«Ίσως έπαιξε ρόλο πως το σινεμά στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει με τον σωστό τρόπο. Οπότε είναι σαν να μη γίνεται», λέει ο νεαρός σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος για τη στροφή του στο θέατρο. «Θέατρο με ελάχιστα μέσα μπορείς να κάνεις. Σινεμά όχι. Και οι ταινίες που τις λέμε "no budget" δεν είναι φτηνές. Απλώς γίνονται χωρίς να πληρώνεται κανείς... Το "φτηνή ταινία" είναι ένα ψέμα»
Ο νεαρός σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος θα αναμετρηθεί με τους «Βρικόλακες» του Ίψεν στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Σε μία ηλικία που ήθελα σαν τρελός να δουλέψω, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για να δουλέψω στο θέατρο. Αυτό έμαθα και σ΄ αυτό αισθάνομαι πια μεγαλύτερη ασφάλεια. Μου αρέσουν και οι χρόνοι του- οι πρόβες. Ο κινηματογράφος στα γυρίσματα έχει όλη αυτήν την αδρεναλίνη που είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά με αποσυντονίζει».
- Δηλαδή με τον κινηματογράφο τελειώσατε;
«Καθόλου. Σίγουρα θα ξανακάνω. Υπάρχει ήδη μία ιστορία που γράφω. Αλλά αν μου λέγανε "θέατρο ή σινεμά; Μόνο το ένα μπορείς να κάνεις", το "θέατρο" θα διάλεγα». Έκτορας Λυγίζος, ετών 32. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου. Από το 2002 έκανε δύο ταινίες μικρού μήκους που επαινέθηκαν. Από το 2005 και μέσα από τις «Δοκιμές» του «Θεάτρου του Νότου» στο «Αμόρε» κάνει στροφή στο θέατρο: τέσσερις ενδιαφέρουσες έως εξαιρετικές παραστάσεις στο ενεργητικό του- πιο πρόσφατη ο εναλλακτικός «Τροβατόρε» με την ομάδα Όπερες των Ζητιάνων στο «Βios». Και τώρα ανεβάζει «Βρικόλακες» του Ίψεν για το Φεστιβάλ Αθηνών. Με Ανέζα Παπαδοπούλου, Θάνο Σαμαρά, Νίκο Γεωργάκη, Πολυξένη Ακλίδη, Γιώργο Ζιόβα. Μαύρο φανελάκι, βερμούδα, το κράνος στο χέρι, λεπτός, νευρώδης, ήρθε να με βρει στο «Βios». Έξυπνο παιδί- ξύπνιο βλέμμα. Με χιούμορ. Κλειστός χαρακτήρας, λιγόλογος αλλά με μια σιγουριά.
- Γιατί διαλέξατε τους «Βρικόλακες»; Το θέμα του μοιάζει ξεπερασμένο. Έναν νέο άνθρωπο τον αφορά το έργο αυτό;
«Ανάλογα πώς βλέπετε το θέμα. Η σχέση ψέματος- αλήθειας καθόλου δεν είναι ξεπερασμένη. Είναι η σχέση του καθενός μας με την προσωπική του τόλμη. Αλλά το βασικό θέμα του έργου έχει σχέση περισσότερο με τη θρησκεία. Πέρα από το ότι ένας από τους ήρωες είναι πάστορας, όλο το έργο το καλύπτει η σκιά του προτεσταντισμού. Της θρησκείας που κατ΄ εξοχήν κάνει το δόγμα καθημερινή ζωή- ένα σύστημα ζωής. Ο προτεσταντισμός λέει πως πρέπει να προσέχεις πώς συμπεριφέρεσαι χωρίς να ξέρεις αν θα σωθείς. Δεν μπορείς, δηλαδή, να "εξαγοράσεις" τη σωτηρία όπως στην ορθοδοξία και στον καθολικισμό. Κι αυτό είναι πολύ σκληρό».
- Τι δρόμο ακολουθείτε σκηνοθετικά; Η αποδόμηση είναι πολύ στη μόδα...
«Γενικά, ακολουθούμε τη δομή του έργου. Εκείνο που προσπαθήσαμε είναι να το "ανοίξουμε" στον κόσμο. Να βρούμε τη ρητορική του πλευρά- την απεύθυνση. Κυρίως στο πρώτο μισό του έργου. Όπου μεγάλα κομμάτια του είναι γραμμένα σαν Αγώνας αρχαίου ελληνικού δράματος: μία σειρά επιχειρημάτων του ενός στα οποία- σε ένα προς ένα- έρχεται ο άλλος να απαντήσει».
- Αυτό σημαίνει πως η παράσταση παίζεται «προς το κοινό»;
- Η μόδα της αποδόμησης σας ενδιαφέρει;
«Από τη στιγμή που αλλάζουν οι εποχές, οφείλει ο σκηνοθέτης να ξαναεπεξεργαστεί τη δομή των έργων. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, αρκεί να γίνεται με στόχο το νόημα του έργου- να είναι καθαρό, να μπορεί να το στηρίξει ο σκηνοθέτης και να έχει μία εξέλιξη. Βέβαια κάτω από την ομπρέλα της αποδόμησης πολλά στεγάζονται... Είναι πολύ γενική έννοια».
- Από το «Βios» στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ένα άλμα που πριν από τρία χρόνια θα ήταν αδιανόητο. Δεν φοβάστε;
«Με τον ίδιο τρόπο δουλεύω και εκεί και εδώ. Τα πράγματα έχουν αλλάξει με το άνοιγμα του Φεστιβάλ. Θα μπορούσε μία παράστασή του να γίνει και εδώ, στο "Βios". Ναι, αισθάνομαι τώρα μεγαλύτερη την ευθύνη αλλά γιατί είναι δύσκολο το έργο, όχι γιατί παίζεται στο Φεστιβάλ. Το ότι παίζεται στο Φεστιβάλ μάλλον με απελευθερώνει. Όταν έχεις έναν οργανισμό να σε στηρίζει και να λύνει τα βασικά τουλάχιστον προβλήματα, ε, αυτό είναι ο παράδεισος για τον σκηνοθέτη».
No comments:
Post a Comment