Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...

Ενας από τους δραματουργούς που αναδείχθηκαν μέσα από τα πολιτικοκοινωνικά προτάγματα των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος, συγγραφέας της πολυπαιγμένης και αφάνταστα επίκαιρης επιτυχίας «Ωχ, τα νεφρά μου», έσβησε χθες, ύστερα από σκληρό αγώνα με τον καρκίνο, στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ. Ηταν 72 ετών. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 4 μ.μ. στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πύργο Ηλείας.

Ο Τσικληρόπουλος ήταν αχώριστο τρίο με τους θεατρικούς συγγραφείς Γιώργο Σκούρτη και Μήτσο Ευθυμιάδη στη ζωή και στη σκηνή -το 1983 έγραψαν από κοινού το έργο «Λέγε Μήτσο». Εμφανίστηκε στο θέατρο το '69 με την «Εκπληξη» (από το Πειραματικό Θέατρο Μαριέτας Ριάλδη). Η «Πρόσκληση», μια υπαρξιακή αλληγορία που μας μεταφέρει σε έναν εφιαλτικό πύργο χωρίς έξοδο, όπου θεοί και δαίμονες παγιδεύουν τον άνθρωπο και τον εκμηδενίζουν, ανέβηκε σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Με τον «Κύριο», όμως, που σκηνοθέτησε ο Θανάσης Παπαγεωργίου το '87, ο Τσικληρόπουλος επιστρέφει στην πολιτική εστιάζοντας στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ αφεντικού και δούλου.

Στην «Ούρσουλα», που ανέβασε ο Θύμιος Καρακατσάνης το '95, υποδυόμενος την τραβεστί ηρωίδα, η δράση εκτυλίσσεται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου οι κρατούμενοι ετοιμάζουν παράσταση με σκοπό να εξοντώσουν τους επίσημους επισκέπτες. «Το έργο είναι η οργισμένη φωνή ενάντια στην εξουσία, που μας θέλει υποχείριά της, δηλαδή ενάντια στην πολιτική, τη θρησκεία και τη δικαιοσύνη», διαπίστωνε ο συγγραφέας.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η σκληρή σάτιρα «Ωχ, τα νεφρά μου» , που ανεβαίνει ασταμάτητα από το 1993, τη χρονιά που την πρωτοσκηνοθέτησε στις «Μάσκες» ο Γιώργης Χριστοφιλάκης. Ενας κουστουμάκιας προτείνει σε δύο ρακοσυλλέκτες να πουλήσουν τα νεφρά τους «για το καλό των συνανθρώπων τους». Η συνέχεια «παραπαίει» μεταξύ της κοινωνικής σάτιρας, της πολιτικής καταγγελίας και του θρίλερ.

Ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος, άνθρωπος ανήσυχος, δεν χωρούσε σε ένα μόνο τόπο - εξ ου και ένα διάστημα έζησε σαν αναχωρητής σε χωριό του Πηλίου. Αντιστοίχως δεν περιοριζόταν και σε έναν τρόπο έκφρασης. Είχε γράψει σενάρια (τα «Βαποράκια» του Παύλου Τάσιου, ο «Βαρόνος» του Σάκη Μανιάτη ), στίχους (την περίφημη «Ελένη», με μουσική Θάνου Μικρούτσικου), μυθιστορήματα («Διακόσια χρόνια ξενητιάς», «Αποδέσμευση») και τέσσερα παιδικά βιβλία. [ΙΩ.Κ., Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011]