ΟΙ «ΟΡΝΙΘΕΣ» ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟ ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ

Τα Πουλιά ξαναπέταξαν στο Ηρώδειο

Του Βασιλη Αγγελικοπουλου, Η Καθημερινή, 22/07/2008

Εάν ήσουν 15άρης όταν πρωτόδες τη σημαντικότερη αριστοφανική παράσταση του 20ού αιώνα, τους «Ορνιθες» του Θεάτρου Τέχνης με την ευτυχή συνεύρεση Κουν, Χατζιδάκι, Τσαρούχη, Ρώτα, Ζουζούς, και εάν αυτή την παράσταση, που σ’ έκανε ν’ αγαπήσεις το θέατρο, τον Αριστοφάνη κι ολάκαιρο το αρχαίο δράμα την έχεις δει από τότε άλλες πεντέξι φορές - τότε σίγουρα δεν είσαι και πολύ εύκολος θεατής μιας τωρινής αναβίωσής της. «Γιατί το όνειρο είναι μόνο μια στιγμή...», και γιατί έχει κυλήσει πολύ νερό στα ποτάμια, άσε δε πόσοι α λα Κουν αριστοφάνηδες στη σκηνή - οπότε φοβάσαι μήπως, ακόμα κι επιτυχημένη αν είναι η αναβίωση, μήπως λες το κάνω κι αυτό στάχτη και σκόνη, όπως τόσες άλλες παλιές αγάπες, και μαγείες, κι εξάρσεις.

Αλλ’ όμως όχι! Αλαφροφτέρουγα, που λέει κι ο μεταφραστής του έργου Βασίλης Ρώτας, ξαναπέταξαν τα Πουλιά κι ήρθαν κι έκατσαν γοητευτικά, φαιδρά μαζί και ποιητικά, στις πέτρες του Ηρωδείου, εκεί όπου πρωτοπέταξαν (τόσο επεισοδιακά) πριν από μισό αιώνα. Τι καθάρια παράσταση! Φυσικά και δεν ένιωσε ο παλαιός 15άρης την Εξαρση πάλι, αλλά ήταν παρούσες η συγκίνηση, η γητειά της τέχνης κι η λύτρωση που προσφέρει, και μαζί μια νηφαλιότερη «θεώρηση» μιας ιστορικής πλέον στιγμής του θεάτρου μας. Είδαμε, και χαρήκαμε, και θαυμάσαμε: Τι καθάρια παράσταση! Τι συλλήψεις καταιγιστικές, σε κάθε τομέα, οι οποίες ούτε στιγμή δεν κραυγάζουν, αλλά αρμονικά πιάνονται χέρι χέρι, νεράκι γάργαρο από την αρχή ως το τέλος.

Κι αυτό είναι ήδη μεγάλος έπαινος για όλους τους συντελεστές της αναβίωσης - ιδίως τα νέα παιδιά του Χορού, τα εράσμια πουλιά, που ολοφάνερα έβαλαν ψυχούλα σ’ αυτό που έκαναν. Οχι πως δεν είχε τις αδυναμίες της η αναβίωση. Ορισμένοι ρόλοι δεν πέτυχαν και πολύ, αλλά το σύνολο λειτούργησε έτσι που επέτρεψε στο ιδιοφυές επίτευγμα του Κουν και των συνεργατών του να μιλήσει και σήμερα στους πολλούς νέους, που μαζί με παλαιότερους, είχαν κατακλύσει το Ηρώδειο.