουτροκαµπινέ του, γιατί τόσο περήφανος ήταν – θα είχε τοποθετήσει τρία Οσκαρ σεναρίου. Οπωσδήποτε για τη «Στέλλα» (εξ ηµισείας µε τον Μιχάλη Κακογιάννη). Οπωσδήποτε για τον «∆ράκο». Αυτό κι αν ήταν επινόηση µε οίστρο και εφευρετικότητα επιπέδου Μπίλι Ουάιλντερ. Και ίσως για την «7η µέρα της δηµιουργίας». Λένε «δυστυχία να είσαι Ελληνας». Λέω «ευτυχία να είσαι Ιάκωβος Καµπανέλλης».

Αυτό το απλό, καθηµερινό, µειλίχιο πλάσµα, έφερε µέσα του ένα θεόρατο, δηµιουργικό φορτίο.

Πλήρες από πρωτοτυπία, έµπνευση και σκοτάδια. Παράδειγµα; «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου (1956). Οταν ο Ιάκωβος ήταν 34 ετών. Ηρωάς του (Ντίνος Ηλιόπουλος) ένας απλός υπάλληλος. Περίπου όπως ο Καµπανέλλης. Απίστευτη ταύτιση του συγγραφέα µε τον ήρωά του. Ο Ηλιόπουλος λοιπόν, που κάθε βράδυ αγοράζει ένα κεσεδάκι γιαούρτι, εκλαµβάνεται από µέλη της µαφίας ως ο αρχηγός τους. Ενα... τίποτα ο σωσίας του µεγάλου.

Αν αυτή η ιστορία είχε πέσει στα χέριατου Μπίλι Ουάιλντερ µπορεί ως αµερικανική παραγωγή να γονάτιζε το αριστούργηµά του «Η λεωφόρος της ∆ύσεως» (Sunset Boulevard).

Οµως έναν χρόνο πριν είχε προηγηθεί το έργο του «Η Στέλλα µε τα κόκκινα γάντια» όπου συνεργάζεται µε τον Μιχάλη Κακογιάννη κι έτσι, σ’ εκείνο το µετεµφυλιακό τοπίο όπου όλα τα’σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, πέφτει φουνταριστή µια γυναικάρα µε το όνοµα Μελίνα Μερκούρη, πουόχι µόνο βγάζει γλώσσα σε µια άκρως συντηρητική κοινωνία, αλλά τολµάει να πει στον εραστή της(Γιώργο Φούντα) «θα κάνω αυτό που γουστάρω». Απίστευτη φεµινιστική «βλασφηµία», τηνοποία όµως Καµπανέλλης και Κακογιάννης τη βάζουν νακολυµπάει σε τόνους έρωτα και πάθους.

Για να µην πολυλογώ, αν τον δικό του, προσωπικό δρόµο, τον ακολουθούσε στοιχειωδώς και η ελληνική Πολιτεία στη σχέση της µε την κινηµατογραφική Παιδεία, τώρα η µικρή, ρακένδυτη Ελλάδα θα ανταγωνιζόταν επί ίσοις όροις µια ∆ανία. Γι’ αυτό δυστυχία να είσαι Ελληνας, όµως ευτυχία να είσαι Ιάκωβος Καµπανέλλης!