Ο σκηνοθέτης, δάσκαλος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Ρουσταβέλι της Τιφλίδας σκηνοθετεί στο ΚΘΒΕ και μιλά στη "ΜτΚ" για τον Σαίξπηρ, και όχι μόνον.
Της Κυριακής Τσολάκη, Μακεδονία, 26/3/2011
Σκηνοθέτης, δάσκαλος αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Ρουσταβέλι της Τιφλίδας ο Ρόμπερτ Στούρουα είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό. Στη Θεσσαλονίκη τον φέρνει το ΚΘΒΕ και η αγάπη του για τον Σαίξπηρ.
Καπνίζει το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο. Είναι η αγωνία του για το τελικό αποτέλεσμα της παράστασης “Το ημέρωμα της στρίγγλας” που σκηνοθετεί για το ΚΘΒΕ; “Δεν είναι αυτό, καπνίζω συνεχώς έτσι”, λέει και γελάει ενοχικά. Ο γεωργιανός Ρόμπερτ Στούρουα είναι μάλλον ένας παθιασμένος άνθρωπος, που με την ίδια μανία ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με το θέατρο και τον Σαίξπηρ, του οποίου έχει ανεβάσει δεκάδες έργα. Εντύπωση προκαλεί πως είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με το συγκεκριμένο κείμενο…
- Το έργο ήταν μια δική σας επιλογή. Ποια θεωρείτε ότι είναι τα πιο γοητευτικά στοιχεία του που σας κέντρισαν ώστε να το σκηνοθετήσετε;
Δεν θεωρώ ότι είναι ένα έργο που φέρει εξαιρετικές ιδέες ώστε να θέλει κανείς οπωσδήποτε να το ανεβάσει γι’ αυτές. Ούτε πιστεύω ότι είναι πρότυπο συμπεριφοράς για τις γυναίκες, επειδή το κείμενο σχετίζεται με τη χειραγώγηση της γυναίκας από τον άνδρα. Για να αναφερθεί κανείς σε τέτοιου τύπου αρχές υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά έργα. Θεωρώ ότι με αυτό το θεατρικό κείμενο ο Σαίξπηρ αποφάσισε να αστειευτεί πάνω σε δύο ιδιαίτερες και σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Πετρούκιος και η Κατερίνα. Έτσι δίνει το υλικό και στους ηθοποιούς και στον σκηνοθέτη ώστε να κάνουν μια χαρούμενη γιορτή γύρω από τη θεματολογία της σχέσης των δύο φύλων. Στο δικό μας ανέβασμα προσπαθήσαμε να δείξουμε ότι ο έρωτας εξημερώνει και τη γυναίκα και τον άνδρα και αλλάζει και τους δύο. Ο Πετρούκιος παρουσιάζεται στην αρχή σαν ένα πληθωρικό αρσενικό που στο τέλος γίνεται κανονικός άνθρωπος. Αυτή η μεταστροφή και των δύο έρχεται επειδή μεταξύ τους γεννιέται αληθινή αγάπη.
- Διαπιστώνουμε συχνά σήμερα ότι οι άνθρωποι φοβούνται να ερωτευτούν. Είναι στις μέρες μας πιο επίκαιρο από ποτέ αυτό το έργο, δεδομένης της μοναξιάς και της μοναχικότητας που παρατηρείται σε πολύ κόσμο;
Είναι απλή η σκέψη μου. Θεωρώ ότι όταν γεννιέται πραγματική αγάπη μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους. Όταν πραγματικά είναι δύο άνθρωποι ερωτευμένοι, δεν χρειάζεται να υπάρχει ανταγωνισμός. Συμφωνώ ότι σήμερα πολλοί φοβούνται να ερωτευτούν και να δοθούν, αλλά μου φαίνεται ότι αυτό συνέβαινε πάντα. Πάντοτε οι άνθρωποι αναζητούν την πραγματική αγάπη, αλλά συγχρόνως τη φοβούνται. Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν ελάχιστα στην πορεία των χρόνων. Αν μεταβάλλονταν πολύ θα χάναμε τη ροή και το νήμα που μας δένει με αυτά τα έργα και δεν θα μπορούσαμε καν να τα καταλάβουμε. Αν όλα άλλαζαν ριζικά, τότε η κληρονομιά που έχουμε από αυτή την τέχνη θα μας ήταν ξένη. Γι’ αυτό, όταν διαβάζουμε έργα που έχουν γραφεί αιώνες πριν, βλέπουμε ότι μας αφορούν και αναφέρονται πάνω στα ίδια προβλήματα, ένα εκ των οποίων και η μοναξιά.
- Οι ηθοποιοί πόσο εύπλαστο υλικό ήταν στα χέρια σας;
Είμαι σίγουρος ότι οι ηθοποιοί εδώ κατάλαβαν τι σημαίνει για μένα θέατρο και ποια είναι η σχέση μου με αυτό. Στην αρχή δεν ήταν εύκολο να ανοιχτούν και αυτό συμβαίνει σε όλα τα θέατρα που ανεβάζω έργα, ακόμη και στο δικό μου. Προς το τέλος όμως με το που τους έκανα μια παρατήρηση έμπαιναν αμέσως στη δική μου λογική. Απέκτησαν τον κώδικα της παράστασης και της σκέψης μου.
- Δηλώνετε συχνά ότι αγαπάτε πολύ την Ελλάδα. Τι σας αρέσει περισσότερο;
Πώς μπορείς να εκφράσεις γιατί αγαπάς μια γυναίκα; Είναι κάτι που σου συμβαίνει μέσα σου σαν το πάθος που συχνά είναι ανεξήγητο. Η Ελλάδα είναι μια πολύ όμορφη χώρα, αλλά αυτό που με αγγίζει περισσότερο είναι οι σχέσεις των ανθρώπων της μεταξύ τους.
- Αυτή όμως είναι μια δύσκολη εποχή για τους περισσότερους Έλληνες. Το προσλαμβάνετε;
Ασφαλώς. Βλέπω πως όλοι είναι μαζεμένοι λόγω της κρίσης και των οικονομικών δυσκολιών, οι οποίες έχουν τις επιπτώσεις τους στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Όταν ο σοβιετικός στρατός στη Γεωργία σκότωσε τις γυναίκες στη διαδήλωση της 9ης Απριλίου, που είναι και η Ημέρα της Ανεξαρτησίας της χώρας, δεν ήμουν εκεί. Επιστρέφοντας στις 14 Απριλίου στην Τιφλίδα, επειδή το σπίτι μου είναι δίπλα από το δημαρχείο, είδα ότι γινόταν ένας γάμος. Τότε δυσανασχέτησα γιατί θεώρησα ότι δεν ήταν εποχή για τέτοιες χαρές. Μετά όμως σκέφτηκα ότι σωστά οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν οικογένεια.
- Μέσα σε αυτή την πολύ δύσκολη παγκόσμια συγκυρία είστε αισιόδοξος;
Με επηρεάζει πάρα πολύ αυτό το γεγονός. Από τη φύση μου ήμουν πάντα αισιόδοξος άνθρωπος. Όταν γεννήθηκαν όμως τα εγγόνια μου άρχισε σιγά - σιγά να χάνεται η αισιοδοξία μου και να φοβάμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου για τη μοίρα τους. Τώρα δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος με την κατάσταση που επικρατεί. Όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι πιστεύαμε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι πιο ανθρωπιστικός. Βλέπουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο, καθώς πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν ξέρω τι να κάνουμε. Θεωρώ όμως σίγουρο ότι η ένωση της ανθρωπότητας δεν θα πρέπει να γίνεται με την παγκοσμιοποίηση, αλλά ίσως με έναν τρόπο που οι ιδιαιτερότητες, οι εθνικότητες και η κουλτούρα των λαών να ενωθούν μέσα από κάποια ανθρωπιστικά ινστιτούτα και όχι να αφομοιωθούν.
- Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθν. Αμύνης 2).
- Παραστάσεις Τετάρτη - Κυριακή.
- Πρωταγωνιστούν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Δήμητρα Ματσούκα, Κώστας Χαλκιάς, Δημήτρης Κολοβός, Αστέρης Πελτέκης κ.ά.
No comments:
Post a Comment