ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2008
«Η αρχική ιδέα ήταν ότι ήθελα έναν χώρο σαν φουσκωτό στρώμα,ένα τεράστιο πουφ ίσως - το οποίο όμως θα ήταν προβληματικό για τους ηθοποιούς, γιατί θα έπρεπε να μη βουλιάζουν» . Μαζί με τη σκηνογράφο Μαγιού Τρικεριώτη έφθασαν στο αποτέλεσμα που έχουμε μπροστά μας και που από την πρώτη κιόλας πρόβα εκμεταλλεύθηκαν οι ηθοποιοί: Κάθισαν πάνω σε αυτό το κόκκινο φουσκωτό στρώμα, δεν βούλιαξαν, προσπαθώντας να καταλάβουν πώς είναι το εσωτερικό του οργανισμού μας. «Εξ αρχής πίστευα ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να παιχθεί σε έναν φυσιολογικό χώρο.Καθισμένοι λοιπόν ξεκινήσαμε τις αναγνώσεις δουλεύοντας παράλληλα πολλούς αυτοσχεδιασμούς- κυρίως σωματικούς. Ηταν καλύτερο να είναι ξαπλωμένοι οι ηθοποιοί ή να σέρνονται,παρά να κάθονται». Στο κέντρο της σκηνής διαγράφεται η λευκή ραχοκοκαλιά, ενώ από πάνω κρέμονται τριχοειδή αγγεία σε μεγέθυνση... Ο χτύπος της καρδιάς υπενθυμίζει ότι ο ασθενής ζει. Ολα συμβαίνουν στο εσωτερικό της κοιλιακής χώρας ύστερα από ένα τρακάρισμα.
Παρά τις πρώτες φοβικές αντιδράσεις των ηθοποιών, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος θέλοντας να αποφύγει τα κόμικς αλλά και οτιδήποτε θα προσέδιδε στην παράσταση στοιχεία ενός «κακού παιδικού θεάματος», προχώρησε σε λύσεις πρακτικές, ενώ δεν θέλησε να στερήσει από το έργο την κωμική του πλευρά- μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού. «Με δεδομένη τη σύμβαση ότι οι ρόλοι είναι ζωτικά όργανα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα “πλάσματα” και να βρούμε τον τρόπο που συμπεριφέρονται» , πράγμα όχι και τόσο εύκολο.
Πώς να δώσεις σάρκα και οστά, πνοή και κίνηση στα όργανα που κρύβονται μέσα μας; Το εγχείρημα τολμηρό, με σουρεαλιστικές πινελιές, διαθέτει και χιούμορ. Μέσα στο σκοτάδι, το στομάχι ορίζει μια κοινωνία, παράλληλη με αυτή της καθημερινότητάς μας. «Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι μιμούνται τα όργανα ή τα όργανα τους ανθρώπους,αλλά όλα που συμβαίνουν εκεί μέσατα ζούμε στη δική μας κοινωνία». Αντιπαραθέσεις, καλοί και κακοί, αγώνας για επιβίωση, επικράτηση του εγώ. Ετσι, το παχύ έντερο του Λαέρτη Μαλκότση συνομιλεί με το λεπτό έντερο του Ανδρέα Κωνσταντίνου, ενώ το δεξί νεφρό του Παντελή Δεντάκη ελπίζει σε μια μεταμόσχευση... Τα ευγενή όργανα δίνουν τη μάχη της ζωής, τη στιγμή που το νεφρό παλεύει για τη δική του επιβίωση, αδιαφορώντας για τους άλλους. Και εκεί που η λύση φαντάζει δεδομένη, ο οργανισμός ανατρέπει τα δεδομένα...
Κάτι δείχνει το παχύ έντερο του Λαέρτη Μαλκότση ενώ συνομιλεί με το λεπτό έντερο του Ανδρέα Κωνσταντίνου- πιο πίσω, το δεξί νεφρό του Παντελή Δεντάκη. Η σκηνή είναι από τις πρόβες του έργο του Αρκά «Εχθροί εξ αίματος» που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στον Πάνω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου
Με το κόκκινο και το λευκό να δεσπόζει στον χώρο και ήχους από φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου να διαχέονται στην ατμόσφαιρα, ξεκινά ακόμη ένα πέρασμα της παράστασης. Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα, και όλοι παρατηρούν και διορθώνουν τις λεπτομέρειες. Στον Πάνω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, το έργο του Αρκά «Εχθροί εξ αίματος», που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, έχει αποκτήσει πλέον την τελική του μορφή. Και ας τους δυσκόλεψε όλους στην αρχή... «Η αρχική ιδέα ήταν ότι ήθελα έναν χώρο σαν φουσκωτό στρώμα,ένα τεράστιο πουφ ίσως - το οποίο όμως θα ήταν προβληματικό για τους ηθοποιούς, γιατί θα έπρεπε να μη βουλιάζουν» . Μαζί με τη σκηνογράφο Μαγιού Τρικεριώτη έφθασαν στο αποτέλεσμα που έχουμε μπροστά μας και που από την πρώτη κιόλας πρόβα εκμεταλλεύθηκαν οι ηθοποιοί: Κάθισαν πάνω σε αυτό το κόκκινο φουσκωτό στρώμα, δεν βούλιαξαν, προσπαθώντας να καταλάβουν πώς είναι το εσωτερικό του οργανισμού μας. «Εξ αρχής πίστευα ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να παιχθεί σε έναν φυσιολογικό χώρο.Καθισμένοι λοιπόν ξεκινήσαμε τις αναγνώσεις δουλεύοντας παράλληλα πολλούς αυτοσχεδιασμούς- κυρίως σωματικούς. Ηταν καλύτερο να είναι ξαπλωμένοι οι ηθοποιοί ή να σέρνονται,παρά να κάθονται». Στο κέντρο της σκηνής διαγράφεται η λευκή ραχοκοκαλιά, ενώ από πάνω κρέμονται τριχοειδή αγγεία σε μεγέθυνση... Ο χτύπος της καρδιάς υπενθυμίζει ότι ο ασθενής ζει. Ολα συμβαίνουν στο εσωτερικό της κοιλιακής χώρας ύστερα από ένα τρακάρισμα.
Παρά τις πρώτες φοβικές αντιδράσεις των ηθοποιών, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος θέλοντας να αποφύγει τα κόμικς αλλά και οτιδήποτε θα προσέδιδε στην παράσταση στοιχεία ενός «κακού παιδικού θεάματος», προχώρησε σε λύσεις πρακτικές, ενώ δεν θέλησε να στερήσει από το έργο την κωμική του πλευρά- μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού. «Με δεδομένη τη σύμβαση ότι οι ρόλοι είναι ζωτικά όργανα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα “πλάσματα” και να βρούμε τον τρόπο που συμπεριφέρονται» , πράγμα όχι και τόσο εύκολο.
Πώς να δώσεις σάρκα και οστά, πνοή και κίνηση στα όργανα που κρύβονται μέσα μας; Το εγχείρημα τολμηρό, με σουρεαλιστικές πινελιές, διαθέτει και χιούμορ. Μέσα στο σκοτάδι, το στομάχι ορίζει μια κοινωνία, παράλληλη με αυτή της καθημερινότητάς μας. «Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι μιμούνται τα όργανα ή τα όργανα τους ανθρώπους,αλλά όλα που συμβαίνουν εκεί μέσατα ζούμε στη δική μας κοινωνία». Αντιπαραθέσεις, καλοί και κακοί, αγώνας για επιβίωση, επικράτηση του εγώ. Ετσι, το παχύ έντερο του Λαέρτη Μαλκότση συνομιλεί με το λεπτό έντερο του Ανδρέα Κωνσταντίνου, ενώ το δεξί νεφρό του Παντελή Δεντάκη ελπίζει σε μια μεταμόσχευση... Τα ευγενή όργανα δίνουν τη μάχη της ζωής, τη στιγμή που το νεφρό παλεύει για τη δική του επιβίωση, αδιαφορώντας για τους άλλους. Και εκεί που η λύση φαντάζει δεδομένη, ο οργανισμός ανατρέπει τα δεδομένα...
No comments:
Post a Comment