Το τέταρτο κουδούνι του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗ

ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

O έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι. Ο έχων 41.000.000 + 18.000.000 ευρώ- και μιλάμε μόνο για τα δεσμευμένα στους λογαριασμούς της Μονής Βατοπεδίου...- προφανώς δεν το προβλέπουν οι Γραφές τι πρέπει να κάνει. Ειδικά όταν έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης (στη φωτογραφία)- απ΄ τις δυο- τρεις σημαντικότερες μονάδες στις οποίες μπορεί να ποντάρει ο κινηματογράφος μας-, δέκα χρόνια μετά την πρώτη του δοκιμή- έκανε με την Άννα Κοκκίνου το τρίπτυχο «Κοκτό- ΝτίκινσονΜπέκετ», ήτοι «Η φωνή του ανθρώπου» του Κοκτό/ «Τρία γράμματα» της Έμιλι Ντίκινσον / «Νανούρισμα» του Μπέκετ- επιστρέφει στο θέατρο: θ΄ ανεβάσει τον Φεβρουάριο στο «Χώρα»- στη Σκηνή «Νέα Χώρα»-, για τους «CoΥoΤ»- Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Γιώργος Λυκιαρδόπουλος- το έργο για έξι πρόσωπα του Γερμανού Μάριους φον Μάγιενμπουργκ «Ελντοράντο» σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα.

Στο έργο, που πρωτανέβηκε το 2004 στη βερολινέζικη «Σαουμπίνε»- της οποίας ο 36χρονος συγγραφέας, στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Τόμας Όστερμάγιερ, καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου, είναι μόνιμος συγγραφέας και δραματουργός-, σε σκηνοθεσία του Όστερμάγιερ-, ο επιχειρηματίας- κτηματομεσίτης Άσενμπρένερ οραματίζεται να μετατρέψει μια ευρεία ζώνη γης, ερημωμένη απ΄ τον πόλεμο, σε βιομηχανικό συγκρότημα και σε ακίνητα. Ο υπάλληλός του όμως ο Άντον, ο άξονας του έργου, δε βρίσκεται στο ύψος των φιλοδοξιών του αφεντικού του και χάνει τη δουλειά του, γεγονός που αποκρύπτει απ΄ την έγκυο γυναίκα του ενώ η μητέρα της κι ο νεαρός εραστής της βάζουν χέρι στα προς οικοδόμηση οικόπεδα όταν ο Άσενμπρένερ αυτοκτονεί. Το φάντασμά του όμως θα στοιχειώσει την καθημερινότητα του Άντον που σταδιακά θα βυθιστεί στην τρέλα. Στην -πολύ καλή- διανομή που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Γιάννης Ροζάκης, Γιάννης Στάνκογλου, Γιώτα Φέστα ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια θα υπογράψει ο Σωκράτης Σωκράτους.

Στην Ελλάδα ο φον Μάγιενμπουργκ έχει παιχτεί δις: πρωτοπαρουσιάστηκε το 1999-2000 απ΄ την «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη με το «Φωτιά στο πρόσωπο» που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Σαπουντζή στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας και μόλις την περασμένη άνοιξη ο Θανάσης Σαράντος ανέβασε για την Νέα Σκηνή του Εθνικού, στην Β΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας», το έργο του «Ο άσχημος».

Γυρίζοντας απ΄ την άδεια βρήκα mail του κ. Απόστολου Πούλιου απ΄ την Θεσσαλονίκη, φίλου της στήλης παλιού και σταθερού, θεατρόφιλου με τσαγανό, που πολύ σωστά μού θυμίζει πως ο τελευταίος ρόλος της Βέρας Ζαβιτσιάνου (φωτογραφία) η οποία χάθηκε απ΄ τη ζωή- αλλά όχι απ΄ τη μνήμη... - στις 11 Σεπτεμβρίου δεν ήταν η Μαίρη Τάιρον στο «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο΄ Νιλ στο Εθνικό, τη σεζόν 2002-2003. Ήταν η Σοφία Αποστόλου στο μονόλογο «Ο ουρανός κατακόκκινος» που, μετά το Εθνικό Θέατρο όπου τον έπαιξε το 1998- ΄99 σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη, τον ερμήνευσε και τον Σεπτέμβριο του 2003 σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη στο πλαίσιο του προγράμματος μονολόγων της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Η τελευταία της παράσταση ήταν μάλιστα, θυμάται, στις 14 Οκτωβρίου 2003, στην Θεσσαλονίκη, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.

Ο κ. Πούλιος μού γράφει πως ο μονόλογος, στην πρώτη εκδοχή, έχει μαγνητοσκοπηθεί απ΄ την ΕΡΤ κι έχει μεταδοθεί σε κυριακάτικη εκπομπή του Γιώργου Βέλτσου. Βέβαια η ΕΡΤ περί άλλα τυρβάζει κι αυτά θα της φαίνονται κινέζικα. Τώρα όμως που με το Πεκίνο απέκτησε πείρα στα κινέζικα, καλό θα ΄ταν να βρει το βίντεο και- λέμε τώρα...- να το προβάλει στη μνήμη της Βέρας Ζαβιτσιάνου. Αν ξέρει ποια ήταν... Πιστεύω πως ήταν η καλύτερη απ΄ τις καλοκαιρινές παραστάσεις των ΔΗΠΕΘΕ και των θιάσων περιοδείας: «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Ραγκαβή ως μουσική κωμωδία, συμπαραγωγή- άψογη- καλλιτεχνικού οργανισμού «Θεατρική Διαδρομή» και ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σε διασκευή- σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου και με μουσική Βασίλη Δημητρίου- κι ας στέρησε το έργο απ΄ το άρωμα της γλώσσας του πρωτότυπου η διασκευή.

Η παρουσία του Παύλου Χαϊκάλη (στην κεντρική φωτογραφία με τον Δημήτρη Μαυρόπουλο) στον επώνυμο ρόλο μέσα σε μια πολύ καλή διανομή, απολύτως καθοριστική: ανάλαφρος, χαριτωμένος, τρυφερός ραφτάκος, γρουσούζης, αγαθιάρης, πονηρούτσικος, δημαγωγός, ανησυχητικός, αστείος, αληθινός, ποτέ υπερβολικός ή χυδαίος, με αποχρώσεις...- στην καλύτερή του, νομίζω, στιγμή. Αξίζει η παράσταση αυτή να ΄χει συνέχεια.

Με τρόπο. Θέλω να σας το πω με τρόπο: Το αποφάσισα. Χρειαζόταν ψυχή για να το κάνω. Χρειαζόταν σθένος. Τώρα που αρχίζει η καινούργια χειμερινή περίοδος το βρήκα και τις μέτρησα. Τις παραστάσεις της χειμερινής θεατρικής περιόδου 2007/ 2008-η πρώτη πρεμιέρα δόθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου, η τελευταία (σε κλειστό θέατρο) στις... 5 Ιουλίου.

Ήταν, λοιπόν... Ναι... Ήταν... Άντε, να το πάρει το ποτάμι:

434. 4-3-4. Τετρακόσιες τριάντα τέσσερις. Καινούργιες παραγωγές, επαναλήψεις, παραστάσεις για ενήλικες και για παιδιά που παράχθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και που παίχτηκαν τουλάχιστον μια βδομάδα σε παραστάσεις συνεχείς ή επί τρεις βδομάδες σε τακτικές παραστάσεις (Τις δεκάδες έκτακτες και «αλλοδαπές» ή εκ της περιφέρειας που φιλοξενήθηκαν στην Αθήνα δεν τις μέτρησα- δεν μπορώ να τις μετρήσω). Ίσως και να μου ΄χουν ξεφύγει κάποιες- αν και εκ φύσεως σχολαστικός. Οπότε ας πω πως ήταν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 434.

Πόσες ήταν πρόπερσι; Άστε με ήσυχο! Δεν το αντέχω πια- τα απωθώ τα νούμερα αυτά! Φέτος να δούμε πόσες θα ΄ναι... Να θυμίσω, πάντως, πως τον βαρυφορτωμένο αυτό χειμώνα εκτός απ΄ το «Δεσποινίς Julie» του Στρίντμπεργκ- («Απλό Θέατρο»/ σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, «Άττις»/ σκηνοθεσία Θεόδωρος Τερζόπουλος) και «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου παρουσιάστηκε από δυο θιάσους: στο «Έναστρον» (σκηνοθεσία Παναγιώτης Μέντης) και στο «Θυμέλη» (σκηνοθεσία Έλλη Βοζικιά δου). Όσο για το καλοκαί ρι,είχαμε «Λοκαντιέρα» x 2: απ΄ το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη (φωτογραφία)
και απ΄ το «Θέατρο Κάτω απ΄ τη Γέφυρα» με σκηνοθέτη τον Νίκο Δαφνή. Ο Τάσος Παλαντζίδης ήταν ο Σωκράτης στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη που ανέβασαν το καλοκαίρι, ως συμπαραγωγή, ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και «Αττική Σκηνή». Κι όχι, όπως σας έγραφα στις 4 Σεπτεμβρίου, ο Ηλίας Λογοθέτης, ο οποίος έκανε Δίκαιο Λόγο.