Αποστόλης Τότσικας: «Δεν υπάρχει πια μπέσα στον χώρο της Τέχνης»

• Οκτώ χρόνια μετά τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη πρωταγωνιστεί στην ταινία της Λάγιας Γιούργου «Κόκκινος ουρανός»
• του Γιάννη Ζουμπουλάκη. ΤΟ ΒΗΜΑ:Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Εχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ο πολύς κόσμος όμως τον έμαθε από την τηλεόραση. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη, ο 28χρονος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην ταινία της Λάγιας Γιούργου «Κόκκινος ουρανός»

«Εφθασε, νομίζω, ο καιρός για όλους εμάς τους νέους να ενωθούμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε από τους μεγαλοπαραγωγούς και τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για την εμπορικότητα των πραγμάτων» μου λέει ο ηθοποιός Αποστόλης Τότσικας. «Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι κακό το εμπορικό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξει κάτι όταν ακόμη φτιάχνεται» συμπληρώνει.


Είναι απόγευμα της περασμένης Δευτέρας και ο 28χρονος ηθοποιός έχει κάθε λόγο να ακούγεται αγχωμένος. Σε λίγη ώρα θα πρέπει να παραστεί στην πρεμιέρα της τελευταίας ταινίας του, «Κόκκινος ουρανός», της Λάγιας Γιούργου. Συνεχίζει όμως ακάθεκτος: «Νομίζω ότι οι νέοι τα έχουν ψιλοπάρει στο κρανίο. Το σύνθημα είναι “θα το κάνουμε μόνοι μας, με τα λεφτά που έχουμε. Ο,τι έχουμε και ό,τι κάνουμε!”».

Φέρνει ως παράδειγμα το «Wasted youth», την τελευταία ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, την οποία δεν έχει δει μεν, γνωρίζει όμως ότι γυρίστηκε με ελάχιστα χρήματα. «Οι νέοι δημιουργοί αναζητούν ρεαλιστικά στοιχεία και αληθινές καταστάσεις στις ιστορίες που θέλουν να πουν. Το κυριότερο, θέλουν να ξεφύγουν από την ελληνική μίζερη πραγματικότητα και χυδαιότητα. Ακό μη και το “Wasted youth”, όπως ακούω, είναι μια ρεαλιστική ταινία που ενδιαφέρεται να απασχολήσει τον κόσμο. Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο ενός έργου την ώρα που το βασικότερο πρόβλημα βρίσκεται στο παιχνίδι που παίζεται κάτω από τα τραπέζια ανάμεσα στους παραγωγούς και στα υπουργεία».

Γεννημένος πριν από 28 χρόνια, ο Αποστόλης Τότσικας είναι γιος του Γιάννη Τότσικα (ένας από τους ηθοποιούς της «Αναπαράστασης» του Θόδωρου Αγγελόπουλου) και αδελφός του σκηνοθέτη Θανάση Τότσικα με τον οποίο έχει συνεργαστεί σε μερικές μικρού μήκους ταινίες. Φανατικός σινεφίλ («αν και φθάνω ως τον Χέρτσογκ» λέει), από πολύ νωρίς παρακολουθούσε τον πατέρα του στο θέατρο. Σχεδόν αναπόφευκτα, ο Αποστόλης (που μεγάλωσε στον Βόλο) θέλησε κάποια στιγμή να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και να ασχοληθεί με το ίδιο επάγγελμα.

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου στην οποία πέρασε από το 2000 ως το 2003, ο Τότσικας έχει εμφανιστεί σε πολλές θεατρικές παραστάσεις: «Ο ήχος του όπλου» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, «59 σερβίτσια» σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, «Αμερικανός βούβαλος» σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου. Ο ρόλος του Ορέστη στην «Ηλέκτρα», που σκηνοθέτησε ο Πέτερ Στάιν, είναι χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη στιγμή στην καριέρα του. Το καταλαβαίνεις στην υπερήφανη φωνή του όταν το αναφέρει.

Ηταν δεν ήταν 20 ετών όταν ξεκίνησε να δουλεύει-στις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Ως σήμερα όμως οι ταινίες του, όπως ο «Γιος του φύλακα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου,  είναι μετρημένες στα δάχτυλα. «Το πρόβλημα είναι ότι, απ΄ όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ, παλαιότερα ο χώρος της Τέχνης, αν και με λιγότερα μέσα, είχε μια αγνότητα που δεν τη βρίσκεις σήμερα. Οι άνθρωποι είχαν μπέσα. Τραβούσες μεν έναν γολγοθά, αλλά την έβλεπες την αξία. Και αυτή η αξία δεν νομίζω ότι υπάρχει σήμερα».

«Από την πλευρά του θεάτρου, η δουλειά στην τηλεόραση μπορεί να αντιμετωπίζεται με ρατσισμό» λέει ο ηθοποιός που έχει αρκετή τηλεοπτική πείρα σε σειρές όπως το «Μαζί σου», τα «Υπέροχα πλάσματα», το «Κλειδί του Παραδείσου» και τα «Παιδιά της Νιόβης». «Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κατά μια έννοια συμπορεύονται- το ένα μέσο βοηθά το άλλο.Το χειρότερο είναι να ακούς από κολλημένους ανθρώπους να απαξιώνουν έναν επαγγελματία επειδή “ανήκει” στην τηλεόραση-από την οποίαπροσωπικά δεν ξεκίνησα. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα κόμπλεξ ανθρώπων που δεν τα κατάφεραν σε ανάλογα μέσα.Και συνήθως είναι λίγο μόνοι τους».

Το ξέσπασμα του Τότσικα έρχεται τη στιγμή που η κουβέντα μας, οδεύοντας προς το τέλος της, αγγίζει την ευαίσθητη χορδή που λέγεται «οικονομική κρίση». «Το φοβερό είναι ότι σε αυτή την κατάσταση έχουν μπει όλοι» λέει, «είτε είναι πνιγμένοι είτε όχι από την κρίση. Πιπιλούν διαρκώς την καραμέλα ότι δεν υπάρχουν χρήματα, που μέχρις ενός σημείου το καταλαβαίνω. Το πιο αστείο όμως σε όλο αυτό το πράγμα είναι ότι δεν έχουμε μάθει και ούτε πρόκειται να μάθουμε πότε θα ανακάμψουμε. Και ακόμη και όταν γίνει, πάλι θα μας γκρινιάζουν. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι η κρίση έχει καταστρέψει την ελληνική τηλεόραση,από την οποία πλέον μας διώχνουν κανονικά. Το χειρότερο είναι ότι τα φάγανε κάτι 300 εκεί μέσα στη Βουλή, οι οποίοι έχουν το θράσος να μας λένε ότι τα φάγαμε και μαζί. Αυτό με κάνει έξαλλο, γιατί εγώ δεν έφαγα τίποτε. Μακάρι να είχα φάει».

• Φιλίες και πάθη κάτω από κόκκινο ουρανό

Στην ταινία «Κόκκινος ουρανός» ο Αποστόλης Τότσικας και ο Ορφέας Αυγουστίδης υποδύονται δύο νεαρούς φίλους που επιχειρούν μια καινούργια αρχή στη ζωή τους: στήνοντας ένα θερμοκήπιο μπανάνας κάπου στη Νότια Κρήτη, με θέα το Λιβυκό πέλαγος. Διαφορετικοί αλλά και συμπληρωματικοί ως χαρακτήρες, οι δύο νέοι κάνουν τη δουλειά να μοιάζει με παιχνίδι και όλα κυλούν ανέμελα... ως τη στιγμή που θα εμφανιστεί η Κόρντοβα (Πίλα Βιτάλα ), μια γερμανίδα τουρίστρια που τους ξυπνά τον ερωτικό πόθο.

«Η έμπνευση γι΄ αυτή την ιστορία προέρχεται από τις πάμπολλες “αληθινές ιστορίες” ανδρικής φιλίας, πολλές από τις οποίες έχουν άδοξο τέλος όταν ανάμεσά τους μπαίνει μια γυναίκα»μας λέει η σκηνοθέτις Λάγια Γιούργου. «Εδώ ένας κόσμος έρχεται “τα πάνω κάτω”- όπως όταν ο αφρικανικός λίβας σηκώνει όγκους άμμου από την έρημο και τη μεταφέρει στα ανυποψίαστα νησιά βορειότερα, βάφοντας κόκκινο τον ουρανό τους,ανατρέποντας την εικόνα του κόσμου και κλονίζοντας, έστω προσωρινά, τις βεβαιότητες των ανθρώπων τους».