Ο Λι Μπρούερ μίλησε για όλα στον ΕΤ.Κ
Βέρος Νεοϋορκέζος, με τη χαρακτηριστική προφορά της πόλης του δεν ντύνεται με τα συνήθη σκούρα χρώματα της διανόησης της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ αλλά λατρεύει να μιλά για πολιτική. Ο ένθερμος υποστηρικτής του Μπαράκ Ομπάμα και συνοδοιπόρος των beatniks τη δεκαετία του ’50 είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της νεοϋορκέζικης θεατρικής σκηνής, που αύριο παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών το πολυβραβευμένο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν.
- Στο δικό σας «Κουκλόσπιτο» οι γυναίκες είναι ψηλές και οι άντρες λιλιπούτειοι.
Ναι, γιατί θέλουμε να δείξουμε την αυταπάτη της πατριαρχικής κοινωνίας και το σεξισμό των σχέσεων σε κλίμακα. Ολο το σκηνικό είναι προσαρμοσμένο στη λιλιπούτεια κλίμακα των ανδρών. Οι άντρες γίνονται κούκλες σε αυτό το «Κουκλόσπιτο». Οι γυναίκες είναι πολύ μεγάλες γι’ αυτό τον κόσμο. Δεν χωράνε. Αλλά αυτό φαίνεται να μην το αντιλαμβάνονται εκ πρώτης όψεως. Πόσες γυναίκες δεν έχουν «μικρύνει» για να φαίνονται οι άντρες τους «μεγάλοι»;
- Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είσαι άντρας σήμερα;
Πολύ δύσκολο είναι. Αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να είσαι μια όμορφη, έξυπνη και πετυχημένη γυναίκα. Η δύναμη των αντρών είναι πάντα αντιστρόφως ανάλογη με την αυτοπεποίθηση των γυναικών τους.
- Στο «Γκόσπελ επί Κολωνώ» εστιάσατε στην αφροαμερικανική κουλτούρα. Στο «Κουκλόσπιτο»;
Και οι δύο παραγωγές έχουν πολιτικές αποχρώσεις. Το «Κουκλόσπιτο» αναφέρεται στην πολιτική μέσα στην οικογένεια και τη γυναικεία χειραφέτηση. Εντελώς συγκυριακά (;) φέτος, στην αμερικανική πολιτική σκηνή ένας Αφροαμερικανός και μία γυναίκα έβαλαν υποψηφιότητα για το χρίσμα των Δημοκρατικών.
- Υποστηρίζετε την υποψηφιότητα του Μπαράκ Ομπάμα;
Φυσικά. Νομίζω πως η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στο αξίωμα του Αμερικανού προέδρου είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στην Αμερική σήμερα. Αρκετά τραβήξαμε με όλο αυτό το «Bushit» (σ.σ. σύντμηση του Bush και shit που παρηχεί το bullshit). Είναι καιρός να γυρίσουμε σελίδα και να αλλάξει η εικόνα της Αμερικής και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Με την εκλογή του Ομπάμα ελπίζουμε ότι θα τελειώσει η υπάρχουσα παράνοια της αμερικανικής κυβέρνησης, που λειτουργεί ως σταυροφόρος στο όνομα «της ελευθερίας των εθνών».
- Η Αμερική όντως αυτή τη στιγμή διανύει μια από τις πιο δύσκολες οικονομικά και πολιτικά περιόδους της.
Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό θυμίζει τις μέρες λίγο πριν από το κραχ. Οι Αμερικανοί πια είμαστε ένας φτωχός λαός. Και είναι οξύμωρο, αλλά και επώδυνο, έτσι όπως η αμερικανική κοινωνία είναι τόσο απροκάλυπτα στραμμένη προς τον πλουτισμό και τον καταναλωτισμό.
Ποια είναι η ταυτότητα του σύγχρονου Αμερικανού σήμερα;Νιώθει πολύ ηλίθιος! Η οικονομική κρίση έχει αρχίσει πια να φαίνεται παντού: στα τραπεζικά δάνεια, στις κατασχέσεις ακινήτων, στον τουρισμό. Αν παρακολουθήσεις τηλεόραση στην Αμερική, που ούτως ή άλλως είναι άλλη μία προπαγάνδα, θα ακούσεις συνέχεια τη λέξη «κρίση». Σε λίγο θα πηδούν οι άνθρωποι από τα παράθυρα της Γουόλ Στριτ, όπως την περίοδο της οικονομικής ύφεσης. Προσωπικά ποτέ δεν είχα χρήματα, οπότε δεν έχω να χάσω τίποτα. Μάλιστα, και ξέρω ότι θα ακουστεί προκλητικό, θα ήθελα να δω όλους αυτούς που έβγαλαν τρισεκατομμύρια να κηρύξουν πτώχευση. Μόνο μια τέτοια δραματική αλλαγή στο αμερικανικό τοπίο θα μας έβαζε σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και σχέσης με τον εαυτό μας και το περιβάλλον.
- Θεωρείτε ότι η εκλογή του Ομπάμα θα ανέτρεπε αυτό το τοπίο; Ή μάλλον θεωρείτε ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες για τον Ομπάμα;
Αυτό που βλέπω είναι ότι κάτι έχει αλλάξει στην πολιτική ατμόσφαιρα έχοντας υποψήφιους για το χρίσμα των Δημοκρατικών μια γυναίκα κι έναν Αφροαμερικανό. Βέβαια, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς για το πώς και το γιατί μεγάλες εταιρίες και μιντιακά συγκροτήματα στηρίζουν έναν Αφροαμερικανό. Θεωρούν ότι μπορούν να τον χειραγωγήσουν προς όφελός τους; Προσπαθούν να τον εξαγοράσουν; Κι αυτός θα μπορέσει, θα θέλει να αντισταθεί; Στην Αμερική δεν μπορείς εύκολα να τα βάλεις με το χρήμα. Γιατί εδώ το χρήμα είναι τα πάντα. Οι εταιρίες ανεβάζουν και κατεβάζουν προέδρους.
- Οπως πλάθουν συνειδήσεις και δημιουργούν ανάγκες.
Ακριβώς. Νιώθω αρκετά άβολα σήμερα να γυρίζω τον κόσμο και να λέω ότι είμαι Αμερικανός. Λέω ότι είμαι Νεοϋορκέζος. Γιατί η Νέα Υόρκη είναι σαν μία άλλη χώρα. Προτιμώ να ζήσω στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αυστραλία, παρά στο Κάνσας. Η ανατολική και η δυτική ακτή των ΗΠΑ είναι ένας ολότελα διαφορετικός κόσμος από τις ενδιάμεσες πολιτείες. Οι άνθρωποι εκεί βλέπουν μόνο τηλεόραση και λατρεύουν τον Ντίσνεϊ και τον Μπους.
- Ζήσατε στο Σαν Φρανσίσκο από το 1959 ως το 1967. Είχατε συναντήσει εκπροσώπους του κινήματος των μπίτνικς;
Ναι, είχα γνωρίσει και τον Κέρουακ και τον Γκίνσμπεργκ. Αρχικά πέρασα από το κίνημα των μπίτνικς και μετά από των χίπις. Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν οι πιο ριζοσπαστικές περίοδοι της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Αλλά εκεί που υπήρχε αλκοόλ και ελαφρά ναρκωτικά για τους μπίτνικς, υπήρχαν σκληρά παραισθησιογόνα για τους χίπις -έβλεπα φίλους μου να πεθαίνουν από υπερβολική δόση. Και φυσικά, το Βιετνάμ και η μεγάλη απομυθοποίηση της εικόνας της Αμερικής. Τότε αισθανόμασταν ότι ήμαστε μάρτυρες της γέννησης μιας νέας Αμερικής. Αυτή η Αμερική όμως δεν έμελλε ποτέ να ενηλικιωθεί και να επιβάλλει τις αξίες της. Σήμερα η χώρα μου είναι το πιο συντηρητικό μέρος του πλανήτη. Γι’ αυτό τώρα οι ελπίδες μας έχουν αναζωπυρωθεί με τον Ομπάμα.
- Εσείς πειραματιστήκατε με τα ναρκωτικά;
Φυσικά. Ολοι τα δοκιμάσαμε εκείνη την περίοδο. Ηταν… πώς πίνετε εσείς ούζο εδώ στην Ελλάδα; Ετσι κι εμείς δοκιμάσαμε ναρκωτικά τη δεκαετία του ’60. Η εποχή η ίδια το επέτρεπε, οι παρέες το επιζητούσαν. Κάποιοι όμως πέρασαν στην απέναντι όχθη και χάθηκαν μέσα στους πειραματισμούς τους με τα ναρκωτικά. Μετά το ’70 η όλη κατάσταση έγινε πολύ άσχημη. Το Βιετνάμ, τα ναρκωτικά, η πολιτική.
- Σήμερα, στο 2008, τι σημαίνει να είσαι ο Λι Μπρούερ;
Εχω τέσσερις γιους, ένα εγγόνι και μια υπέροχη γυναίκα. Η πιο πολύτιμη στιγμή για μένα είναι όταν παίζω μπάσκετ με τα παιδιά μου. Μεγαλώνοντας θέλω στη ζωή μου όλο και λιγότερα πράγματα. Η ωρίμανση έχει να κάνει με την αφαίρεση. Και την απλότητα. Ακόμα κι αν μου έδιναν τώρα $1.000.000, δεν θα ήξερα τι να τα κάνω. Δεν θέλω να έχω σπίτι, ούτε αυτοκίνητο. Η Αμερική παγιδεύει τους ανθρώπους με την πληθώρα καταναλωτικών αγαθών που τους παρέχει.
INFO
«Το κουκλόσπιτο»
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ, Πειραιώς 260 (Χώρος Δ) 21-24/7 στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: €30, €20 (μειωμ.), €15 (φοιτ.).
Κρατήσεις εισιτηρίων: Πανεπιστημίου 39 (τηλ. 210 3272000) ή στο site www.greekfestival.gr.
Χορηγός επικοινωνίας: ΕΤ, City 99,5
No comments:
Post a Comment