Ο Δημήτρης Δεγαΐτης- Ηρακλής με τον Νίκο Μπουσδούκο- Πεισθέταιρο στους ιστορικούς «Όρνιθες»
Τους χειροκροτήσαμε όλους των «Ορνίθων» - και θερμότατα- στο Ηρώδειο, όπου η παράσταση παίχτηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών από το «Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν». Χειροκροτήσαμε τους καλούς ηθοποιούς του «Θεάτρου Τέχνης»- παλιούς, με επικεφαλής τον Νίκο Μπουσδούκο και τον Γιάννη Δεγαΐτη, και νεώτερους. Χειροκροτήσαμε τα παιδιά του Χορού- σίγουρα διδάσκονται τους «Όρνιθες» στη δραματική σχολή του «Θεάτρου Τέχνης», αλλά σίγουρα και το μείζον μάθημα για τις σειρές που είχαν την τύχη να συμμετάσχουν στις αναβιώσεις των «Ορνίθων» είναι να παίξουν στην παράσταση αυτή. Χειροκροτήσαμε τους τρεις σκηνοθέτεςΔιαγόρα Χρονόπουλο, Κωστή Καπελώνη και Θόδωρο Γράμψα- που επιμελήθηκαν επιτυ χώς τη φετινή αναβίωση. Αλλά το χειροκρότημά μας απευθυνόταν, πρώτα απ΄ όλους, στους Μεγάλους Απόντες. Γιατί σίγουρα εκεί ήταν. Κοντά μας. Και κοντά στους ανθρώπους που μόχθησαν για τη φετινή παράσταση. Το χειροκρότημά μας απευθυνόταν στον Μεγάλο- χωρίς τον ευτελισμό που έχει υποστεί η λέξη- Κάρολο Κουν. Στον Μάνο Χατζιδάκι, που οι μουσικές του αποδεικνύουν άλλη μια φορά πως δεν πρόκειται ποτέ και με τίποτα να ξεπεραστούν. Στον Γιάννη Τσαρούχη, τον ποιητή του «τίποτα»- της λινάτσας και της μεγαλοφυούς διακριτικής πινελιάς των σκηνικών και των κοστουμιών. Στον Βασίλη Ρώτα της μετάφρασης. Στη Ζουζού Νικολούδη αυτής της αγαπησιάρικης χορογραφίας με τις πορσελάνινες τρεις κουκουβάγιες. Στη Ραλλού Μάνου της αρχικής χορογραφίας- γιατί όχι; Έχει βάλει κι εκείνη το χεράκι της. Στον Γιώργο Λαζάνη και στον Μίμη Κουγιουμτζή που αγκάλιασαν, και ζωντάνεψαν, και διατήρησαν την ιστορική παράσταση μετά τον θάνατο του Κουν, μέχρι να φύγουν κι εκείνοι για να τον συναντήσουν. Στον Δημήτρη Χατζημάρκο, τον πρώτο Πεισθέταιρο, στον Κώστα Μπάκα, τον πρώτο Ευελπίδη, και στους άλλους ηθοποιούς που έπαιξαν στη 49χρονη πορεία της και δεν υπάρχουν πια. Το άξιζαν όλοι. Γιατί η παράσταση αυτή ήταν- και είναι- πρώτα και πάνω απ΄ όλα, μία Ευτυχής Συγκυρία. Άξιζε, τελικά, τον κόπο. Κι αξίζει να συνεχιστεί. Το αξεπέραστο λυρικό αριστούργημα που είναι οι «Όρνιθες», να αναβιώνει κάθε δέκα περίπου χρόνια- να το γνωρίζει κάθε γενιά που έρχεται και να ξανασυγκινούμαστε οι παλαιότεροι γιατί, όλοι μας, όλο και κάποιες αναμνήσεις που μας συνδέουν με την παράσταση έχουμε.
No comments:
Post a Comment