ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗ

Το τέταρτο κουδούνι

Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ, 24/07/2008

Η μοίρα μου ήταν να το διαβάσω κι αυτό. Να το λένε οι «αναπλαστές» της πλατείας Μοναστηρακίου- πώς λέμε «του γιοφυριού της Άρτας»; Μόλις η πλατεία «αναπλαστεί»- ακούω τις δυο μαγικές λέξεις «ανάπλαση πλατείας» και μου γυρίζει το μάτι ανάποδα- θ΄ ακούμε, λέει, απ΄ την τρύπα που τυχαία έγινε εκεί60 τ.μ. άνοιγμα- να τρέχουν τα νερά τού - λέμε, τώρα...- ποταμού Ηριδανού που τον έχουν τσιμεντώσει.
Ποιητικότατο!

Φανταστείτε! Μέσα στην απόλυτη ησυχία της περιοχής- Μοναστηράκι...-, ο Ηλεκτρικός να πηγαινοέρχεται, τα φύλλα των δεκάδων- αόρατων- δέντρων να θροΐζουν, τα σουβλάκια του Μπαϊρακτάρη και λοιπών συμμαχικών δυνάμεων να ευωδιάζουν και, πλάι μας, τα νερά του ποταμού ν΄ αφρίζουν και να παφλάζουν... Θα βάλουν κι αηδόνια; Να κελαηδούν;

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... «Λισαβόνα» είναι ο τίτλος του καινούργιου- γράφτηκε το 2007- έργου για δυό του Κώου Αντώνη Νικολή που θ΄ ανεβάσει το χειμώνα στο θέατρο «Στοά» ο Θανάσης Παπαγεωργίου με πρωταγωνιστές την Λήδα Πρωτοψάλτη και τον ίδιο.

Έργο ποιητικό και αφαιρετικό έχει ήρωες ένα ζευγάρι που στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Λισαβόνα, μια πόλη που τη λατρεύει και την επισκέπτεται τακτικά- όπως κι ο συγγραφέας του έργουέμαθε πως η κόρη του είχε προσβληθεί από καρκίνο. Η κόρη τους θα χαθεί, θα μεσολαβήσουν τέσσερα χρόνια και το ζευγάρι θ΄ αποφασίσει να ξαναγυρίσει στην Λισαβόνα για να ενώσει τα κομμένα νήματα και να επανασυνδεθεί με την πόλη που είχε τόσο αγαπήσει απωθώντας το τραγικό γεγονός- σα να μην έχει συμβεί- με τρόπο που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως έχουν τρελαθεί ή πως και οι ίδιοι είναι πια νεκροί.

«Μελέτη πάνω στον πόνο», το έργο του Αντώνη Νικολή θέτει, κατά τον Θανάση Παπαγεωργίου, το ερώτημα αν και πώς ξεπερνιέται ο θάνατος ενός προσφιλούς μας ανθρώπου πόσω μάλλον αν είναι το παιδί μας.

Η παράσταση - τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λέας Κούση- υπολογίζεται ν΄ ανεβεί τον Ιανουάριο. Προηγουμένως η «Στοά» θα επαναλάβει τις δυο περσινές παραστάσεις της: από 4 Οκτωβρίου το βασισμένο στη νουβέλα του Σάντορ Μαράι έργο του Κρίστοφερ Χάμπτον «Στάχτες» που ΄χει ανεβάσει ο Θανάσης Παπαγεωργίου με τον ίδιο και τον Γιάννη Ροζάκη και, στη συνέχεια, απ΄ τις 3 Δεκεμβρίου, το βασισμένο στη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου απ΄ την Σοφία Αδαμίδου έργο της ίδιας «Σωτηρία με λένε» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου με τη συγκλονιστική Λήδα Πρωτοψάλτη και την Εύα Καμινάρη.

Ο Κώστας Καρράς επανέρχεται έπειτα από αρκετά χρόνια στη σκηνή. Θα ερμηνεύσει τον επώνυμο ρόλο στο έργο του Λουίτζι Πιραντέλο «Ερρίκος Δ΄» που θ΄ ανεβάσει ο Ανδρέας Βουτσινάς τον Δεκέμβριο στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης για το ΚΘΒΕ. Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας απ΄ το 2000 έως το 2007, ο Κώστας Καρράς έχει επίσημα να εμφανιστεί στο θέατρο απ΄ τη σεζόν 1998-΄99 όταν έπαιξε το γιατρό Τόμας Στόκμαν στο δράμα του Ίψεν «Εχθρός του λαού» στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Κωστή Τσώνου. Το 2001, όμως, είχε κάνει μερικές έκτακτες παραστάσεις με το μονόλογο «Το ημερολόγιο ενός τρελού» απ΄ το διήγημα του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, που ΄χε παρουσιάσει παλαιότερα.

Το έργο του Πιραντέλο που γράφτηκε το 1921 και πρωτοανέβηκε το 1922, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα απ΄ τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη σε σκηνοθεσία που συνυπέγραφε η ίδια με τον Μήτσο Μυράτ ο οποίος ερμήνευσε και τον επώνυμο ρόλο. Έκτοτε παρουσιάστηκε απ΄ το Εθνικό Θέατρο- τέσσερις φορές!-, στην Κεντρική Σκηνή του το 1950-΄51 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, το 1967-΄68 σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά με τον Δημήτρη Χορν και το 1990-΄91 απ΄ τον Κώστα Μπάκα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και στη Σκηνή «Κοτοπούλη/ Ρεξ» τη σεζόν 2006- 2007 απ΄ τον Δημήτρη Μαυρίκιο με τον Νίκο Καραθάνο (το πιο πρόσφατο ανέβασμα του έργου), απ΄ το ΚΘΒΕ για πρώτη φορά το 1966-΄67 με σκηνοθέτη τον Σωκράτη Καραντινό και με Ερρίκο τον Ηλία Σταματίου και απ΄ τον θίασο Δημήτρη Χορν- Τζένης Ρουσσέα στο θέατρο «Μουσούρη» το 1978-΄79, με τον Δημήτρη Χορν και πάλι στον επώνυμο ρόλο και σε σκηνοθεσία του.

Εν γνώσει των συνεπειών - να κατηγορηθώ και να καταδικαστώ επί επαρχιωτισμώ και επί μικροαστισμώ και επί ευηθεία- δημοσίως ομολογώ και αμαρτίαν ουκ έχω πως ο «Άμλετ» του Τόμας Όστερμάιερ, μετά την πρώτη, συγκλονιστική σκηνή του, μ΄ έκανε να πλήξω. Θανάσιμα.

Τώρα εγώ, πέρα απ΄ τις όποιες και όσες αντιρρήσεις μπορεί να ΄χω για την παράσταση «Βάτρα- Χ» του Εθνικού, πώς, βλέποντάς την- και χωρίς να ΄χω διαβάσει προηγουμένως τις συνεντεύξεις του-, εισέπραξα πως ο διασκευαστής σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης και πολύ αγαπάει και σέβεται και τιμάει- κι ας τους βγάζει τη γλώσσα, κι ας βγάζει γλώσσα και το αρχαίο δράμα, και τον Αριστοφάνη, και τους παλαιότερους που διακόνησαν το χώρο της Επιδαύρου και που πλάι τους ανδρώθηκε θεατρικά, και τον πατέρα του που τους τίμησε, και τους δασκάλους του; Δεν θα κατάλαβα καλά, φαίνεται...

Δε θ΄ ανεβάσει, τελικά, ο Πέτερ Στάιν το χειμώνα στην Αθήνα το έργο του Ντέιβιντ Χάροουερ «Μαυροπούλι»- του οποίου είχε σκηνοθετήσει το πρώτο ανέβασμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2005-, με σκηνικά και κοστούμια του Διονύση Φωτόπουλου, στο θέατρο «Κάππα» και με πρωταγωνιστή τον Μηνά Χατζησάββα (φωτογραφία) ο οποίος υποτίθεται θα το «αναλάμβανε» όπως βιάστηκα και με ανακρίβειες να γράψω στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 13 Μαρτίου. Η πρόταση στον Πέτερ Στάιν απ΄ τον Μηνά Χατζησάββα όντως έγινε, ο Γερμανός σκηνοθέτης την αποδέχτηκε, οι συζητήσεις με το θέατρο «Κάππα»- που το αφήνει τον επόμενο χειμώνα το Εθνικό - όντως έγιναν αλλά δεν ευοδώθηκαν. Όπως και οι συζητήσεις που ακολούθησαν με την «Ελληνική Θεαμάτων» για στέγαση της παράστασης στο «Παλλάς». Έτσι το σχέδιο τελικά ναυάγησε. Κρίμα.