Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ του αγώνα Αισχύλου- Ευριπίδη στην πρόσφατη, αμφιλεγόμενη παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Βάτρα- Χ» στην Επίδαυρο, ανέβασε το θερμόμετρο των αντιδράσεων. Χρόνια είχαμε να ζήσουμε τόσο μεγάλη κόντρα. Χιλιάδες θεατές θύμωσαν, διαμαρτυρήθηκαν αποχωρώντας, γέλασαν, χειροκρότησαν. Αλλά αυτό δεν είναι θετικό; Να αναταράσσονται τα νερά; Να γίνεται μια παράσταση αφορμή για συζητήσεις γύρω από τον ρόλο του Εθνικού Θεάτρου, για αντεγκλήσεις γύρω από τον τρόπο της αναβίωσης του αρχαίου δράματος; Αυτό έγινε. Θα θέλαμε να έχει πολλούς ρόλους το θέατρο. Και ξέρουμε ότι δεν εξαρτώνται όλοι από τους ανθρώπους του θεάτρου. Η σκηνή είναι αλληλένδετη με την πλατεία, η παράσταση με τους θεατές, το «γεγονός», καλλιτεχνικό ή ψευδοκαλλιτεχνικό, με την εποχή του. Το να πει κανείς ότι «το θέατρο είναι ηθικός θεσμός», σήμερα δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει να το αναγνωρίσει η κοινωνία. Να τοποθετήσει αυτό το αίτημα σε ένα επίπεδο καλλιέργειας και μόρφωσης. Στην Ελλάδα, επειδή η γραβάτα συμβαδίζει με τον χαβαλέ και η σοβαροφάνεια με την προχειρότητα, εύκολα υπερασπιζόμαστε ή πολεμάμε το ανοίκειο. Αλλά τα όρια μπαίνουν για να παραβιάζονται. Η τέχνη προχωράει με ρήξεις. Το ανοίκειο μέσα στο οικείο. Αυτό που ξενίζει μέσα στο τρέχον. Το ξεβόλεμα μέσα στην τρέχουσα εμπειρία. Η τέχνη, όπως και η ζωή, συνεχίζεται. Ο Λιγνάδης μπορεί να έκανε μια πατάτα. Αυτή όμως προκάλεσε μια συζήτηση, που ίσως είναι πιο χρήσιμη από ένα ξαναζεσταμένο φαγητό. Όταν ο Ίαν Μακ Έλεν έπαιξε τον Ριχάρδο, τον τοποθέτησε στη φασιστική περίοδο. Μια ψιλοαδιάφορη ταινία η οποία όμως, περισσότερο από άλλες, προκάλεσε μια μεγάλη συζήτηση γύρω από την αναγκαιότητα του εκσυγχρονισμού των κλασικών κειμένων. Τα έργα υπάρχουν, εφόσον ακολουθούν την πορεία του χρόνου. Περιμένω να δω λοιπόν τους επόμενους «Βατράχους» τοποθετημένους στο 2030, στο μέλλον, σε hi fixion. Άλλωστε, η κουλτούρα που υπερασπιζόμαστε τώρα, έχει ημερομηνία λήξης. Αν κάτι μείνει, θα είναι τα ίδια τα κείμενα και όχι μια προβοκατόρικη παράσταση.
No comments:
Post a Comment