«Τα ανοιχτά θέατρα απαιτούν άλλη τεχνική και ο ηθοποιός πρέπει να έχει μεγάλα αποθέματα ενέργειας» λέει η Γωγώ Μπρέμπου. «Ο ρυθμός είναι ασφυκτικός. Τα ανοιχτά θέατρα θέλουν φυσική κατάσταση αθλητή»
Βουτιά στην κωμωδία, την πρώτη στην καριέρα της, κάνει η Γωγώ Μπρέμπου με την Ολίβια στη σαιξπηρική «Δωδέκατη νύχτα»Σχεδόν 15 χρόνια πορείας στο θέατρο, κυρίως με ρόλους από την κλασική δραματουργία, η Γωγώ Μπρέμπου έως το τέλος Σεπτεμβρίου θα ξεφαντώνει επί σκηνής ως Ολίβια στην περιοδεύουσα ανά την Ελλάδα μουσική κωμωδία «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. «Είναι κωμωδία οίστρου» λέει. «Γιατί μιλάει για μια γυναίκα που ερωτεύεται και γνωρίζουμε πως όταν ερωτεύεται κάποιος χάνει το “εγώ” του, γίνεται ανάλαφρος, πετάει, αλλά από την άλλη υπάρχει και μία τραγικότητα στην κατάσταση αυτή». Η «Δωδέκατη Νύχτα» είναι η τελευταία νύχτα των εορτών των Χριστουγέννων. Μια νύχτα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και όλα επιτρέπονται· μεταμφιέσεις, γλέντι, χορός, ερωτικά παιχνίδια και κάθε απρόοπτο... «Η Ολίβια μέσα σε δύο λεπτά ερωτεύεται τον πρώτο άνδρα που μπαίνει στο σπίτι της κι ενώ έως τότε ήταν ευτυχισμένη με τη θλίψη στην οποία ήταν τυλιγμένη, πενθώντας για τον θάνατο του αδελφού της, αφήνεται εν τέλει να παρασυρθεί από αυτή τη μέθη». Η παρουσίασή της εδώ ως μουσικής κωμωδίας ήταν σκηνοθετική κατεύθυνση; «Ως κωμωδία την έγραψε ο Σαίξπηρ. Ωστόσο μελετητές έχουν εκφράσει την άποψη πως η ΄΄Δωδέκατη νύχτα΄΄ είναι μια σκοτεινή κωμωδία, ορμώμενοι από το γεγονός ότι ο Σαίξπηρ την έγραψε λίγο πριν από τον ΄΄Άμλετ΄΄ και στηρίζουν την άποψη αυτή στο γεγονός ότι ο συγγραφέας είχε ήδη μπει στην ψυχολογία του τραγικού ήρωα», εξηγεί η πρωταγωνίστρια. Έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η δράση εκτυλίσσεται στην εποχή του Μεσοπολέμου, παρατηρώ, όπως η ηθοποιός αποσαφηνίζει πως «η μεταφορά του είναι άχρονη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια δεν παραπέμπουν στην ελισαβετιανή εποχή, όμως η μουσική, τα σκηνικά και τα κοστούμια δημιουργούν ατμόσφαιρα καμπαρέ. Νομίζω πως ταιριάζει το κλίμα αυτό, διότι και το καμπαρέ έχει ένα ερωτικό κλειστό κύκλωμα όπως έχει η συγκεκριμένη κωμωδία. Όμως η δράση δεν εκτυλίσσεται σε καμπαρέ, όπως για παράδειγμα έχουμε δει στην ΄΄Όπερα της πεντάρας΄΄».
- Πώς είναι λοιπόν να παίζετε πρώτη φορά σε κωμωδία;
Πολύ ωραία και πολύ τρομακτικά. Έχουν δίκιο όσοι λένε πως είναι δύσκολο είδος. Απαιτεί μεγάλα αποθέματα ενέργειας και ο ηθοποιός πρέπει να κρατήσει έναν ρυθμό που είναι ασφυκτικός. Χρειάζεται επίσης να έχει αυτοπεποίθηση, η οποία αποκτάται με πολλή δουλειά. Όταν όμως ο κόσμος γελάει, το συναίσθημα είναι πολύ ωραίο και το έζησα στην πρεμιέρα, στην Πετρούπολη.
- Το γκελ είναι εκεί και στο χειροκρότημα;Αυτό λογίζεται ως κέρδος;
Το γκελ είναι απόλυτη στιγμή για τον ηθοποιό. Δεν είναι μια στιγμή. Η αντίληψη πάνω στην σκηνή οξύνεται στο έπακρον. Μεγιστοποιείται η ευαισθησία των αισθήσεων. Υπάρχει ένας άτυπος διάλογος μεταξύ ηθοποιού και θεατή που υποδηλώνεται από ποικίλα πράγματα. Το κέρδος της παράστασης το βλέπεις κάθε στιγμή. Το έχω ζήσει έντονα σε παραστάσεις για παιδιά. Στο «Σκλαβί», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θέατρο Πόρτα, είχαμε στην πλατεία 500 παιδιά και όπως ξέρετε δεν έχουν τη διακριτικότητα που έχουν οι μεγάλοι. Κι όμως επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Υπήρχε επικοινωνία και με αυτό τον τρόπο συμμετείχαν. Γιατί και η σιωπή είναι συμμετοχή.
- Είναι διαφορετικό το γέλιο που θα προκαλέσει ένα αστείο σε παρέα από εκείνο των θεατών μιας παράστασης;
Μα και μόνο λόγω κλίμακας, εννοείται. Άλλο να το λες σε δέκα και άλλο μπροστά σε πεντακόσιους. Το γέλιο και το κλάμα έχουν, έτσι κι αλλιώς, την ίδια βάση. Σε δραματικό έργο αυτό που εισπράττει ο ηθοποιός είναι η ησυχία, η συγκίνηση. Το γέλιο επειδή έχει θόρυβο είναι σαν μια μουσική.
No comments:
Post a Comment