Υποκριτική δύο ταχυτήτων

Δεν είχα δει ποτέ τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο θέατρο. Δεν ήξερα, με άλλα λόγια, πώς στέκεται και, εν πάση περιπτώσει, αν μπορεί να σταθεί και στη σκηνή. Και, για να πω την αλήθεια, δεν καιγόμουν κι από περιέργεια.  Αν δεν συμπρωταγωνιστούσε στον «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ (στο «Βρετάνια») με τον Δημήτρη Λιγνάδη, δεν θα μάθαινα ποτέ τι «λαγούς» πιάνει στο σανίδι. Κι όμως. Ο Λιγνάδης, που σκηνοθέτησε το έργο, παρ' όλο που παραδεχόταν το διαφορετικό υπόβαθρο και «παρελθόν» του από τον τηλεστάρ, δεν μας έλεγε την αλήθεια όταν δήλωνε «όποτε θα υπάρχει "διγλωσσία", είναι σκηνοθετικό ζητούμενο της παράστασης».

Η σκηνική διγλωσσία βγάζει μάτι στο «Βρετάνια», εμφανίζοντας υποκριτική δύο ταχυτήτων και άλλων τροχιών, με τον Παπακαλιάτη να ωχριά δίπλα στον Λιγνάδη που πραγματικά λάμπει ως Σαλιέρι, κάνοντας μια από τις ωριμότερες ερμηνείες του. Η στρωτή, εύρυθμη παράσταση, που κοπιάρει αισθητά την κινηματογραφική επιτυχία του Μίλος Φόρμαν, αποσυντονίζεται σαν ξεκούρδιστη όποτε εμφανίζεται ο Παπακαλιάτης. Ανευρος, χωρίς τεχνική και χωρίς να τον βοηθά η θαμπή, αντιθεατρική φωνή του, καταφεύγει διαρκώς σε εκνευριστικές ευκολίες, όπως το ψεύτικο υστερικό γέλιο που αντιγράφει άγαρμπα το κελαρυστό κινηματογραφικό του Αμαντέους - Τομ Χαλς. Ισως προς το δεύτερο μέρος να «στρώνει» ελαφρώς η επίδοσή του, αλλά δεν σώζεται.

Το ερώτημα για την πλουμιστή πολυπρόσωπη παραγωγή, σε εποχές κρίσης, είναι άλλο ασφαλώς. Η παράσταση με Αμαντέους έναν καλυτέρων επιδόσεων αλλά λιγότερο δημοφιλή ηθοποιό από τον πρωταγωνιστή-κράχτη θα είχε τις ουρές που σχηματίζονται καθημερινά στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου έξω από το «Βρετάνια»;

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 29 Μαρτίου 2011