Παραδέχεται ότι η ιδέα του θανάτου διαπερνά τα έργα της, διευκρινίζει ότι δεν είναι «deathού» ή «gothού» και ετοιμάζει για τη φετινή σεζόν την επανάληψη της «Ερωτευμένης νεκρής» στο Αμφιθέατρο, όπου θα ακολουθήσουν «Η λέσχη της αυτοκτονίας» και το «Wolfgang» για το Εθνικό Θέατρο.
- Τι κρατάει «ζωντανή» εδώ και τρεις σεζόν την «Ερωτευμένη νεκρή»;
Η αγάπη του κόσμου, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Αυτό είναι το «αίμα» που τροφοδοτεί την «Ερωτευμένη νεκρή». Εχουμε φανατικό κοινό –και δεν αναφέρομαι στους φίλους μας ή στους συγγενείς μας–, που έχει δει την παράσταση δύο και τρεις φορές. Φανατικό κοινό σε μια κοινωνία όπου το θέατρο δεν κατέχει υψηλή θέση ψυχαγωγίας και σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης. Αυτό για μας είναι πολύ ενθαρρυντικό. Οταν ξεκινήσαμε πριν από τρία χρόνια την «Ερωτευμένη νεκρή», όλοι μας ήμασταν άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Ηταν η δική μου πρώτη σκηνοθεσία (μετά την «3η εντολή» στο Εθνικό), η Στεφανία (Γουλιώτη) είχε κάνει τότε μόνο τον Τειρεσία στην «Αντιγόνη» του Βογιατζή και για τον Νικόλα (Παπαγιάννη) ήταν ο πρώτος κεντρικός ρόλος του.
- Ο Νικόλας Παπαγιάννης ως Ρομιάλντ στην παράσταση λέει κάποια στιγμή: «Εξαγοράστηκε πολύ ακριβά η γαλήνη της ψυχής μου».
Η δική μου γαλήνη ψυχής αργεί μάλλον να έρθει. Ναι, φυσικά υπάρχουν κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα που αισθάνομαι ήρεμη και γαλήνια, αλλά ως γενική κατάσταση απέχει πολύ από εμένα. Τώρα, για το αν εξαγοράζεται ακριβά η γαλήνη της ψυχής, σίγουρα θυσιάζεις σημαντικά πράγματα για να την κατακτήσεις.
- Η μπλούζα ή το βραχιολάκι με τις νεκροκεφαλές που φοράτε εκφράζουν την τωρινή σας συναισθηματική φάση;
Οχι, δεν είμαι ούτε deathού ούτε gothού, παρά τους τίτλους και την ατμόσφαιρα των παραστάσεών μου. (γελάει) Προφανώς ο θάνατος με απασχολεί πολύ και, χωρίς να είναι αυτοσκοπός, προκύπτει πάντα στις παραστάσεις μου. Και μάλιστα δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει στην αρχή, μέχρι που μου το επεσήμαναν οι γύρω μου. Ετσι, έχω καταλήξει ότι μάλλον το θέμα του θανάτου με απασχολεί βαθιά, υπόγεια.
- Προφανώς και λόγω της πρόσφατης απώλειας της μητέρας σας (σ.σ.: της ηθοποιού Λήδας Τασοπούλου);
Μάλλον πυροδοτήθηκε από το θάνατο της μητέρας μου ένας φιλοσοφικός προβληματισμός που προϋπήρχε μέσα μου και που πλέον εκφράζεται μέσα από τη δουλειά μου.
- Ο θάνατος ως φόβος;
Καθόλου. Το αντίθετο. Δεν έχω φόβο θανάτου. Εχω φίλους που τον έχουν και τους έχει διαλύσει τη ζωή: φοβούνται τους κλειστούς χώρους, ξυπνάνε στον ύπνο τους από όνειρα του δικού τους θανάτου ή των άλλων. Εγώ δεν έχω τέτοια συμπτώματα. Για την ώρα τουλάχιστον. Ισως επειδή τον έχω βιώσει το θάνατο στην πιο σκληρή του μορφή, μέσα από την απώλεια της μητέρας μου. Και ξέρω και τι προϋπάρχει αυτού και τι τον ακολουθεί.
- Μα ο φόβος θανάτου δεν είναι ουσιαστικά φόβος για τη ζωή;
Κι εγώ έτσι νομίζω. Να, και οι νεκροκεφαλές, που λέγαμε προηγουμένως, έτσι όπως εγώ τις φοράω, έχουν ένα σαρκασμό κι ένα χιούμορ μέσα τους. Είχα βρεθεί στο Μεξικό, φιλοξενούμενη από ντόπιο φίλο μου, και είδα ότι μέσα στο σπίτι τους είχαν αλτάρια (σ.σ.: μικρές γωνιές σαν βωμούς) με φωτογραφίες των νεκρών της οικογένειας, μικροαντικείμενα, λουλούδια, κουκλάκια σκελετούς ντυμένους με φουστανάκια και κιθάρες και το γενικό αίσθημα ήταν πολύ χαρούμενο. Η απόλυτη, λυτρωτική εξοικείωση με το θάνατο. Ο θάνατος στο Μεξικό βιώνεται ως γιορτή. Και θα ήθελα να μπορέσω να κάνω ένα τέτοιο πάρτι για τη μαμά μου. Που θα είναι μια γιορτή μνήμης και όχι ένα μνημόσυνο. Με τους φίλους της να λένε ιστορίες από τα παλιά, ανέκδοτα, πλάκες και ωραίες τους στιγμές. Με μουσικές που της άρεσαν, όπως Μπομπ Ντίλαν και Λέοναρντ Κοέν. Ισως τελικά όταν εξοικειώνεσαι με την ιδέα του θανάτου να ζεις και τη ζωή σου καλύτερα, πιο ελεύθερα.
- Στον μπαμπά Ευαγγελάτο άρεσε η «Ερωτευμένη νεκρή»;
Ναι, πάρα πολύ. Συνήθως ο πατέρας μου είναι πολύ θετικός απέναντί μου. Εχει δηλώσει δημοσίως ότι είναι φαν μου.
- Πόσο σας επηρεάζει η γνώμη του πατέρα σας στη δουλειά σας;
Συνήθως του ανακοινώνω τις αποφάσεις μου και συζητάμε τις λεπτομέρειες εκ των υστέρων. Κι όταν έχω δυσκολίες, τον συμβουλεύομαι. Και άλλοτε συμφωνούμε απόλυτα, άλλοτε διαφωνούμε καθέτως. Επομένως, όποτε θέλω επηρεάζομαι από τον πατέρα μου κι όποτε δεν θέλω, όχι.
- Μιας και μιλήσατε για γονικές συμβουλές, ποιες έχετε ακολουθήσει;
Οι γονείς μου καμιά φορά μού έδιναν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους συμβουλές. Κι αυτό είχε την πλάκα του, αν έχεις χιούμορ.
- Κι εσείς φαίνεται να διαθέτετε αρκετό.
(γελάει) Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι τα όπλα μου στην προσωπική μου ζωή, αλλά και στη δουλειά μου. Αλίμονο αν με τέτοια θεματολογία έργων δεν είχα χιούμορ. Το Μάρτιο θα ανεβάσουμε στο Αμφιθέατρο τη «Λέσχη της αυτοκτονίας» και στις 7 Νοεμβρίου το «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας, που βασίζεται στη γνωστή ιστορία της Νατάσα Κάμπους. Ο Μαυριτσάκης όμως δεν ενδιαφέρεται για μια ντοκιμαντερίστικη καταγραφή των γεγονότων. Εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις και στην αρρώστια του έρωτα.
- Πόσο βαριά μπορεί να νοσήσει κανείς από έρωτα;
Πάρα πολύ βαριά. Θανάσιμα σχεδόν. Ο έρωτας είναι μια αρρώστια από την οποία νομίζω ότι όλοι θέλουν να νοσήσουν. Δεν πρόκειται για επιδημία, βέβαια, γιατί δεν βλέπω και πολλούς ερωτευμένους ανθρώπους γύρω μου.
- Εσείς έχετε νοσήσει από έρωτα;
Φυσικά.
- Και οι παρενέργειες;
Οταν νοσείς θεωρείς ότι όλα είναι φυσιολογικά. Περνάς δε τις παρενέργειες για φυσιολογική κατάσταση. Και σου αρέσει μάλιστα.
No comments:
Post a Comment