«Ολη μου τη ζωή θα κλαίω για τον Θανάση»

Θρήνος, βουβός που «σκέπαζε» όλους όσοι έφτασαν χθες στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο για το ύστατο χαίρε στον Θανάση Βέγγο. Oλες οι ηλικίες και κοινωνικές τάξεις. Παιδιά στους ώμους των μπαμπάδων ηλικιωμένοι με μπαστούνι και καβουράκι. Θρήνος. Βουβός. Κι ας «σκέπαζε» πολλούς. Γιατί πολλοί ήταν αυτοί που έφτασαν χθες στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο, για να πουν στον Θανάση Βέγγο το ύστατο χαίρε. Oλες οι ηλικίες, όλες οι κοινωνικές τάξεις και οι ενδυματολογικές επιλογές. Παιδιά στους ώμους των μπαμπάδων τους και ηλικιωμένοι με μπαστούνι και καβουράκι.

Νέοι και νέες με σκουλαρίκια στη μύτη και πολύχρωμες φράντζες, αλλά και κυρίες με ταγέρ ή κύριοι με κοστούμι και γραβάτα. Μερσεντές που παρ' ολίγον να... ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας και... πεζό δύο. Κι αυτή ήταν η πλειοψηφία του κόσμου. Που ήρθε με το μετρό και τον ηλεκτρικό. Που έψαχνε την Αγία Μαρίνα.

Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο για να αποχαιρετήσει τον Θανάση Βέγγο

Οι μικροπωλητές στην Αποστόλου Παύλου δεν περίμεναν να τους ρωτήσεις. Απλώς απαντούσαν: ευθεία και δεξιά. Κόσμος απλός, καθημερινός. Της βιοπάλης. Που θεωρούσαν τύχη ζωής που «γνώρισαν» τον Θανάση Βέγγο. Οχι προσωπικά -μη φανταστείτε- αλλά μέσα από τις ταινίες του.

Τον ταύτιζαν τόσο με τους κινηματογραφικούς ήρωες που υποδυόταν, που τον θεωρούσαν τον «δικό τους άνθρωπο». Τον παρηγορητή και συντρέχτη. Ο μαυροφορεμένος μουστακαλής έκλαιγε με αναφιλητά. «Τον γνωρίζατε προσωπικά;». «Οχι. Αλλά σε όλη τη ζωή μου θα κλαίω για τον Θανάση».

Τον Θανάση. Τον δικό τους Θανάση. Αυτόν κήδευαν χθες και δεν σήκωναν κουβέντα επ' αυτού. «Το γέλιο που μας έδινε ήταν βάλσαμο ψυχής», σχολίαζαν δύο ηλικιωμένοι δίπλα μας. «Ηταν σαν να τον ξέραμε. Η παρηγοριά μας».

Λόγια που ακούγονται υπερβολικά, αλλά πώς μπορείς να αμφισβητήσεις ότι είναι λόγια ψυχής; Διαφορετικά, γιατί να έρθουν να συνωστιστούν περίπου τρεις ώρες μέσα στον ήλιο; Στον περίβολο του ναού δεν μπορούσες να σταθείς από το «πήξιμο», περιφερειακά έξω από την εκκλησία αλλά και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο.

Γιατί να περιμένουν τόσο υπομονετικά στην ουρά για να προσκυνήσουν τη σορό; Είναι γεγονός ότι παρά την πολυκοσμία οι «φασαρίες» και τα «μικροεπεισόδια», τύπου «μου πήρες τη θέση, σου πήρα τη σειρά», ήταν ελάχιστα, υπολογίζοντας ότι στις 11.30 π.μ. είχαν έρθει ήδη οι πρώτοι. Γύρω στις δώδεκα η σύζυγός και σύντροφος ζωής του Θανάση Βέγγου, η κ. Ασημίνα Βέγγου, ήταν εκεί με τα παιδιά και την οικογένεια Βέγγου (στο πλευρό τους από νωρίς ο Παντελής Βούλγαρης, η Ιωάννα Καρυστιάνη και η Κάκια Ιγερινού).

Μέσα στην εκκλησία, δίπλα στην (κλειστή) σορό, την οποία σκέπαζε σταυρός από λευκά τριαντάφυλλα και τα λουλούδια που άφηνε ο κόσμος (φωτογραφία του Θανάση Βέγγου δεν υπήρχε), η κυρία Ασημίνα δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά της. Κι όταν κάποιος της έσφιγγε το χέρι, εκείνη τα άφηνε ελεύθερα να κυλήσουν.

Η νεκρώσιμος ακολουθία, στην οποία χοροστάτησε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος (κάτι που υπήρξε έκπληξη ακόμη και για την οικογένεια), άρχισε στην ώρα της. Καθ' όλη τη διάρκειά της κόσμος ερχόταν και περίμενε στην ουρά για να μπει στην εκκλησία.

Αλλά στην ίδια ουρά περίμεναν ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ο Γιάννης Βούρος, ο Νίκος Σηφουνάκης, ο Σπύρος Χαλβατζής, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Τάσος Μπουλμέτης, ο Μανούσος Μανουσάκης, ο Δήμος Αβδελιώδης, ο Δημήτρης Πιατάς, η Αννα Βαγενά, η Αννα Φόνσου και πολλοί, πολλοί άλλοι. Ο Νίκος Κούνδουρος ήταν, επίσης, εκεί. Ολοι μαζί. Ολοι κάτω από το ίδιο πένθος.

Με λουλούδια και πέταλα αποχαιρέτησε τον «δικό του Θανάση» ο κόσμος. «Βαράτε όλοι, ρε...!», ακούστηκε μία φωνή μόλις η σορός βγήκε από την εκκλησία. Και ξέσπασε το χειροκρότημα. Ηχηρό, διαρκές, έντονο. Τότε τα περισσότερα μάτια βούρκωσαν. Από διαφορετικές πλευρές του χώρου ακούγονταν «Ευχαριστούμε», «Σε αγαπάμε, Θανάση», «Θα σε θυμόμαστε πάντα».

Υπό τους ήχους της μπάντας του Δήμου Πειραιά και με χειροκροτήματα η σορός εγκατέλειψε τον ναό. Η κηδεία του Θανάση Βέγγου θα γίνει σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον «ολυμπιονίκη του γέλιου», τον «καλό μας άνθρωπο», τον «δικό» μας Θανάση Βέγγο.

Πάνω από πενήντα ήταν τα στεφάνια, ανάμεσά τους του Προέδρου της Δημοκρατίας, της πολιτικής ηγεσίας, των Μ. Θεοδωράκη, Λ. Λαζόπουλου, Μ. Πλέσσα, Π. Φασούλα, Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ΠΑΟ κ.ά.

• «Οι άγγελοι ούτε τρέχουν ούτε έχουν βέσπα»

«Τον τιμάμε όπως μας τίμησε... Στη ζωή του υπερασπίστηκε το δίκαιο, ακόμα κι όταν έβγαινε χαμένος», ανέφερε στον επικήδειο, εκ μέρους του ΣΕΗ, η Λίλα Καφαντάρη. «Θανάση μου, τώρα θα είσαι με τους αγγέλους. Οι άγγελοι ούτε τρέχουν, ούτε έχουν βέσπα. Μόνο ξέρουν να πετάνε. Καλό κατευόδιο», κατέληξε ο θεράπων ιατρός του, διευθυντής της Νευροχειρουργικής Κλινικής στο Νοσοκομείο του Ρίο Παναγιώτης Αθανασόπουλος.

Ο ίδιος, εκ μέρους του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Παναγιωτάκη, μετέφερε ότι η χθεσινή ημέρα ήταν ημέρα πένθους για το Πανεπιστήμιο. «Δεν θα ξεχαστεί ποτέ η προσωπικότητά σου, η ευγένεια και το ήθος σου», υπογράμμισε ο Γιάννης Βογιατζής, εκπροσωπώντας το «Σπίτι του Ηθοποιού».

«Ανθρωπος ταπεινός, με ειλικρίνεια, με πραγματικό φόβο Θεού. Ηταν πιστός. Ηταν άνθρωπος. Ο,τι έκανε το έκανε δίχως τυμπανοκρουσίες, με μεγάλη ειλικρίνεια κι αγάπη», τόνισε ο πνευματικός του Γεώργιος. «Το ταλέντο του και το ήθος του γρήγορα τον καθιέρωσαν στη συνείδηση του κοινού αλλά και τη δική μας... Ευχόμαστε το παράδειγμά του να εμπνεύσει όλους μας. Ειδικά στις μέρες μας έχει ιδιαίτερη αξία», σημειώνει η ανακοίνωση του ΣΕΗ.

• Από τους Μακρονησιώτες
  «Εσύ από κει πάνω προσευχήσου για μας από κάτω», διαβάσαμε σε κάποιο από τα στεφάνια. «Στον συναγωνιστή Θανάση» έγραφε η κατακόκκινη κορδέλα του στεφανιού της «Πανελλήνιας Ενωσης Κρατουμένων Μακρονήσου». «Καληνύχτα γλυκέ μας πρίγκιπα», από τα πιο συγκινητικά και τρυφερά «αντίο» αυτό της Κάκιας Ιγερινού.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 5/5/2011