Της Τέας Βασιλειάδου, ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 12/07/2008
Ο Νίκος Χαραλάμπους σκηνοθετεί για δεύτερη φορά στην καλλιτεχνική του διαδρομή τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και θα τον παρουσιάσει στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου την Τετάρτη 16 Ιουλίου. Ο γνωστός σκηνοθέτης καταπιάνεται με τον τυφλό γέροντα, τον Πλούτο, που βρίσκει το φως του με τη βοήθεια του φτωχού αγρότη Χρεμύλου, ο οποίος αναλαμβάνει να αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ όλοι σπεύδουν να επωφεληθούν. Διαφορετική άποψη έχει η δύσμορφη Πενία, που είχε μέχρι τότε εγκατασταθεί στα σπίτια των αγροτών της Αττικής και εμφανίζεται για να υπερασπιστεί με σθένος τα ηθικά οφέλη του να είναι κανείς φτωχός.
Για τον Νίκο Χαραλάμπους αυτή και μόνον η αποτύπωση μιας κοινωνίας της εποχής του Αριστοφάνη που στη δίψα της για τον πλούτο μοιάζει τόσο με τη δική μας, και μάλιστα με τον σουρεαλιστικό τρόπο του Αριστοφάνη, είναι μια πρόκληση διαρκείας. Γι αυτό και πριν 28 χρόνια είχε ανεβάσει το ίδιο έργο, τότε, όπως λέει «πιο αισιόδοξος» σήμερα περισσότερο «σκληρός».
Τόσο ο ίδιος όσο και όλοι οι συντελεστές της παράστασης δραστηριοποιούνται στην Κύπρο, μια ομάδα σημαντικών καλλιτεχνών, που έχουν συνεισφέρει σε μερικές από τις σπουδαιότερες παραστάσεις του ΘΟΚ κατά τη διάρκεια των 37 ετών πορείας του οργανισμού. Η Στέλλα Φυρογένη που είδαμε πέρυσι ως Ιφιγένεια κρατάει φέτος τον ρόλο της Πενίας σε ένα έργο που ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους βλέπει ως «μια σκληρή, μελαγχολική και οργισμένη παρακαταθήκη του στην ανθρωπότητα, σχετικά με τη γελοιότητα κάθε σοβαροφανούς διεκδίκησης της απαλλαγής μας από την Πενία, ως πανάκεια για την εν γένει σωτηρία μας».
Το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη σατιρίζει την κατάσταση στην ταλαιπωρημένη Αττική: Ο Πλούτος βρίσκει το φως του και αποφασίζει να αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη, με την Πενία να μην συμφωνεί ιδιαίτερα. Από τις πιο κλασικές αριστοφανικές κωμωδίες, που όλοι πρέπει να έχουν δει έστω και μια φορά «ένα αριστούργημα τόσο επίκαιρο στη σημερινή συγκυρία της γενικευμένης φτώχειας και του ανεξέλεγκτου πλουτισμού».Η παράσταση, σύμφωνα με τον κ. Χαραλάμπους δεν «έχει ανάγκη από σκηνοθετική προσέγγιση», ενώ ο ίδιος αναζητάει το καινούργιο μέσα από μια διαδικασία που ονομάζει «επιστροφή στο μέλλον».
Ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μια ιδιαίτερη θεατρική περίπτωση. Γεννήθηκε στη Λευκωσία αλλά από τα 16 του χρόνια λείπει από την Κύπρο. Γάμοι, παιδιά. Ανά πενταετίες επιστρέφει και ξαναφεύγει. Αλλοτε σταθμός του είναι η Αθήνα, άλλοτε το εξωτερικό. Η Κύπρος τον κυνηγάει. Πιστεύει άλλωστε ότι η δική του γενιά δεν κατάφερε να ξεφύγει από ένα σύνδρομο ευθύνης απέναντι στο νησί, ενώ «κάποιους από εμάς η Κύπρος μάς πολεμά» τονίζει. Γι αυτό και βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα στα δύο, στην Ελλάδα και στο νησί. Πουθενά δεν γίνεται εύκολα αποδεκτός.
Κατά καιρούς νιώθει περισσότερο ανεπιθύμητος στην Κύπρο. Και όλα αυτά τον κάνουν να λειτουργεί σαν εμιγκρές. «Σαν να μην έχω ενταχθεί πουθενά». Στην Επίδαυρο εμφανίζεται σταθερά όσα χρόνια ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου κατεβαίνει στο αρχαίο θέατρο. Αλλοτε ως σκηνοθέτης, άλλοτε ως ηθοποιός. Υπήρξε για μία τριετία στην Καλαμάτα, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ. Υστερα επέστρεψε στην Κύπρο. Μετά στην Αθήνα. Πάλι στην Κύπρο. Κι όπως βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πατρίδες, έτσι βρίσκεται κι ανάμεσα σε δύο ιδιότητες: Ηθοποιός και σκηνοθέτης. Μια σχέση κι αυτή «ερωτική» όπως δηλώνει καθώς πιστεύει ότι η προσφορά στο θέατρο δεν θέτει όρια «Ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει τα πάντα».
No comments:
Post a Comment