«Αλλάξτε ό,τι είναι σαβούρα» ακουγόταν στην αρχή της παράστασης «Βάτρα-Χ» του Αριστοφάνη(;) προχθές το βράδυ στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα. Και ομολογουμένως δεν άφησε τίποτα στη θέση του έργου και τίποτα στη θέση του. Τόσο που ειδικά στο πρώτο μέρος αναρωτιόμασταν τι ακριβώς βλέπαμε. Παρωδία, επιθεώρηση, σάτιρα, μπουρλέσκ παράσταση, δεύτερης κατηγορίας σίριαλ ή μήπως είχαμε κάνει λάθος και βρεθήκαμε στο «Δελφινάριο»; Εφταιγε και το ότι δεν ακούγαμε καλά (ο δυνατός αέρας που φυσούσε ανάγκασε μερικούς ηθοποιούς να χρησιμοποιήσουν μικρόφωνα), πάντως αυτό που κυριάρχησε ήταν η έκπληξη. Και είχαμε όλη την καλή διάθεση να δούμε τι θέλει να πει ο... ποιητής.
Οι ταλαντούχοι Δημήτρης Λιγνάδης και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (Ξανθίας και Διόνυσος αντίστοιχα) τσακώνονται και βρίζονται σαν κακομαθημένοι έφηβοι σε καφετέρια πολύ υποβαθμισμένης γειτονιάς. Οσο για τους διαλόγους παρέπεμπαν σε γυμνασιακού επιπέδου αστεία: «-Να μπω στο ρόλο; - Οχι, μη μπεις, είναι άλλος μέσα». Εμβόλιμα, κάθε λίγο και λιγάκι, ακούμε τσιτάτα για τη σάτιρα, την κωμωδία, το θέατρο, με τρόπο διδακτικό, σχεδόν επιθετικό: «Αλλάξτε ό,τι είναι σαβούρα», «Δώστε του χαρακτήρα νέο», «Ναι, αλλά οι σάτιρες πρέπει να είναι νέες»...Τα σκηνικά θύμιζαν φόντο σχολικής παράστασης, ο χορός ήταν περίπου μπαλέτο, βλέπαμε δύο ανθρώπους -τους πρωταγωνιστές- να κινούνται ασταμάτητα στη σκηνή-τερέν, ακούγαμε φύρδην-μίγδην μουσικά μοτίβα και ναρκισσιστικές υποδείξεις για το τι είναι θέατρο και κωμωδία («θεματοφύλακες του Αριστοφάνη» χαρακτήρισε την παράβαση με τους «Ορνιθες» και την ίδια στιγμή απολογία). Αυτά στο πρώτο μέρος, που στ’ αλήθεια, δεν γέλασε το χείλι μας. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα (είναι η αβανταδόρικη σκηνή του αγώνα Ευριπίδη-Αισχύλου), αλλά κι εκεί οι ευκολίες περίσσεψαν. Και τι δεν είδαμε... Τι τον Ρουβά, τι την Πρωτοψάλτη, τι κλασικούς ρόλους σαν καρακατσουλιό. Το κοινό μετείχε πρόθυμα στη διαδικασία της ψηφοφορίας που διηύθυνε ο κριτής - Γιώργος Μαρίνος (άλλωστε είναι μια παράσταση που σχεδόν εκβιάζει τη συμμετοχή του κοινού).Για να μη λέμε μόνο τα στραβά, οι καλές στιγμές της παράστασης ήταν οι ηρωίδες του Ευριπίδη, η εμφάνιση της Στεφανίας Γουλιώτη που αυτοσαρκάστηκε ως «Ηλέκτρα» (πέρυσι) και η στιγμή λίγο πριν από το φινάλε, όπου οι δύο ηθοποιοί απαγγέλλουν τον «Ηλιο τον Ηλιάτορα» του Ελύτη. Ομως εκείνη η «Οδός Ονείρων», παρά τη μοναδική ερμηνεία του Γιώργου Μαρίνου, πού κόλλαγε; Ισα ίσα για να εκβιάσει το χειροκρότημα του κοινού στο ρυθμικό μοτίβο του ρεφρέν...Ναι, ο Αριστοφάνης είναι χιλιοπαιγμένος, ίσως έχουμε κορεστεί από την επανάληψή του. Εχει ανάγκη την ανανέωση. Εχει όμως ανάγκη την ισοπέδωση; Και εντέλει πού ήταν ο Αριστοφάνης;
No comments:
Post a Comment