ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ: Ιπτάμενος και βέβαια όχι τζέντλεμαν

• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 5 Απριλίου 2011 Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Funky δεν είναι μόνον ο ήχος που επικρατεί στον καινούργιο «Ιπτάμενο Δίσκο» του Πάνου Μουζουράκη. Funky είναι και ο ίδιος ή τουλάχιστον η δημόσια εικόνα αυτού του αμετανόητου «μοϊκανού», που έχει την ικανότητα να εκλύει απίστευτη σκηνική ενέργεια και να κάνει κάθε τραγούδι κανονικό μονόπρακτο.

Απ' αυτή την άποψη η υποκριτική τον ανακάλυψε προτού την ανακαλύψει ο ίδιος, έχοντας κάνει ένα πρώτο, νεανικό κύκλο στις μπάντες της Θεσσαλονίκης κι αργότερα στην Αθήνα, όπου το 2005 βρέθηκε μέλος της ταλαντούχας νεανικής ομάδας που πλαισίωνε τον Σαββόπουλο, όταν αναβίωσε τους «Αχαρνής». Επειτα από μερικές χρονιές με two men show, όταν μαζί με τον Γιώργο Μυλωνά πρότειναν ένα απολαυστικό μουσικοσατιρικό πρόγραμμα, τον εντόπισε και η τηλεόραση. Αλλά είτε ήρωας στις σειρές Singles και «4», είτε τραγουδιστής στη μουσική σκηνή του «Σταυρού του Νότου»,όπου εμφανίζεται αυτό τον καιρό τις Δευτέρες, κατορθώνει να είναι μία περσόνα με πολύ προσωπικό ύφος, χαλαρή διάθεση και χιούμορ.

Γεννημένος στην Ελβετία, γιος ενός Κρητικού και μιας Θεσσαλονικιάς, είχε ήδη έναν δίσκο στο ενεργητικό του, το «Μάντεψε Ποιος» (2006), πριν από τον «Ιπτάμενο Δίσκο» (ΕΜΙ) που περιλαμβάνει 11 τραγούδια, τα οποία συνυπογράφει με τους Κ. Μαδεμλή, Ν. Αδέσποτο, Ζ. Αρβανιτίδη, Σ. Κάτσαρη, Εβ. Σκουρλέτη, Β. Οικονόμου, Π. Σουρούνη, Γ. Φειδά. Ξεχωριστή περίπτωση, η διασκευή «Φίλα με ακόμα» (Baciami ancora), που έκαναν και τραγουδούν μαζί με τον Κωστή Μαραβέγια.

Πώς πάει η φετινή σεζόν;

«Νιώθω ενοχές. Γιατί τώρα που τα πράγματα πάνε για όλους σκατά, για μένα πάνε καλά -και δεν νομίζω ότι ήμουν στην άλλη πλευρά που τόσο καιρό απολάμβανε διάφορα και τώρα αισθάνεται ότι φταίει. Ποτέ δεν έπαιρνα πολλά. Οπότε τώρα που κόψαν κι άλλα, και σε κάποιους φαίνονται λίγα, εμένα μου φαίνονται αρκετά. Απ' την άλλη, μπορείς να πεις ότι σε μία περίοδο κρίσης ανθούν οι τέχνες και δικαιολογείς κάπως την ύπαρξή σου».

Το ένα πόδι στο τραγούδι, το άλλο στην υποκριτική. Πού αισθάνεστε πιο οικεία;

«Στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, να μου μαγειρεύει η μάνα μου».

Και στο τραγούδι και στην υποκριτική έχετε μια περσόνα. Είναι ρόλος ή ο εαυτός σας;

«Νομίζω ότι και τον εαυτό μου έχω προσπαθήσει να τον πλάσω. Πέρασα χρόνια ταλαιπωρίας και αγωνίας μέχρι να φτάσω σ' αυτό το αποτέλεσμα που είναι κατά κάποιον τρόπο αποδεκτό από τους άλλους. Και δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω στον καθρέφτη είναι ο εαυτός μου. Εχω όλες τις καλλιτεχνικές ανασφάλειες, αλλά ΟΚ, είμαι η ίδια περσόνα στο τραγούδι και στην υποκριτική. Φαντάζομαι ότι φανερώνω έναν αρκετά χαρούμενο άνθρωπο. Είναι το πρόσωπο που θέλω να δείξω στον κόσμο. Δεν έχω ανάγκη να γκρινιάζω και να ζω τη μιζέρια μου μαζί με όλων των υπολοίπων. Αμα προσπαθείς να μεταδώσεις λίγη χαρά, αυτή μπορεί να ακολουθήσει κι ας μην είσαι κι εσύ απόλυτα χαρούμενος σ' όλη τη ζωή σου. Φτάνει να κοιτάς μερικές φορες στον καθρέφτη και να λες "χαμογέλα ρε μαλάκα"».

«Η σάτιρα είναι εκ των πραγμάτων αγενές σπορ», έχετε πει. Παρ' όλα αυτά σατιρίζοντας την ελληνική σημαία σ' ένα βιντεάκι, κοντέψατε να φάτε πέρυσι ξύλο από ακροδεξιούς.

«Δεν μου στοίχισε αυτό. Μου στοίχισε ότι έγινε θέμα το διαφημιστικό σποτάκι μιας ιστοσελίδας, το οποίο δεν ήταν και το σπουδαιότερο πράγμα που έχω κάνει. Μου στοίχισε ότι άνθρωποι, που μου έστελναν μηνύματα ότι "γαμάει" το βίντεο, την επόμενη ημέρα βγήκαν και δήλωσαν διπλωματικά ότι "στο Ιντερνετ καθένας λέει ό,τι θέλει". Με απογοήτευσε το γεγονός ότι άνθρωποι, που με παρακάλεσαν να κάνω κάτι για να τους στηρίξω, δεν σεβάστηκαν το μόνο όρο μου: να μη χρησιμοποίησουν αυτή την ιστορία για διαφημιστικούς λόγους. Κι επίσης κατάλαβα ότι το σύστημα είναι σάπιο κι άνθρωποι που είναι δήθεν υπερασπιστές του δικαιώματος να σκεφτόμαστε διαφορετικά, είναι στην πραγματικότητα μούφες, μπαρούφες και τα λόγια τους έχουν τόσο ανάγκη το ψέμα όσο η κλανιά το μεθάνιο».