Δεύτερη σεζόν χωρίς τον Στέφανο Λαζαρίδη ξεκινάει την Παρασκευή για τη Λυρική Σκηνή. Πάλι με «δική» του παραγωγή θ' ανοίξει η αυλαία. Η «Μποέμ» του Πουτσίνι σε σκηνοθεσία Γκράχαμ Βικ, που παρουσιάστηκε με επιτυχία πέρυσι τον Δεκέμβριο, επαναλαμβάνεται για έξι παραστάσεις. Δυστυχώς θα είναι και η τελευταία έμπνευση του Στέφανου Λαζαρίδη, που θα δούμε στα «Ολύμπια».
Από κει και πέρα, επιστρέφουμε στο παρελθόν. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε τη «νέα παραγωγή», που θα διαδεχθεί την «Μποέμ»; Μη σας ξεγελούν οι φουτουριστικές αφίσες στο Μετρό, που περιέργως πώς δεν αναφέρουν ούτε ένα συντελεστή. Η «Αννα Μπολένα» του Ντονιτσέτι ανεβαίνει για τρεις παραστάσεις σε ημισκηνοθετημένη (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) μορφή από τον Βασίλη Νικολαΐδη και πρωταγωνίστρια την Τζένη Δριβάλα.
Πέρυσι τέτοια εποχή συζητούσαμε όλοι για την εμφάνιση της Αμαλίας Μουτούση στη Λυρική. Φέτος ξεχνάμε τις προκλήσεις και επιστρέφουμε στις συμβάσεις, απεμπολούμε όποια φιλοδοξία και απλά «ανοίγουμε» το θέατρο, χάνουμε όποια αυτοπεποίθηση αποκτήσαμε τα προηγούμενα χρόνια και κλεινόμαστε ξανά ερμητικά στον επαρχιωτισμό και την ασφάλεια που παρέχει η εσωστρέφειά μας.
Ομως ο πήχυς ανέβηκε ψηλά. Το ίδιο και οι απαιτήσεις μας. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Ο Λαζαρίδης έκανε τη Λυρική αγνώριστη: σύγχρονη, φιλόδοξη, προκλητική. Με όπερες που δεν έχουν ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα αλλά και νέες, τολμηρές σκηνοθεσίες κλασικών έργων, άνοιγμα στο σύγχρονο -ελληνικό και ξένο- χορό και λαμπερούς προσκεκλημένους. Οχι μόνο επιχείρησε να μας γνωρίσει τον άγνωστο μέχρι σήμερα 20ό αιώνα, αλλά μας έκανε να ξαναγαπήσουμε τη Λυρική.
Το επόμενο στοίχημα ποιο είναι; Η φιλοξενία ξένων παραγωγών; Τι θα στεγάσουμε στο νέο κτήριο του Ρένζο Πιάνο στο Φάληρο; Το καλλιτεχνικό όραμα άλλων; Ούτε ο διάσημος Ιταλός αρχιτέκτονας δεν θα το ήθελε.
Από κει και πέρα, επιστρέφουμε στο παρελθόν. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε τη «νέα παραγωγή», που θα διαδεχθεί την «Μποέμ»; Μη σας ξεγελούν οι φουτουριστικές αφίσες στο Μετρό, που περιέργως πώς δεν αναφέρουν ούτε ένα συντελεστή. Η «Αννα Μπολένα» του Ντονιτσέτι ανεβαίνει για τρεις παραστάσεις σε ημισκηνοθετημένη (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) μορφή από τον Βασίλη Νικολαΐδη και πρωταγωνίστρια την Τζένη Δριβάλα.
Πέρυσι τέτοια εποχή συζητούσαμε όλοι για την εμφάνιση της Αμαλίας Μουτούση στη Λυρική. Φέτος ξεχνάμε τις προκλήσεις και επιστρέφουμε στις συμβάσεις, απεμπολούμε όποια φιλοδοξία και απλά «ανοίγουμε» το θέατρο, χάνουμε όποια αυτοπεποίθηση αποκτήσαμε τα προηγούμενα χρόνια και κλεινόμαστε ξανά ερμητικά στον επαρχιωτισμό και την ασφάλεια που παρέχει η εσωστρέφειά μας.
Ομως ο πήχυς ανέβηκε ψηλά. Το ίδιο και οι απαιτήσεις μας. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Ο Λαζαρίδης έκανε τη Λυρική αγνώριστη: σύγχρονη, φιλόδοξη, προκλητική. Με όπερες που δεν έχουν ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα αλλά και νέες, τολμηρές σκηνοθεσίες κλασικών έργων, άνοιγμα στο σύγχρονο -ελληνικό και ξένο- χορό και λαμπερούς προσκεκλημένους. Οχι μόνο επιχείρησε να μας γνωρίσει τον άγνωστο μέχρι σήμερα 20ό αιώνα, αλλά μας έκανε να ξαναγαπήσουμε τη Λυρική.
Το επόμενο στοίχημα ποιο είναι; Η φιλοξενία ξένων παραγωγών; Τι θα στεγάσουμε στο νέο κτήριο του Ρένζο Πιάνο στο Φάληρο; Το καλλιτεχνικό όραμα άλλων; Ούτε ο διάσημος Ιταλός αρχιτέκτονας δεν θα το ήθελε.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/10/2008
No comments:
Post a Comment