«Τον σαιξπηρικό “Ριχάρδο Γ ΄” μέσα από την ιδέα του Καρμέλο Μπένε» βλέπει ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος, «απιστώντας» με τη σειρά του στη δεδομένη σκηνοθετική γραμμή του έργου όπως μας το παρέδωσε ο βάρδος Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μεταφέρει στη σκηνή τη δική του σκηνοθετική διασκευή και ερμηνεία, στην οποία ο Ριχάρδος (που είναι χωλός, κατά Σαίξπηρ) έχει... μηχανικό πόδι
«Ένα άλογο... Το βασίλειό μου για ένα άλογο!» θα αναφωνήσει ο Γιώργος Κιμούλης ως σύγχρονος σαιξπηρικός «Ριχάρδος Γ΄», σε δύο παραστάσεις, στην Πετρούπολη και τον Πειραιά. «O Σαίξπηρ ήταν συγγραφέας, ηθοποιός και θιασάρχης. Στη ζωή, ο ίδιος ήταν ένα θέαμα. Τώρα, σήμερα, είναι ένα κείμενο. Πρέπει να είναι κάθαρμα κάποιος για να του αρνηθεί την απιστία, που ο ίδιος απαιτεί. Του την οφείλουμε», δήλωσε ο Καρμέλο Μπένε- ο Ιταλός ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και βλάσφημο παιδί του ιταλικού θεάτρου- το 1977, όταν μετέφερε στη σκηνή τη διασκευή του πάνω στον- κακούργο και κομπλεξικό- βασιλιά «Ριχάρδο Γ΄» του Σαίξπηρ. «Είδα τον Ριχάρδο μέσα από αυτή την πρόταση-διασκευή του Καρμέλο Μπένε “Ένας Ριχάρδος Γ΄... λιγότερος”. Δεν θα παρέμβω, όμως, στο σαιξπηρικό κείμενο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Κιμούλης, που φέτος το καλοκαίρι καταπιάνεται με τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του Ριχάρδου για να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή στη σκηνή του Θεάτρου Πέτρας και στο Βεάκειο. Ο Μπένε εμφάνισε έναν Ριχάρδο-ηθοποιό για να μιλήσει για την πολιτική διαφθορά, γιατί μόνον ένας ηθοποιός μπορεί να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία χωρίς να δια φθαρεί ο ίδιος. Αυτό ο Σαίξπηρ, αλλά και ο Μπένε, το ήξερε. Και ο Ριχάρδος του ήταν ένας θεατρίνος- ένας θέσει κοινωνικά απόβλητος, ένας άμορφος, άτακτος, άτοπος, άπορος και αλήτης- όπου το στερητικό χαρακτηρίζει κάθε ηθοποιό. Μόνον ένας τέτοιος άτακτος αλήτης θα μπορέσει να αντέξει το βάρος των ερμηνειών ενός κλασικού έργου, χωρίς την ανάγκη να τις βάλει... σε τάξη. Στον «Ριχάρδο Γ 9 » ο Σαίξπηρ αναλύει το θέμα της πολιτικής διαφθοράς και το θέμα της ανομοίωσης, την ίδια στιγμή που θέτει και το ερώτημα της θηλυκότητας της εξουσίας. Τι ρόλο παίζουν οι θηλυκές υπάρξεις στη διαμόρφωση της θηλυκής εικόνας της εξουσίας; Πώς θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο εκείνων που νομίζουν ότι ανανεώνουν την κοινωνία στηριζόμενοι στο κυνήγι της εξουσίας; Και αυτά τα ερωτήματα έχει να απαντήσει επί σκηνής ο ηθοποιός, που έχει ως μότο του τη διαπίστωση ότι «το έργο τέχνης δεν είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, η οποία θα μας καθαρίζει από τις μικρές πράξεις της ζωής μας». Και αναφερόμενος στον Σαίξπηρ (κάποτε και ειδικότερα στον «Άμλετ») σημείωνε πως «τα μεγάλα έργα τέχνης μου έχουν γκρεμίσει τις εύκολες και γοητευτικές φαντασιώσεις πίσω από τις οποίες κρύβεται ένας καλλιτέχνης και νομίζει ότι επειδή ασχολείται με μεγάλα έργα είναι κι αυτός μεγάλος. Ασχολείσαι με μεγάλα έργα, για να συνειδητοποιήσεις το μικρό σου μέγεθος. Αν μπορέσεις να ξεφύγεις, έστω και στο ελάχιστο, ίσως να έχεις κερδίσει την αξιοσύνη να ονομάζεις τον εαυτό σου καλλιτέχνη. Δηλαδή. έναν άνθρωπο που βλέπει τη ζωή σαν έργο τέχνης».
No comments:
Post a Comment