Η... σκούπα στην εθνική οδό και τα χαστούκια του «Ηλία»

Το πρόβλημα άρχισε όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι. Τότε ο Βέγγος απ’ τη δύναμη, έφυγε από τη μηχανή 

- Ο Ντίνος Κατσουρίδης γράφει τον Μάιο του 2000 για την παραγωγή του «Δράκου»:

«1955. Ταινία: Ο δράκος. Ο Κούνδουρος φεύγει απελπισμένος από τα στούντιο Σκουληκίδη κι έρχεται στo φινέικο να λύσει τα προβλήματά του και να τελειώσει το μοντάζ της ταινίας. Και βέβαια, ο Φίνος αναθέτει τη δουλειά σ' εμένα.... Μοναδική λύση ήταν να μεταφέρουμε την πρόζα όλης της ταινίας σε μαγνητικό υλικό, να αφαιρέσουμε όλα τα «γκουπ» και να τα αντικαταστήσουμε με ανάλογο «χώρο». Αυτό σήμαινε, φυσικά, μερικά χιλιάδες κοψίματα και κολλήσεις, αυτή τη φορά στο μαγνητικό υλικό?

Ο Βέγγος τότε με τον Κούνδουρο ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές... Πήρε, λοιπόν, από τον Κούνδουρο την εντολή και φορτώθηκε εκείνος το χαμαλίκι. Eγινε το σχετικό φροντιστήριο. Του έδωσα λεπτομερείς οδηγίες...

Yστερα από κάπου 20 ώρες άγρυπνη ταλαιπωρία, τέλειωσε. Μπράβο, Θανάση!... Περάσαμε μια πράξη να την ακούσουμε και... καταστροφή. Τα χιλιάδες «γκουπ» φύγανε, αλλά στη θέση τους μπήκαν χιλιάδες «ρουφήγματα» (απόλυτο κενό ήχου), που δεν ήταν απλώς ενοχλητικά, ήταν πολύ πολύ... αστεία.

...Μετά τα γέλια, ήρθαν τα σοβαρά. Η δουλειά έπρεπε να ξαναγίνει από την αρχή, με το σωστό ρολό μαγνητικού ήχου. Ξαναστρώθηκε, λοιπόν, ο Βέγγος στη δουλειά, αυτή τη φορά χωρίς κανέναν ενθουσιασμό. Τώρα ήξερε τι σήμαιναν οι χιλιάδες κολλήσεις που τον περίμεναν. Και κάθε κίνησή του στην κολλέζα να κόψει, να ξανακόψει, να ξεκολλήσει, να ξανακολλήσει, τη συνόδευε με μια ρυθμική φράση, κλειδί της απελπισίας του: Τι μ' έβαλάν να κά-νω... Τι μ' έ-βαλάν να κά-νω... Χιλιάδες φορές, όσες και οι κολλήσεις που ξανάκανε... Αθάνατε, Βέγγο», Από το βιβλίο «Ενας άνθρωπος παντός καιρού» του Γιάννη Σολδάτου (εκδόσεις Αιγόκερως).

- Ο Κώστας Χατζηχρήστος για τον Ηλία του 16ου:

«...Ηταν η σκηνή που εγώ έπαιζα έναν ψευτοαστυφύλακα και ο Βέγγος έναν φουκαριάρη κακοποιό. Ηταν η σκηνή που έβγαλε το περισσότερο γέλιο, αλλά και αυτή που ταλαιπώρησε τον μεγάλο μας ηθοποιό. Που λες, αρπάζω απ' το γιακά τον Βέγγο, και τον αρχίζω στα χαστούκια! (έτσι έλεγε το σενάριο). Λοιπόν, το πρόβλημα άρχισε όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι. Τότε ο Βέγγος απ' τη δύναμη, έφυγε από τη μηχανή. Αρχίσαμε ξανά. Πάλι έφυγε απ' τη μηχανή. Φαπ! Μανούλα! Κι άντε απ' την αρχή, φαπ! Μανούλα. Περιμένει κάθε λίγο και λιγάκι μετά απ' το χαστούκι όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλέκος Σακελλάριος, πότε θα συνέλθει ο Θανάσης από το χαστούκι. Φαίνεται υπερβολικό, αλλά έτσι ήταν. Με τη συναίνεση του Θανάση Βέγγου έπρεπε τα χαστούκια να είναι αληθινά.

Εν τω μεταξύ, η ώρα πέρναγε και η σκηνή δεν τελείωνε. Ασε που αρχίσαμε να μακιγιάρουμε τον Θανάση, γιατί το μάγουλό του είχε κατακοκκινίσει από τα χαστούκια. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά έτσι «φάγαμε» ολόκληρη μέρα. Επιτέλους, ένα απ' τα περιβόητα χαστούκια ήταν πετυχημένο. Κι έτσι ανάσανε λυτρωτικά ο Βέγγος». Από το βιβλίο του Πέτρου Γεωργιόπουλου «Ο Χατζηχρήστος τα λέει όλα... Ολα!» Εκδόσεις Σμπίλιας, 1991.

- Ο Τάσος Ζωγράφος για τον πράκτορα Θου-Βου:

«Χρόνια αργότερα, όταν γυρίζαμε το «Μυστικός πράκτωρ ΘΒ», είχαμε ένα πέρασμα με αυτοκίνητο και μια στάση στο μνημείο του Λεωνίδα στα Καμένα Βούρλα. Ο Θανάσης σταμάτησε το γύρισμα, για να πάρει τρεις, τέσσερις σκούπες, εκ των οποίων χειρίστηκε τη μία ο ίδιος, για να καθαριστούν καμιά τριανταριά μέτρα εθνικής οδού. Κι αυτός σκούπισε τα περισσότερα. Διότι η ταχύτητά του που φαίνεται και από τις ταινίες, δεν είναι τρικ της μηχανής, αλλά αληθινή». Από το βιβλίο «Τάσος Ζωγράφος: Σκηνικό ζωής» του Χρήστου Σιάφκου (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).