Εικαστικά αφιερώματα στο φουαγιέ

Στο Εθνικό και στο Ιδρυμα Κακογιάννη

• Της Μαργαριτας Πουρναρα, Η Καθημερινή, Tετάρτη, 30 Mαρτίου 2011

Εικαστικές εκθέσεις για θεατρόφιλους ή σινεφίλ; Είναι ένα νέο στοίχημα που χειρίζονται με επιτυχία φορείς όπως το Εθνικό Θέατρο αλλά και το Ιδρυμα Κακογιάννη που έχουν πλουτίσει τις δράσεις τους συμπεριλαμβάνοντας στο πρόγραμμά τους και την τέχνη. Ετσι, όχι μόνο διευρύνουν την ομάδα των δημιουργών και των θεατών, αλλά ακολουθούν και τον χρυσό κανόνα σε μια εποχή ισχνών αγελάδων που ευνοεί την πολυφωνία στον προγραμματισμό.

• Πρωτοπορία

Εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, το Εθνικό Θέατρο αποφάσισε να φιλοξενήσει εικαστικά αφιερώματα στην έδρα του. Αρχικά στο Ρεξ και κατόπιν στο κτίριο Τσίλλερ, είδαμε τους πρώτους καρπούς της πρωτοβουλίας αυτής που είχε τίτλο «Κοινή Θέα». «Ηταν μια πρωτοποριακή κίνηση για τα θεατρικά δεδομένα, που φανέρωσε την επιθυμία των ανθρώπων του Εθνικού, να ανοίξουν την πόρτα σε αξιόλογους καλλιτέχνες», μας ενημερώνει η Κατερίνα Τσέλου, η οποία συνεπιμελείται τις εκθέσεις μαζί με την Ελένη Κούκου.

«Στόχος ήταν να διερευνηθεί η περιοχή ανάμεσα στα εικαστικά και το θέατρο, να παρουσιάζουμε έργα τέχνης που να μπορούν να συνομιλήσουν με τις παραστάσεις μας. Η επιλογή των καλλιτεχνών γινόταν με αυτά τα κριτήρια, καθώς και την ικανότητά τους να συμπεριλαμβάνουν στοιχεία θεατρικότητας ή περφόρμανς στη δουλειά τους. Μάλιστα, ελήφθη εξαρχής η απόφαση να μην είναι μόνον Ελληνες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα και έτσι πέρυσι παρουσιάσαμε δημιουργίες της Μάρως Μιχαλακάκου, της Νεοϋορκέζας φωτογράφου Ρόνα Μπίτνερ και του Βέλγου Μισέλ Φρανσουά. Πριν από λίγες ημέρες, εγκαινιάστηκε η έκθεση του Αγγελου Παπαδημητρίου που εμφανίζεται και ως ηθοποιός στην παράσταση του Συρανό καθώς και του Κωστή Βελώνη”.

Πράγματι, το φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου έχει μεταμορφωθεί από τα έργα των δύο εικαστικών που παρουσιάζονται όχι στο πλαίσιο μιας γκαλερί ή ενός μουσείου αλλά σε εντελώς διαφορετικά συμφραζόμενα, όπως διαπιστώσαμε στην πρόσφατή μας επίσκεψη. Καλοντυμένες ηλικιωμένες Αθηναίες περιεργάζονταν με το βλέμμα τους τις κατασκευές του Βελώνη και σχολίαζαν τα γλυπτά του Παπαδημητρίου. Κατά πόσον όμως τέμνεται το εικαστικό και το θεατρικό κοινό: «Αρχικώς πιστεύαμε ότι η δίοδος ανάμεσα στα δύο συγκοινωνούντα δοχεία ήταν μεγαλύτερη. Τώρα διαπιστώνουμε ότι χρειάζεται να προετοιμάσει κανείς το έδαφος ώστε το θεατρόφιλο κοινό να μη νιώθει έκπληξη. Το θετικό είναι ότι οι εκθέσεις αυτές έχουν πάντα μεγάλη και εγγυημένη επισκεψιμότητα», λέει η Κατερίνα Τσέλου. Η Ξένια Καλδάρα, που διευθύνει το Ιδρυμα Κακογιάννη, μας λέει τη δική της φιλοσοφία: «Οχι μόνο γειτνιάζουμε γεωγραφικά με την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών αλλά μέχρι σήμερα έχουμε κάνει πολλές κοινές δράσεις. Ο ίδιος ο Κακογιάννης ήθελε να δώσουμε ένα βήμα έκφρασης σε νέους καλλιτέχνες. Ετσι, παρά το ότι η βαρύτητά μας πέφτει περισσότερο στον κινηματογράφο, τον χορό και το θέατρο, έχουμε κάνει πολλές εκθέσεις», επισημαίνει στην «Κ».

«Σε μια δύσκολη περίοδο όπου οι θεατές σκέφτονται συχνά και το οικονομικό αντίτιμο του εισιτηρίου, είναι ευχάριστο να τους προσφέρεις και κάτι παράπάνω από αυτό που περιμένουν να δουν. Πέραν αυτού, οι ίδιοι οι εικαστικοί χαίρονται όταν εκθέτουν έργα τους σε πλαίσιο διαφορετικό διότι διερευνούν κατά πόσο περνάει το μήνυμά τους και σε άλλο κοινό. Η επόμενή μας έκθεση συνδυάζει και την λογοτεχνία καθώς νέοι καλλιτέχνες από το εργαστήριο του Γιάννη Ψυχοπαίδη στην ΑΣΚΤ κάνουν έργα για τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ιούνιο».