Σκουπίδια, συμπιεσμένα οχήματα, αυτοκίνητα που διαλύονται κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, η ομάδα του Αμόρε και οι «Βάκχες» του Ευριπίδη. Ολα αυτά σε μια παράσταση που επιχειρεί να επανεφεύρει τη μουσικότητα της αρχαίας τραγωδίας.Μια έξυπνη σκηνογραφική ιδέα, ένας σκηνοθέτης με εξαιρετικά καλλιτεχνικά διαπιστευτήρια και φανατικό κοινό, μια χαρισματική ομάδα ηθοποιών και η τελευταία και προκλητικά «δύσκολη» τραγωδία του Ευριπίδη. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, χρησιμοποιώντας τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, έχοντας τη σκηνογραφική αρωγή του Διονύση Φωτόπουλου και τις μουσικές συνθέσεις του Κορνήλιου Σελαμσή, συγκέντρωσε την ομάδα του Αμόρε (Χρ. Λούλη, Α. Ξάφη, Γρ. Γαλάτη, Κ. Μπερικόπουλο, Ε. Κοκκίδου, Η. Παναγιωτακόπουλο, Ο. Πουλάκη, Μ. Σκουλά, Μ. Πρωτόπαππα, Α. Καλαϊτζίδου) και καταδύονται μαζί για πρώτη φορά στην αρχαία τραγωδία. Ο ίδιος μας μιλά για αυτή τη νέα τους περιπέτεια:«Ο Διόνυσος με τη μορφή θνητού επιστρέφει στη Θήβα, την προγονική του γη, για να αξιώσει την αναγνώριση της θεϊκής του υπόστασης, για να δικαιωθεί. Οπλο του η απώλεια ελέγχου όσων τον αμφισβητούν. Αυτός που αρνείται το Αλλο κομματιάζεται. Η σάρκα σπαράζει τη σάρκα της. Ο θεός καλυπτόμενος αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται. Ή απλώς καλύπτει τις “ανθρώπινες” αδυναμίες του;»«Μπορούμε άραγε να έρθουμε σε κοινωνία με το “τραγικό” σε μια εποχή άρνησης εσωτερικών μεγεθών και συγκρούσεων, όπου οι εντάσεις εκτονώνονται απλώς, ενώ χάριν μιας εικονικής “ασφάλειας” ελέγχουμε και ελεγχόμαστε συστηματικά; Τι σημαίνει λυρικό, ωμό, φυσικό, ιερό, αιρετικό, σε μια εποχή χωρίς όραμα, πίστη, αλλά και χωρίς ικανή αμφισβήτηση;»«Το κατεξοχήν στοιχείο της παράστασης είναι η μουσικότητά της. Η όλη αισθητική είναι ενός garage band. Σαν να έχουμε μαζευτεί μια ομάδα ανθρώπων κι έχουμε φωνάξει τους φίλους μας να περάσουμε δύο ώρες μαζί μετά τα μεσάνυχτα στο γκαράζ της Πειραιώς 260, σε μια παράσταση low budget, που έγινε με ό,τι είχαμε και με ό,τι βρήκαμε. Μια παράσταση με πρωτογενή υλικά και μεγάλα κομμάτια αυτοσχεδιασμού».«Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε ως ομάδα με αρχαίο τραγικό κείμενο, παρόλο που με κάποιον τρόπο προετοιμαζόμασταν όλο αυτό τον καιρό. Το μοτίβο της δουλειάς το βρήκαμε από τα χορικά. Το χορικό έχει μια άμεση απεύθυνση στο θεατή καθώς αφηγείται τις ιστορίες των προσώπων. Ο χορός είναι ένας ενδιάμεσος, ανάμεσα στα πρόσωπα του έργου και τους θεατές».«Κάποια στιγμή αναλύοντας γιατί ήθελα το γκαράζ της Πειραιώς και τα αυτοκίνητα μέσα στο σκηνικό συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την ετυμολογία της λέξης “αυτοκίνητο”.Δηλαδή κατά πόσο εμείς οι άνθρωποι υπαρξιακά είμαστε αυτοκινούμενοι ή κινούμενοι από κάτι άλλο. Ακόμα και με τη στενή έννοια να το δούμε, η έννοια της ιδιοκτησίας για το μέσο Ελληνα συνδέεται άμεσα με την απόκτηση ενός αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο σου δίνει μια αίσθηση ανεξαρτησίας και περίεργης ασφάλειας. Επίσης, είναι και ένα σύμβολο ευμάρειας και αρσενικότητας». «Τα σκουπίδια ως μέρος του σκηνικού παραπέμπουν στα σκουπίδια του πολιτισμού μας, σε όλα αυτά που θεωρούμε περιττά, όλα αυτά που αποκλείουμε από τη ζωή μας αλλά στην ουσία είναι κομμάτια μας. Το τι αποβάλλουμε ως σκουπίδια αποτελεί μέρος της ταυτότητάς μας. Oπως και ο τρόπος που ζούμε με τα σκουπίδια. Κλεινόμαστε στο στιλάτο διαμέρισμά μας όταν έξω η πόλη κολυμπάει στο σκουπίδι και νομίζουμε ότι είμαστε ασφαλείς μέσα στο κέλυφος του σκουπιδότοπου».
Από την Ιωάννα Μπλάτσου, «Οι Βάκχες στο γκαράζ της Πειραιώς 260»:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ, Πειραιώς 260
(Γκαράζ), 25-27/7 στις 24.00.
Κρατήσεις εισιτηρίων: Πανεπιστημίου 39
(τηλ. 210 3272000), ή στο site www.greekfestival.gr.
Τιμές εισιτηρίων: €30, €20 (μειωμένο) ,
€10 (φοιτητικό).
Διάρκεια: 2 ώρες (περίπου).
Χορηγός επικοινωνίας: ΕΤ, city 99,5.
No comments:
Post a Comment