Η παράσταση «Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας» των Α. Ρήγα και Δ. Αποστόλου μπήκε χθες στη δεύτερη χρονιά της. Λίγες μέρες νωρίτερα η Κάτια Δανδουλάκη μπαίνει στο θέατρο που φέρει το όνομά της, μέρα γενικής απεργίας και υπερμποτιλιαρίσματος, με σνίκερς και την ενέργεια σπρίντερ που μόλις τερμάτισε τετρακοσάρι μετ' εμποδίων.
 Η Κάτια Δανδουλάκη δεν φοβάται πια ούτε... την επιθεώρηση! |
Ο καφές προσγειώνεται και αυτή μου δείχνει το «ρομποτικό» τσιγάρο-γκατζετιά. Βγάζει μόνο νικοτίνη, ψεύτικο καπνό από υδρατμό και ανάβει μια ηλεκτρονική φωτιά στην άκρη και πήγε να την μπλέξει σε παράσταση στο Ηρώδειο το προηγούμενο βράδυ, όπου το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμα και... ηλεκτρονικά. Το τσιγάρο δεν ξέρω αν θα το κόψει, αλλά είναι ήδη σε φόρμα.
- Τελικά τι είναι το «Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας», ένα αστείο του κύκλου που έγινε παράσταση;
«Ναι, είναι ένα οικογενειακό αστείο. Γεννήθηκε όταν με τον Αλέξανδρο Ρήγα -που γνωριστήκαμε στο "Κόκκινο Δωμάτιο"- είπαμε να κάνουμε μια κωμωδία μαζί. Ψάχναμε έναν ολόκληρο χειμώνα, αλλά δεν βρίσκαμε κάτι καλό. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο αργά ένα βράδυ και μου λέει "άνοιξαν οι ουρανοί, μου ήρθε ιδέα... να κάνουμε έργο αυτό που περνάμε! Είσαι;". "Με κλειστά μάτια", του λέω. Ετσι (επί σκηνής) μια κυρία του σοβαρού θεάτρου απευθύνεται σε δύο εναλλακτικούς συγγραφείς για να την κάνουν "εμπορικιά". Πάντα κυνηγούσα να παίξω κωμωδία και δεν μου γράφανε, με παίρνανε πολύ στα σοβαρά, που δεν είμαι για να με παίρνεις και στα σοβαρά μεταξύ μας. Εχει να κάνει με την εξωτερική μου εμφάνιση, που με βοήθησε στο δράμα. Η κωμωδία είναι στη φύση μου, αλλά όχι στην εμφάνισή μου».
Δεν ήθελα να είμαι Σταχτοπούτα
- Δεν ήταν όμως ρίσκο να ανέβει ένα οικογενειακό αστείο;
«Είναι μια ακριβή παραγωγή, δεν είναι αστείο πράγμα. Το θέατρο δαγκώνει και πολύ επικίνδυνα. Για να γεμίσεις μια πλατεία 500 θέσεων πρέπει να ανοίξεις την ψαλίδα και την εμβέλειά σου σε κοινό. Αυτό το έργο είναι ένα περίεργο είδος, ούτε κωμωδία θρίλερ ούτε μαύρη ή μουσική. Λίγο από όλα, ένα πολυθέαμα με πολλά στοιχεία επιθεώρησης και κέφι, λίγο μυστήριο αστυνομικό και πολλές ανατροπές. Μια σάτιρα του θεάτρου και του εαυτού μας. Απαίτησε τόλμη και στην ανατροπή της εικόνας μου, πράγμα που έκανα από μικρή. Εκανα "Λάμψη" στην τηλεόραση και "Γλάρο" στο θέατρο. Η Αλίκη είχε κολλήσει μια ζωή στο ίδιο παραμύθι, τη Σταχτοπούτα, και καλά έκανε, μια χαρά ήτανε. Εγώ έκανα αντίστροφα πράγματα για να μην περιοριστώ σε ένα είδος. Εδώ υπήρχε τέτοιο κέφι που δεν αμφέβαλλα πως θα πετύχει. Πράγμα που έγινε από την πρώτη μέρα».
- Βοηθάει και η αποκάλυψη της σόου μπιζ και των παρασκηνίων της;
«Ναι, αλλά με ένα κλείσιμο του ματιού. Δεν γίνονται δα και φόνοι στα παρασκήνια του θεάτρου».
- Ενοχλήθηκε κανείς από τον χώρο βλέποντας τον εαυτό του στη σκηνή σας;
«Οχι, το παίρνουν στην πλάκα».
- Εχουν όλοι στον χώρο τόσο χιούμορ;
«Νομίζω ναι, άλλωστε είναι πλασαρισμένο ως παιχνίδι. Πιστεύω πως ο θεατής είναι πάντα αγνός και έρχεται για να περάσει καλά. Οταν δεν περνάει καλά, φταίμε εμείς».
- Μεγάλη παραδοχή αυτό. Σας απελευθερώνει;
«Ναι. Φταίμε πάντα εμείς. Είτε γιατί διαλέξαμε λάθος έργο ή λάθος στιγμή γι' αυτό ή δεν είμαστε καλοί στην πραγμάτωση της ιδέας».
- Είχατε 51.000 θεατές και καλές κριτικές, σπάνιο...
«Εχω πάρει και κακές κριτικές -λίγες στο συγκεκριμένο έργο-, είναι φυσιολογικό. Αποκλείεται να αρέσεις σε όλους. Είναι μέρος του παιχνιδιού, που το κάνει γοητευτικό. Τη δέχομαι την αρνητική κριτική και χαίρομαι και να κάνω κριτική. Αν ένας φίλος μου το αρνείται, με απομακρύνει. Κάποτε με σοκάριζε η αρνητική κριτική, μετά κατάλαβα πως πρέπει να επιλέγεις τα πραγματικά στοιχεία της, να βελτιώνεσαι και να προσπερνάς αυτά που σε διαγράφουν συνολικά».
- Τι θα θυμάται πολύ καιρό μετά την παράσταση κανείς για το έργο;
«Δύο ώρες που πέρασε πολύ ευχάριστα με πάρα πολύ γέλιο. Κι αυτό είναι μεγάλο δώρο. Η ευφορία. Σημαντική όσο και το δράμα».
- Από όσα έχετε δοκιμάσει θεατρικά, τι σας άφησε τη δυνατότερη γεύση;
«Ο "Γλάρος", ο "Τζόρνταν" και το "Μάστερκλας". Αλλά έκανα κέφι τον ρόλο του αγοριού στον "Υπηρέτη δύο αφεντάδων". Ολες γεύσεις έντονες, αλλά εντελώς διαφορετικές. Στο "Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας", συνυπάρχει η επιθεώρηση που πάντα ήθελα να δοκιμάσω, αλλά φοβόμουν. Εχω συγκεντρωτική άποψη και θέλω τα κείμενα πολύ νωρίς. Οταν μου είπαν πως το επιθεωρησιακό κείμενο γράφεται τελευταία στιγμή για να είναι επίκαιρο, φοβήθηκα. Τώρα πια όχι, μου κάνει πολύ κέφι».
- Πώς ορίζετε την απόλυτη αποτυχία;
«Με δύο τρόπους. Είναι η απόλυτη εμπορική αποτυχία μιας ενδιαφέρουσας παράστασης και το αντίστροφο, δηλαδή μια παράσταση που την ονειρεύεσαι και η λάθος χημεία σε έναν από τους χιλιάδες παράγοντές της δεν της επιτρέπει να απογειωθεί. Εμαθα να μη με πειράζει, αν και με δαγκώνει η οικονομική ανασφάλειά της».
Πλήττω εύκολα
- Ποια ερώτηση έχετε βαρεθεί να ακούτε;
«Τώρα πια βαρέθηκαν, αλλά για 9 χρόνια με ρωτούσαν "γιατί εσείς που βγάλατε τη σχολή του Εθνικού παίζετε στη "Λάμψη", μια καθημερινή σειρά;". Τους απαντούσα κάθε φορά σοκάροντάς τους: "Δεν παίζω σε καθημερινή σειρά, αλλά σε σαπουνόπερα, μη φοβόμαστε τις λέξεις. Είναι υπέροχο είδος. Οχι το γιατί, αλλά το πώς ρωτήστε με". Οταν έκανα τη "Βέρα στο δεξί" είχε "εξαγνιστεί" πια το είδος. Ολα τα είδη είναι υπέροχα και έχουν λόγο να υπάρχουν. Το θέμα είναι πώς το χειρίζεσαι. Αν δεν έχεις ένα πολύ συγκεκριμένο και δυνατό "θέλω", δεν πετυχαίνεις σε αυτή τη δουλειά. Κυνηγούσα συνέχεια το θέλω μου. Επρεπε να μου κλείσουν πολλές πόρτες για να το αφήσω».
- Σας γοητεύει να παραβιάζετε πόρτες και θεατρικό «άβατο»;
«Μόνο αυτό με γοητεύει μεταξύ μας. Αν ανοίγεις συνέχεια την ίδια πόρτα πλήττεις θανάσιμα και είμαι άνθρωπος που πλήττω εύκολα».
* Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» (Αγ. Μελετίου και Πατησίων, τηλ.: 210-8640414). Η σκηνοθεσία είναι του Αλέξανδρου Ρήγα, η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Γιώργος Μαρίνος, Κατιάνα Μπαλανίκα, Κώστας Σπυρόπουλος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/10/2008
No comments:
Post a Comment