60' «Μέσα»

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου περιτριγυρισμένος από τους τριάντα χορευτές του

«Βιώνω την πραγματοποίηση ενός μεγάλου μου ονείρου. Δεν κρατιέμαι να το μοιραστώ με τους συμπολίτες μου», έλεγε χθες το πρωί από τη σκηνή του «Παλλάς» ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, περικυκλωμένος από τους τριάντα χορευτές του. Λίγο νωρίτερα μας είχε προσφέρει ένα «μεζεδάκι», όπως ο ίδιος αποκάλεσε το εξηντάλεπτο απόσπασμα της νέας του δημιουργίας, «Μέσα». Δεκαπέντε μέρες μάς χωρίζουν από την πρεμιέρα (13 Απριλίου). Ομως ήδη έχει χυθεί πολύ μελάνι για την εξάωρη παράσταση χωρίς αρχή, μέση και τέλος που μετατρέπει το ιδιωτικό σε δημόσιο, αντιμετωπίζει το θέατρο ως εκθεσιακό χώρο, το έργο σαν έκθεμα και προτείνει στους θεατές το ρόλο του επισκέπτη.

Είδαμε ένα εικαστικό αριστούργημα (σκηνικός σχεδιασμός: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και Σοφία Ντώνα, φωτισμοί: Αγγελος Γιάνναρος), παρ' όλο που είναι κατά 80% έτοιμο. Ο χορογράφος εξομολογήθηκε πως θέλει το έργο του να λειτουργήσει ως ένα «πνευματικό σπα». «Θέλησα να επικεντρωθώ στη στιγμή εκείνη στην οποία ο άνθρωπος ξεχνιέται με τον εαυτό του. Τον συλλαμβάνουμε την ώρα που επιστρέφει στη φωλιά του. Παρακολουθούμε τη σταδιακή απέκδυσή του από την πανοπλία, που χρειάζεται να φέρει έξω», είπε.

Αρνήθηκε να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της νέας του δημιουργίας. «Ο δημόσιος λόγος είναι καθοδηγητικός. Δεν μου αρέσει η καταναλωτική καταπίεση του τι σημαίνει κάτι, δεν θέλω να μιλήσω για συμβολισμούς. Εάν το σπα είναι επιτυχημένο, έρχεται και η κάθαρση, μην ψάχνετε όμως να τη βρείτε μέσα στη δράση» ξεκαθάρισε, αφήνοντας τελείως ανοιχτό το νόημα του έργου στον κάθε θεατή. Απέφυγε να απαντήσει γιατί στο «Μέσα» μας δεν υπάρχει τίποτε από όσα μας απασχολούν και μας φλέγουν έξω. Αλλά ούτε και γιατί μας οδήγησε πιο πουθενά κι από το «Πουθενά».

«Πρόκειται για μια σειρά κινήσεων που πυκνώνουν και αραιώνουν. Με το ίδιο τούβλο χτίζουμε διαφορετικά οικοδομήματα», αρκέστηκε να πει για τη φόρμα. «Δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ. Το να ξεφύγουμε από το όμορφο θα μας πάρει άλλη μια ζωή. Δεν είμαστε εδώ για κριτικάρουμε την ομορφιά, αλλά για να την κοινοποιήσουμε», αντέτεινε σε παρατήρηση που ήθελε το μεζεδάκι πολύ «γκουρμέ».

Πράγματι, μας έλειψαν το συναίσθημα, η κλιμάκωση και οι στιγμές κορύφωσης. Θέλαμε έστω και για μια στιγμή να πάρει μια θέση. Ο Παπαϊωάννου δήλωσε πως δεν ήταν μέσα στις προθέσεις του. Και όμως, το έκανε όταν εμφανίστηκε στη σκηνή ένα ζευγάρι και ο ουρανός έγινε πεντακάθαρος. «Ισως τελικά η μόνη μας ελπίδα είναι η επαφή μας με τον άλλο», είπε.

Πολλοί μίλησαν για «ψυχοπλάκωμα» και άλλοι για αίσθημα ηρεμίας και χαλάρωσης. «Σκεφτόμαστε το γκρίζο χρώμα σαν κάτι θλιμμένο, όμως στα χέρια ενός δημιουργού δίνει τις μεγαλύτερες δυνατότητες. Επίσης, λέμε τσιμέντο και εννούμε κάτι αρνητικό, όμως με αυτό φτιάχτηκαν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του μοντερνισμού», κατέληξε.

• ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011