Οταν βλέπω τα ψώνια στο θέατρο, σκέφτομαι τον Μαστρογιάνι

Συνέντευξη: Δώρα Χρυσικού

Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τη Δώρα Χρυσικού την πρωτογνωρίσαμε έφηβη χάρη σε ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ηταν η μικρή προσφυγοπούλα που ερωτεύτηκε τον ρεπόρτερ (Γρηγόρη Πατρικαρέα) στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» (1991). Είχε βρεθεί, μάλιστα, στο επίκεντρο της διαμάχης του σκηνοθέτη με τον Καντιώτη. Ο μητροπολίτης Φλώρινας είχε αφορίσει όσους συμμετείχαν στην ταινία ενοχλημένος από μια ερωτική σκηνή.

Γιώργος Κιμούλης, Νίκος Ψαρράς, Δώρα Χρυσικού στο «Closer»

Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Εγκατέλειψε τον χορό, στον οποίο ήταν αφοσιωμένο, και πέρασε στην υποκριτική. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Λονδίνο επέστρεψε στην Ελλάδα. Από το 1998 εργάστηκε στο Εθνικό («Βάτραχοι», «Γέρμα», «Φοιτητές» και «Μιζερέρε», όλα σε σκηνοθεσία Τσιάνου). Από το 2002 πέρασε στο ελεύθερο θέατρο («Βροχοποιός» του Ρίτσαρντ Νας σε σκηνοθεσία Κοραής Δαμάτη, «Αιδοίων μονόλογοι» της Ιβ Ενσλερ, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια). Φέτος υποδύεται την Αλίκη Αϊρις στο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ «Πιο κοντά», που ανεβαίνει αύριο στο θέατρο «Αθηνών» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.

• Τι σας έχει μείνει πιο έντονα από τη συνεργασία σας με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο;

Η έφηβη Δώρα σερβίρει τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι σε μια σκηνή από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού»

«Νιώθω σαν να έχει περάσει τόσος καιρός από τότε. Σαν η τότε Δώρα να μην έχει σχέση με τη σημερινή. Δεν είχα καταλάβει τι μου συνέβαινε, πόσο σημαντικό ήταν να συνεργάζομαι στα πρώτα μου βήματα με ένα μεγαθήριο όπως ο Μαστρογιάνι. Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύω και που το ήθος και η ποιότητά του είναι για μένα κάτι το αξεπέραστο. Αυτός μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν βλέπω στον χώρο ανθρώπους, που δεν έχουν καμία σχέση με το μέγεθός του και παρ' όλα αυτά έχουν συμπεριφορά ψώνιου. Χάρη στη συμμετοχή μου στο "Μετέωρο βήμα του πελαργού" είδα από πολύ μικρή στο επαγγελματικό τερέν ποια είναι η σωστή επαγγελματική συμπεριφορά».

• Δεν ήταν πιο εύκολο να συνεχίσετε έχοντας τα εύσημα της συνεργασίας με τον Αγγελόπουλο;

«Το αντίθετο. Ποτέ δεν είχα καλή αντιμετώπιση λόγω του Αγγελόπουλου. Δεν αντέχεται εύκολα από έναν σκηνοθέτη να του λες πως η πρώτη σου επαφή με την κάμερα ήταν με τον Αγγελόπουλο. Υπάρχει μεγάλη ζηλοφθονία σε αυτή τη χώρα».

• Τότε ήσασταν χορεύτρια. Σήμερα μόνο ηθοποιός. Πώς έγινε αυτό το πέρασμα, ήταν εύκολο;

«Χόρευα από 3 ετών. Οταν στην Α' Γυμνασίου πήρα τη μεγάλη απόφαση να φύγω για τη Γερμανία για να σπουδάσω χορό, το έκανα για να μείνω. Ομως αρρώστησα βαριά και έπρεπε να εγκαταλείψω. Ηρθα στην Ελλάδα με τσακισμένα φτερά, χάνοντας ένα όνειρο ζωής. Επί ξύλου κρεμάμενη σε μια δύσκολη ηλικία. Εκείνη την περίοδο της προσαρμογής στην Ελλάδα έτυχε και η ταινία του Αγγελόπουλου, που ήταν σωτήρια για μένα - κάτι που κατάλαβα πολύ αργότερα».

• Εννοείται ότι βρήκατε έναν άλλο δρόμο, αυτόν της ηθοποιού;

«Ναι, μπήκε μέσα μου το μικρόβιο της υποκριτικής. Επρεπε να βρω κάτι που να αγαπώ γιατί ποτέ δεν με είχα φανταστεί κάτι άλλο από χορεύτρια. Μετά την ταινία μπήκα στον θεατρικό όμιλο του σχολείου μου και εκεί κατάλαβα πως τελικά η υποκριτική μού αρέσει. Μετά το σχολείο ξαναέφυγα στο εξωτερικό. Πέρα από το άλλοθι των καλών σπουδών -που όντως ισχύει- έπρεπε να κάνω ένα δεύτερο κρας τεστ στον εαυτό μου. Να δω αν θα καταφέρω να ολοκληρώσω κάτι μακριά από το σπίτι και από τη χώρα μου. Το έκανα με πολύ κόπο και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Η εμπειρία όμως ήταν συγκλονιστική. Ηρθα σε επαφή με ανθρώπους άλλων χωρών που προσεγγίζουν με πολύ διαφορετικό τρόπο το θέατρο».

• Θεωρείτε ότι ο ρόλος σας στο «Closer», ένα πολύ γνωστό έργο, αλλά και η συνεργασία σας με τον Κιμούλη είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχετε κάνει;

«Αυτό που ξέρω είναι ότι με το "Closer" έχω μια σχεδόν καρμική σχέση. Παιζόταν στο Λονδίνο όταν τέλειωνα τη σχολή, και ήταν ένα από τα δύο έργα που έφερα στη βαλίτσα μου όταν επέστρεψα. Ο ρόλος μου είναι υπέροχος! Ετσι, όπως το δίνει ο Μάρμπερ αλλά και με την ανάγνωση που έχει κάνει ο Γιώργος Κιμούλης, η Αλις είναι ένα μη υπαρκτό πρόσωπο, ένας άγγελος θανάτου -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τρία πρόσωπα του έργου που είναι πιο γήινα. Είναι μια στριπτιζέζ που ονομάζεται Τζέιν Τζόουνς, αλλά συστήνεται ως Αλίκη Αϊρις. Στο τέλος αποδεικνύεται πως είναι το όνομα μιας γυναίκας που πέθανε το 1885 σώζωντας τρία παιδία. Οι ήρωες στους οποίους εμφανίζεται είναι τρεις. Υπάρχει ένας εμφανής συμβολισμός και μια έντονη αλληγορία η οποία στη δική μας παράσταση φωτίζεται πολύ έντονα. Νομίζω πως και ο Μάρμπερ είναι πιο κοντά σ' αυτή τη θέση του κειμένου. Οταν σε μια συνέντευξη είχε ρωτηθεί τι σημαίνει ο τίτλος του έργου Closer (= πιο κοντά) είχε πει πως οι ήρωες έρχονται λίγο πιο κοντά στον θάνατο».

• Τονίζεται αυτή η διάσταση και από τον τρόπο που παίζετε;

«Το παίξιμο είναι καθαρά νατουραλιστικό. Απλά "φωτίζονται" με ιδιαίτερο τρόπο κάποιες στιγμές του έργου. Αν το δικό μου παίξιμο είναι καλό, μια ανάταση και ένα σφίξιμο, πάντως, θα το αισθανθείτε!».

**Ο Γιώργος Κιμούλης, πέρα από τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση, κρατάει βασικό ρόλο στην παράσταση όπως και οι Ζέτα Δούκα και Νίκος Ψαρράς. Θέατρο «Αθηνών» (Βουκουρεστίου 10, τηλ. 210-3312343)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/10/2008