Το 1977 ο Καρμέλο Μπένε, ένας απ τους σημαντικότερους Ιταλούς καλλιτέχνες, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ο οποίος εθεωρείτο το βλάσφημο παιδί του ιταλικού θεάτρου, μετέφερε στη σκηνή τη δική του διασκευή πάνω στον «Ριχάρδο Γ'», δηλώνοντας πως «ο Σαίξπηρ ήταν συγγραφέας, ηθοποιός και θιασάρχης. Στη ζωή, ο ίδιος ήταν ένα θέαμα. Τώρα, σήμερα, είναι ένα κείμενο. Πρέπει να είναι κάθαρμα κάποιος για να του αρνηθεί την απιστία, που ο ίδιος απαιτεί. Του την οφείλουμε».
Ο Μπένε εμφάνισε έναν Ριχάρδο - ηθοποιό για να μιλήσει για την πολιτική διαφθορά και την ανομοίωση. Γιατί μόνον ένας ηθοποιός μπορεί να διηγηθεί την ιστορία της πολιτικής διαφθοράς, χωρίς να διαφθαρεί ο ίδιος. Αυτό ο Σαίξπηρ, αλλά και ο Μπένε, το ήξερε.
Και ο Ριχάρδος του ήταν ένας ηθοποιός, ένας θεατρίνος -κάποιος που θεωρείται καμποτίνος, ένας θέσει κοινωνικά απόβλητος, ένας άμορφος, άτακτος, άτοπος, άπορος κι αλήτης-, το στερητικό χαρακτηρίζει κάθε ηθοποιό. Μόνον ένας τέτοιος άτακτος αλήτης θα μπορέσει να αντέξει το βάρος όλων των ερμηνειών, που έχουν «καθίσει» πάνω σ' ένα κλασικό έργο, χωρίς την ανάγκη και την προσπάθεια να τις ξεχωρίσει απ το αρχικό κείμενο και να τις βάλει... σε τάξη.
Ο Γιώργος Κιμούλης χρησιμοποιώντας την ιδέα του Μπένε, αλλά «απιστώντας» κι αυτός με τη σειρά του, παρουσιάζει τη δική του θεατρική διασκευή.
Στον «Ριχάρδο Γ» ο Σαίξπηρ εμφανίζει και αναλύει διεξοδικά το θέμα της πολιτικής διαφθοράς και το θέμα της ανομοίωσης, την ίδια στιγμή που θέτει και το ερώτημα της θηλυκότητας της εξουσίας ή της εξουσίας με όλα τα χαρακτηριστικά του θηλυκού. Πόσο θελκτική είναι; Πώς κι από ποιους τοποθετείται στον φαντασιακό χώρο του αρσενικού -για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του- ως κάτι που οφείλει να το κατακτήσει με όλα τα μέσα; Τι ρόλο παίζουν οι θηλυκές υπάρξεις στη διαμόρφωση αυτής της θηλυκής εικόνας της εξουσίας;
Αν βασικό τους μέλημα είναι η διατήρηση της εξουσίας, μέσω της γέννησης τέτοιων αρσενικών προτύπων, πώς θα ξεφύγουμε απ αυτόν τον φαύλο κύκλο, που το μόνο που συντηρεί είναι κάποια αρσενικά εκτρώματα, κάποια άμορφα, ανολοκλήρωτα και κουτσά όντα, τα οποία νομίζουν πως ολοκληρώνονται, επειδή διατηρούνται και διατηρούν την ανθρωπότητα μέσα απ τη διαρκή ανανέωση μίας κοινωνίας που στηρίζεται στο κυνήγι της εξουσίας; Ή μήπως δεν μπορούμε να βγούμε έξω απ αυτόν τον φαύλο κύκλο, λόγω της «φυσικής» ανωριμότητας του ανθρώπου;
Τη μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Κιμούλης, τα κοστούμια η Εφη Αλεξάνδρου και την κινησιολογία η Πέρσα Σταματοπούλου. Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Ρεγγίνα Παντελίδη, Μαρία Χατζηιωαννίδου, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Κατερίνα Δασκαλάκη, Μιχάλης Σακκούλης, Εμμανουήλ Δαμασκηνός, Νίκος Μίχακος, Εφη Αλεξάνδρου, Γιάννης Μυλωνάς, Δημήτρης Αλιμπέρτης.
No comments:
Post a Comment