Θανάση, σήκω!

• Αν κάτι μας έμαθε ο Καλός Μας Ανθρωπος ήταν αυτό: ότι όσες φορές και να πέσεις, άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς 

• Στέλιος Σοφιανός, ΤΟ ΒΗΜΑ: 3/5/2011, 11:52  

Ελληνικές ταινίες, αυτές που έπαιζαν τα Σαββατοκύριακα τα δύο κανάλια της κρατικής τηλεόρασης (τις ίδιες που παίζουν και ξαναπαίζουν έως σήμερα ΚΑΙ τα ιδιωτικά κανάλια), δεν παρακολουθούσα ούτε μικρός. Ποτέ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα και ποτέ δεν με απασχόλησε το γιατί. Εξαιρέσεις υπήρχαν βεβαίως, συνήθως κωμωδίες και μέσα σε αυτές ήταν και εκείνες του Θανάση Βέγγου – γι΄αυτές πήγαινα ως και κινηματογράφο.

Δεν ήταν πάντα καλύτερες ταινίες από άλλες που δεν έβλεπα, που δεν μου άρεσαν να παρακολουθώ. Ηταν όμως το ρεύμα της εποχής τέτοιο, ήταν η ενέργεια που κουβαλούσε κάθε ταινία με τον «Θανάση», που παρέσυρε τους πάντες. Πόσο μάλλον εμάς τους τότε πιτσιρικάδες, οι οποίοι δεν νοούταν να πάμε τη Δευτέρα στο σχολείο και να μην προσπαθούμε να αντιγράψουμε τον Βέγγο: στο τρέξιμο, στις πλάκες, στο ξύλο…

Ηταν ο ίδιος ο Βέγγος που το πετύχαινε αυτό. Ενας άνθρωπος, που ακόμη και στη «μανιέρα» του, δεν ήταν ποτέ βαρετός. Ενας ηθοποιός που εκφραζόταν με όλο του το σώμα, λιγότερο με τα λόγια, περισσότερο με τις (εκ)κινήσεις, τις γκριμάτσες, τον τρόπο με τον οποίο ισορροπούσε όρθιος – έτοιμος να πέσει κάτω, έτσι όπως αιωρούταν, μπροστά-πίσω, πίσω-μπροστά…

Οι πτώσεις του Βέγγου χάριζαν (και χαρίζουν) άφθονο γέλιο σε μικρά και μεγάλα παιδιά. Επεφτε και ξανάπεφτε. Αλλά πάντα σηκωνόταν. Και ύστερα έτρεχε ακόμη πιο γρήγορα. Και στο τέλος τα κατάφερνε. Χειροκρότημα…

Αν κάτι μας έμαθε ο Καλός Μας Ανθρωπος ήταν αυτό: ότι όσες φορές και να πέσεις, άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς. Σε μια καριέρα, η Ιστορία αυτής της χώρας. Κρίμα που έφυγε τώρα, με την Ελλάδα σε (ελεύθερη) πτώση... Αλλά οι ταινίες του ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρες. Και εκτός από το τόσο απαραίτητο σήμερα γέλιο, ίσως μας δώσουν και ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε: δεν τα παρατάμε, σηκωνόμαστε, τρέχουμε, ιδρώνουμε και… «έχει ο Θεός». Τον Βέγγο.