Παρέα με τον Ροδοκανάκη

Προ-βολες

Tου Nικου Βατοπουλου, Η Καθημερινή, 18/07/2008

Εχει μια ωραία τρέλα ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης. Tο διαπίστωσα όταν πήγα να δω την παράσταση που εμπνεύστηκε και σκηνοθέτησε. Με τίτλο «Rodokanakis Rediscovered 1908 - 2009. Το Βυσσινί Τριαντάφυλλο», η παράσταση ξαναφέρνει στη ζωή το πνεύμα του «λησμονημένου» εστέτ συγγραφέα από τη Σμύρνη Πλάτωνα Ροδακανάκη (1883-1919) μέσα από ένα ευρηματικό σενάριο και δύο ταλαντούχους πρωταγωνιστές, τον ηθοποιό Γιάννη Κλίνη και τη χορεύτρια Ειρήνη Αλεξίου.

Δεν ξέρω πώς θα είναι αυτό το σκηνικό θέαμα (με τη θαυμάσια, ρετρό, μελωδική μουσική) στο Bios (όπου παίζεται από τώρα έως και 22/7). Γιατί, είχα την τύχη να το δω, λίγες μέρες πριν, στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου. Η βραδιά ήταν βελούδινη, που λένε (!), το φεγγάρι πίσω από τον Υμηττό, αθηναϊκά τραγούδια του ’20 τα έπαιρνε ο αέρας μέσα από τα κυπαρίσσια. Σκέφτηκα πώς να είναι να παίρνεις μια ιδέα και να την κάνεις θέαμα. Γιατί, ο Ροδοκανάκης είχε γίνει -με την καλή έννοια- ένας ποπ σταρ. Οχι στην παράσταση (γιατί εκεί υπήρχε απαίτηση για βύθιση στο κείμενο) αλλά στην υποδοχή. Σημαιάκια, δίκη σχολικής γιορτής, με την ωραία παλιομοδίτικη μορφή του Πλάτωνα Ροδοκανάκη, μπλουζάκια, cd με τα τραγούδια της παράστασης, το πρόγραμμα, σε ένα πάγκο που φρόντιζαν νέα παιδιά. Δίπλα, ο σκηνοθέτης μάς κέρασε λικέρ τριαντάφυλλο. Ενα υπαίθριο «αθηναϊκό σαλόνι», χωρίς σκιές, μόνο με φρεσκάδα.

«Οχι παίζουμε» λέγεται η ομάδα του Γιώργου Σαχίνη και μονολογούσα ότι μέσα σε λίγα χρόνια έχει καταφέρει να κάνει talk of the town τρεις «λησμονημένες» μορφές. Αρχικά τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, μετά τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο («Το αίμα που μαράθηκε» του Ακη Δήμου) και τώρα, τον Πλάτωνα Ροδοκανάκη. Σαν να βούτηξε στον χρόνο ο Γιώργος Σαχίνης και να γύρισε στο τώρα με το άρωμα τριών «ποιητών» της ζωής. Οσο ρομαντισμό κι αν έχει το εγχείρημα (που έχει και γι’ αυτό είναι ωραίο), απαιτεί και πολλή τόλμη, σχεδόν θράσος, ή έστω τρέλα, για να φέρεις τρεις ρομαντικούς του 1900 στην «τρελαμένη» Αθήνα του 2008. Και να τους φέρεις αυτούς τους «ποιητές» όχι μουσειακά αλλά σαν ποπ μορφές, με σάρκα και αίμα στα αναψοκοκκινισμένα τους μάγουλα. Είναι ένα στοίχημα που κερδίζεται. Και φαντάζομαι θα είναι μαγική η ατμόσφαιρα στο σπίτι της Ισιδώρας Ντάνκαν στον Βύρωνα (26-30/7), όπου θα συνεχιστούν οι παραστάσεις μετά το Bios (έως 22/7).