Σκοτεινά ερωτικό το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλερ στο οποίο πρωταγωνιστούν η Μπέττυ Αρβανίτη και ο Χρήστος Στέργιογλου
Η Αυστριακή Ρενάτε Τζετ σκηνοθετεί τους Έλληνες Μπέττυ Αρβανίτη και Χρήστο Στέργιογλου στο «Κουαρτέτο» του Γ ερμανού Χάινερ Μίλερ για το Φεστιβάλ Αθηνών. «O Χάινερ Μίλερ δουλεύει με τα βαθύτερα κοιτάσματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μου θυμίζει τη Σάρα Κέιν. Πίσω από αυτά τα γεμάτα κυνισμό και ωμότητα λόγια, ο έρωτας κρύβεται στη σκιά των τάφων όλων εκείνων των νεκρών που χάθηκαν στην ατέρμονη πάλη με τον έρωτα. Αυτή η σκιά είναι που με ενδιαφέρει».
Η Ρενάτε Τζετ, η Αυστριακή ηθοποιός που ως σκηνοθέτιδα μάς τη γνώρισε ο Δημήτρης Τάρλοου μέσα απ΄ το εξαιρετικό «Τhe Μan Who» των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί Ελέν Ετιέν, το οποίο ανέβασε για λογαριασμό του στο «Πορεία» όπου παίχτηκε για τρεις σεζόν και η οποία έχει κλείσει να επανέλθει τον επόμενο χειμώνα στο «Πορεία» για ν΄ ανεβάσει, και πάλι με τον «Δόλιχο» του Δημήτρη Τάρλοου, τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, δίνει τη δική της εκδοχή στο «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλερ για το Φεστιβάλ Αθηνών- την έχουμε άλλωστε δει στην Ελλάδα να παίζει Σάρα Κέιν, στην οποία αναφέρεται, στην παράσταση του Κριστόφ Βαρλικόφσκι με το «Καθαροί, πια» που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, τον Απρίλιο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου.
Το «Κουαρτέτο» παρουσιάζεται με πρωταγωνιστές την Μπέττυ Αρβανίτη στον ρόλο της αδίστακτης Μαρκησίας Ντε Μερτέιγ και τον Χρήστο Στέργιογλου ως υποκόμη Ντε Βαλμόν και στο πλαίσιο των συνεργασιών μεταξύ Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προωθεί το Φεστιβάλ Αθηνών.
Γραμμένο το 1980 από τον Χάινερ Μίλερ και βασισμένο στο επιστολικό μυθιστόρημα του Σοντερλό ντε Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις» που γράφτηκε στη Γαλλία το 1782, σε μια εποχή που το καζάνι έβραζε, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση, το έργο επικεντρώνεται στο παιχνίδι των ρόλων, των φύλων και των μεταμφιέσεων με άξονα το ερωτικό παιχνίδι. Οι δύο βασικοί ήρωες αποτελούν τους αντιπροσωπευτικούς τύπους μιας ελευθεριάζουσας αριστοκρατίας του τέλους του 18ου αιώνα, που αναπτύσσουν μία στρατηγική σαγήνης χωρίς συναισθηματισμούς. «Μας είναι γνώριμη η αίσθηση της αμετάκλητης απώλειας του σώματος του άλλου, όταν το άγγιγμα είναι πλέον αδύνατο, η άβυσσος μεταξύ των δύο κορμιών αγεφύρωτη», λέει η Ρενάτε Τζετ. «Ο έρωτας έχει πεθάνει. Πρόκειται για αντιπαράθεση με το τελεσίδικο. Υπάρχει τρόπος να συμβιβαστεί κανείς με το τελεσίδικο;
Δύο ηθοποιοί. Τέσσερα πρόσωπα. Οι πρωταγωνιστές υποδύονται τον εαυτό τους και τους άλλους. Επινοούν εκ νέου τον εαυτό τους στα πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός τους, αλλάζουν φύλο κατά βούληση και, μέσα από αυτές τις ταυτότητες, ποθούν, σαγηνεύουν, αγαπούν, θυσιάζονται, πληγώνουν, βασανίζουν και, τέλος, σκοτώνουν. "Ο έρωτας είναι δυνατός σαν τον θάνατο".
Ένα παιχνίδι δίχως όρια. Η γλώσσα, πομπός και δέκτης. Συμβίωση στην ψύχωση; Είναι δυνατόν να παύσεις τον πόνο παίρνοντας το πρόσωπο ενός άλλου; Είναι κάποιο είδος τελετουργικού; Φέρνει την κάθαρση;».
Η Ρενάτε Τζετ, η Αυστριακή ηθοποιός που ως σκηνοθέτιδα μάς τη γνώρισε ο Δημήτρης Τάρλοου μέσα απ΄ το εξαιρετικό «Τhe Μan Who» των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί Ελέν Ετιέν, το οποίο ανέβασε για λογαριασμό του στο «Πορεία» όπου παίχτηκε για τρεις σεζόν και η οποία έχει κλείσει να επανέλθει τον επόμενο χειμώνα στο «Πορεία» για ν΄ ανεβάσει, και πάλι με τον «Δόλιχο» του Δημήτρη Τάρλοου, τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, δίνει τη δική της εκδοχή στο «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μίλερ για το Φεστιβάλ Αθηνών- την έχουμε άλλωστε δει στην Ελλάδα να παίζει Σάρα Κέιν, στην οποία αναφέρεται, στην παράσταση του Κριστόφ Βαρλικόφσκι με το «Καθαροί, πια» που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, τον Απρίλιο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου.
Το «Κουαρτέτο» παρουσιάζεται με πρωταγωνιστές την Μπέττυ Αρβανίτη στον ρόλο της αδίστακτης Μαρκησίας Ντε Μερτέιγ και τον Χρήστο Στέργιογλου ως υποκόμη Ντε Βαλμόν και στο πλαίσιο των συνεργασιών μεταξύ Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προωθεί το Φεστιβάλ Αθηνών.
Γραμμένο το 1980 από τον Χάινερ Μίλερ και βασισμένο στο επιστολικό μυθιστόρημα του Σοντερλό ντε Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις» που γράφτηκε στη Γαλλία το 1782, σε μια εποχή που το καζάνι έβραζε, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση, το έργο επικεντρώνεται στο παιχνίδι των ρόλων, των φύλων και των μεταμφιέσεων με άξονα το ερωτικό παιχνίδι. Οι δύο βασικοί ήρωες αποτελούν τους αντιπροσωπευτικούς τύπους μιας ελευθεριάζουσας αριστοκρατίας του τέλους του 18ου αιώνα, που αναπτύσσουν μία στρατηγική σαγήνης χωρίς συναισθηματισμούς. «Μας είναι γνώριμη η αίσθηση της αμετάκλητης απώλειας του σώματος του άλλου, όταν το άγγιγμα είναι πλέον αδύνατο, η άβυσσος μεταξύ των δύο κορμιών αγεφύρωτη», λέει η Ρενάτε Τζετ. «Ο έρωτας έχει πεθάνει. Πρόκειται για αντιπαράθεση με το τελεσίδικο. Υπάρχει τρόπος να συμβιβαστεί κανείς με το τελεσίδικο;
Δύο ηθοποιοί. Τέσσερα πρόσωπα. Οι πρωταγωνιστές υποδύονται τον εαυτό τους και τους άλλους. Επινοούν εκ νέου τον εαυτό τους στα πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός τους, αλλάζουν φύλο κατά βούληση και, μέσα από αυτές τις ταυτότητες, ποθούν, σαγηνεύουν, αγαπούν, θυσιάζονται, πληγώνουν, βασανίζουν και, τέλος, σκοτώνουν. "Ο έρωτας είναι δυνατός σαν τον θάνατο".
Ένα παιχνίδι δίχως όρια. Η γλώσσα, πομπός και δέκτης. Συμβίωση στην ψύχωση; Είναι δυνατόν να παύσεις τον πόνο παίρνοντας το πρόσωπο ενός άλλου; Είναι κάποιο είδος τελετουργικού; Φέρνει την κάθαρση;».
No comments:
Post a Comment