ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Ο Γρηγόρης Βαλτινός πρωταγωνιστεί στην κωμωδία «Μη γελάτε, είναι σοβαρό»
Επέλεξε να είναι απών από το θέατρο τα τελευταία τρία χρόνια - ήταν όμως παρών στη μικρή οθόνη. Επιστρέφει με μια κωμωδία από αυτές που ξέρει καλά, την οποία διασκεύασε και σκηνοθετεί, όχι πια στο Λαμπέτη (που άλλαξε χέρια) αλλά στο Βρετάνια της οδού Ακαδημίας. Ο Γρηγόρης Βαλτινός παρουσιάζει το έργο του Νόελ Κάουαρντ «Μη γελάτε, είναι σοβαρό» (που ανέβασε προ 25ετίας ο Αλέκος Αλεξανδράκης) και υποδύεται έναν μεγάλο σταρ του θεάτρου στον οποίο συγκεντρώνονται όλα τα ελαττώματα των ανδρών. «Εγωιστής, εγωκεντρικός, ματαιόδοξος, ερωτικά άπληστος, σατράπης, ψώνιο και ανώριμος, που θέλει να διατηρήσει την παιδικότητά του. Μόνο που κάποια στιγμή η τέχνη και η ζωή τον καλούν να μεγαλώσει και εκείνος αρχίζει να βιώνει τις συνέπειες».
Για τον Γρηγόρη Βαλτινό η τριετής απουσία από το σανίδι ήταν μια συνειδητή και καθαρά επαγγελματική επιλογή - «ήθελα να είμαι έντιμος απέναντι στο θέατρο» -, στην οποία όμως έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι επί είκοσι πέντε χρόνια έπαιζε διαρκώς. «Θέλησα να δω τα πράγματα από μακριά, να σκεφθώ, να μελετήσω, να διαβάσω, να δω θέατρο, να ταξιδέψω». Πιστεύει ότι επιστρέφει πιο ώριμος, ενώ η ανασφάλεια δεν ήταν από τα πράγματα που τον απασχόλησαν αυτές τις περίπου χίλιες ημέρες εκτός σκηνής. «Νιώθω ασφαλής με τον εαυτό μου και νιώθω ότι έχω την αγάπη του κόσμου. Το έχω κατακτήσει αυτό». Γιατί όμως επιστρέφει με κάτι αναμενόμενο, γιατί δεν θέλησε να προτείνει κάτι άλλο στο κοινό; «Το ξέρω ότι δεν εκπλήσσει η επιλογή μου. Αλλά δεν ήθελα να εκπλήξω κανέναν. Ηθελα να ξεκινήσω συμβατικά, να ακούσω ξανά γέλια στο θέατρο, να συστηθώ στο πλατύ κοινό σε έναν καινούργιο χώρο, να επιλέξω μια κλασική κωμωδία, μέχρι να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να πάμε σε μια νέα πορεία. Είναι τόσο στενάχωρη εποχή για όλους μας...». Παρ' όλα αυτά, προβληματίστηκε: «Μήπως έπρεπε να αρχίσω βαρύγδουπα, με έργα προβληματισμού; Αλλά μετά σκέφθηκα ότι σε κάθε αρχή πρέπει να είμαστε τρυφεροί, προσεκτικοί, ευχάριστοι». Και να ρισκάρουμε λιγότερο ενδεχομένως. «Ναι. Να νιώσουμε περισσότερη ασφάλεια ρισκάροντας λιγότερο» επαναλαμβάνει.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός παραδέχεται πόσο δύσκολα βρίσκει κανείς έργο σήμερα: «Κάθε χρόνο το βάσανο είναι μεγάλο. Οταν κινείσαι στον χώρο του μη επιχορηγούμενου θεάτρου, όταν κινείσαι στον χώρο τού "ανοίξαμε και σας περιμένουμε", όταν είσαι ένας ηθοποιός που σέβεται το κοινό και τον εαυτό του - όσο τετριμμένη και αν είναι η έκφραση -, όταν γνώμονάς σου είναι η αισθητική, η αξιοπρέπεια και η ποιότητα, το αποτέλεσμα πρέπει να περιέχει ένα έργο που να ενδιαφέρει το κοινό, σε μια μεγάλη παραγωγή, που πρέπει να κόβει εισιτήρια, να κινείται από ένα επίπεδο και πάνω, να έχει ρόλους για καλούς ηθοποιούς. Ακόμη και τις μισές προδιαγραφές από όσες ανέφερα να ψάχνεις, έργο για του χρόνου δεν βρίσκεις!». Και επισημαίνει ότι, εκτός από τα γνωστά κλασικά έργα, που είναι λίγα και παίζονται συχνά, δεν γράφονται καινούργια έργα - «κι αν υπάρξουν, πέφτουν όλοι πάνω τους. Οταν λοιπόν με ρωτούν αν θέλω να παίξω "κάτι άλλο", απαντώ ότι αυτή τη στιγμή, πέραν των γνωστών κλασικών, δεν έχω ένα έργο το οποίο να θέλω να παρουσιάσω στο κοινό». Και συνεχίζει: «Μέσα από αυτές τις συνθήκες έπαιξα Αντρέγεφ, Τσέχοφ, Τουργκένιεφ, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Μίλερ, Οντέτς, Αλμπι, Αρτσερ, Μάργκιουλις, Ο' Νιλ, Τενεσί Γουίλιαμς, Σνίτσλερ. Αν όμως μπορούσα να απαλλαγώ από τις ευθύνες και τη συντήρηση ενός μεγάλου κεντρικού εμπορικού θεάτρου, θα ήθελα να βρεθώ σε ένα κρατικό ή επιχορηγούμενο θέατρο και να παίξω κάποια πράγματα που δεν μπορώ να κάνω αλλού. Αλλά, αν ήταν μία από αυτές τις παραστάσεις που βλέπω να κακοποιούνται και να βιάζονται οι συγγραφείς είτε στην Επίδαυρο είτε στο Εθνικό είτε στο επιχορηγούμενο, θα προτιμούσα να βγω στο Δελφινάριο - ένα θέατρο που έχει το στίγμα του. Διότι με το άλλοθι της ποιότητας γίνονται διάφορα».
No comments:
Post a Comment