Καμία σχέση η αρχή με το τέλος. Πριν ανοίξει η μαυρόασπρη αυλαία, που θύμιζε πανί από πειρατικό καράβι, βλέπαμε τους χορευτές να εναλλάσσονται σε μηχανοκίνητο άλογο που ξέφυγε από το Καρουζέλ. Στο φινάλε, όλα ήταν ματωμένα, οι έξι ηθοποιοί - τραγουδιστές - χορευτές, η σκηνή, τα σκηνικά, τα αντικείμενα-σύμβολα... Και η διάθεση; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δύσκολα παρεξηγείται. Ακόμη και αν η δική του Χώρα του Ποτέ, το «Neverland, Blood on the dancefloor», που έστησε για δύο παραστάσεις, τη Δευτέρα και Τρίτη, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι (στο πλαίσιο του 6ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας) ήταν για γερά νεύρα. Από όλες τις απόψεις. Για όσους βλέπουν ασπρόμαυρα όνειρα με κόκκινες πιτσιλιές. Και στον ξύπνιο τους...
Σκοτάδι ή θάνατος; Ενας κόσμος άδειος και ερειπωμένος; Eνα ρέκβιεμ για τη μοναξιά; Τίποτα δεν προδίδει το ρομαντικό, ροκ, πανκ, παλιμπαιδιστικό παρελθόν του ιδρυτή του χοροθεάτρου Οκτάνα. Concept, χορογραφία, σκηνογραφία Κωνσταντίνος Ρήγος. Αυτός ευθύνεται για το σκοτεινό, πολύ σκοτεινό υπερθέαμα, που έστησε σαν εφιάλτη, μια νύχτα θρίλερ σαν το τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον, που ακροβατούσε κάθε λεπτό ανάμεσα στην γκλαμουριά και την παρακμή με εξαιρετικούς εκτελεστές. Η Ελενα Τοπαλίδου σαν Γουέντι, όσο ναρκισσιστική έπρεπε, ξαπλωμένη, καθιστή, όρθια, με ή χωρίς τα μαύρα στιλέτο και τον ανεμιστήρα, ο ανεπιτήδευτος Παναγιώτης Κοντονής ως Πίτερ Παν, ο Δημοσθένης Γρίβας με τη μάσκα του, την κίτρινη κιθάρα και το live κόκκινο παραμύθι σαν MJ Shadow (η σκιά του Πίτερ Παν σε προχωρημένη έκδοση), ο χορευτής του So you think you can dance, Γιώργος Κωστόπουλος, σαν impersonator του Μάικλ Τζάκσον, η Ελενα Σκουλά, επιβλητική σαν παρουσία, σαν Σμι (και δεξί χέρι του Κάπτεν Χουκ).
Και ο Κωνσταντίνος Ρήγος; Ο Κάπτεν Χουκ της ιστορίας, με φλούο γάντζο παρακαλώ. Του πάει ο ρόλος του κακού... Οσες φορές τον έχει επιλέξει, δεν του έχει βγει σε κακό. Τι κρατάμε από το «Neverland»; Τη λάιβ μουσική, την ατμόσφαιρα κυρίως, τις στιγμές έντασης, τις ασπρόμαυρες προβολές σαν θολές αναμνήσεις (του Βασίλη Κεχαγιά), τις κινησιολογικές εμμονές, τα crescendo, τη λάιβ διασκευή του Billie Jean, την αντίθεση με ένα κομμάτι κλασικό και αγαπημένο, το Sarabande του Handel, τη μάσκα του Νταρθ Βέιντερ στο σώμα της Ελενας Τοπαλίδου, το σάουντρακ από τον Πόλεμο των Αστρων, την αναφορά στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ...
Μια παράσταση σπλάτερ. Ερεθιστική, επιθετική, δυσκολοχώνευτη. Χέβι-μέταλ σίγουρα. Με σαδομαζοχιστικό περιτύλιγμα και περιεχόμενο. Μας αρέσει όταν ο Ρήγος δοκιμάζει τις αντοχές μας, και τις δικές του μαζί. Αν θεωρούσατε ότι ο Μάικλ Τζάκσον είναι ποπ, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας. Μεταφυσικό ποπ, ίσως. Εκτός κι αν η Πέγκυ Ζήνα, είναι τριπ-χοπ. Οπως λέει και ο Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ποτέ τόπος, ποτέ σώμα, ποτέ δεν θα ξεχάσω, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, ποτέ χρόνος, ποτέ φως, ποτέ ξανά». Αν θα ξαναδούμε το «Neverland» το φθινόπωρο; Ποτέ μην πεις ποτέ...
[Σαντυ Τσαντακη, Η Καθημερινή, 16/07/2008]
No comments:
Post a Comment