Κοίτα να δεις σύμπτωση! Εκεί που πασιχαρής οργάνωνα την πρώτη θεατρική μου χειμωνιάτικη έξοδο στη «Στοά», επηρεασμένη από την καλή κριτική του Γρηγόρη Ιωαννίδη για τις «Στάχτες» του Κρίστοφερ Χάμπτον (διαβάστε την αύριο), μου 'ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Διαβάζοντας τη χθεσινή στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη, έμαθα ότι ο Θανάσης Παπαγεωργίου μοιράζει στους θεατές του ένα φυλλάδιο, στο οποίο τούς περνάει, έστω και από σπόντα, γενεές δεκατέσσερεις. Στο οποίο -ούτε λίγο ούτε πολύ- τους ζητάει πιστοποιητικά θεατρικής νομιμοφροσύνης.
Βέβαια, τα βάζει κυρίως με τον χώρο του, δηλαδή με τους «σκηνοθέτες, που χρησιμοποιούν το θέατρο για αυτοϊκανοποίηση», με τους «πνευματικούς αεριτζήδες» και την «καλπάζουσα βλακεία», που πάει να σκεπάσει «δημιουργία, ομορφιά, αρμονία και ρυθμό». Προφανώς, είναι σίγουρος πως αυτός εξαιρείται.
Ποιος, όμως, του είπε πως εξαιρούνται και οι θεατές του, ότι δηλαδή το κατώφλι της «Στοάς» περνάνε αποκλειστικά και μόνο καλουπαρισμένα θεατρικά στρατιωτάκια; Πώς είναι βέβαιος πως ανάμεσα σε εκείνους που συμμερίζονται την ανησυχία του για τη «λαίλαπα ασυναρτησίας, που με πρόσχημα την ανανέωση ισοπεδώνει ό,τι ελάχιστο έχει μείνει ακόμη όρθιο», δεν σκάνε μύτη και κάποιοι που δεν δίνουν πεντάρα για όλα αυτά;
Μπορεί, κάλλιστα, οι θεατές του να πηγαίνουν με την ίδια άνεση και στα θέατρα της «ασυναρτησίας», και να τα βρίσκουν κάθε άλλο παρά επιζήμια. Μπορεί να σιχαίνονται το κήρυγμα και τις ηθικολογίες. Μπορεί να μην αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις θεατρικές νόρμες της Ομορφιάς και της Προόδου.
Και επειδή μάλλον αυτό συμβαίνει, το φυλλάδιο της «Στοάς» έχει κάτι το ηρωικό. Γιατί χτυπάει το χέρι στο μαχαίρι και διώχνει από το ιστορικό θέατρο κάτι μυγιάγγιχτους τύπους, σαν και του λόγου μου.
Λυπάμαι, αλλά το θέατρο δεν είναι κόμμα, να μετράει τα κουκιά του και να τα θεωρεί υγιέστερα των άλλων. Το θέατρο δεν πρέπει να διχάζει και, κυρίως, να τρέμει τον ίσκιο του και να περιχαρακώνεται. Ο φοβικός λόγος του Θανάση Παπαγεωργίου μού θύμισε την εποχή όπου ο μακαριστός Χριστόδουλος έπιανε τα μπαλκόνια. Κι αυτός να ενδυναμώσει την Εκκλησία ήθελε. Κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.
Ποιος, όμως, του είπε πως εξαιρούνται και οι θεατές του, ότι δηλαδή το κατώφλι της «Στοάς» περνάνε αποκλειστικά και μόνο καλουπαρισμένα θεατρικά στρατιωτάκια; Πώς είναι βέβαιος πως ανάμεσα σε εκείνους που συμμερίζονται την ανησυχία του για τη «λαίλαπα ασυναρτησίας, που με πρόσχημα την ανανέωση ισοπεδώνει ό,τι ελάχιστο έχει μείνει ακόμη όρθιο», δεν σκάνε μύτη και κάποιοι που δεν δίνουν πεντάρα για όλα αυτά;
Μπορεί, κάλλιστα, οι θεατές του να πηγαίνουν με την ίδια άνεση και στα θέατρα της «ασυναρτησίας», και να τα βρίσκουν κάθε άλλο παρά επιζήμια. Μπορεί να σιχαίνονται το κήρυγμα και τις ηθικολογίες. Μπορεί να μην αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις θεατρικές νόρμες της Ομορφιάς και της Προόδου.
Και επειδή μάλλον αυτό συμβαίνει, το φυλλάδιο της «Στοάς» έχει κάτι το ηρωικό. Γιατί χτυπάει το χέρι στο μαχαίρι και διώχνει από το ιστορικό θέατρο κάτι μυγιάγγιχτους τύπους, σαν και του λόγου μου.
Λυπάμαι, αλλά το θέατρο δεν είναι κόμμα, να μετράει τα κουκιά του και να τα θεωρεί υγιέστερα των άλλων. Το θέατρο δεν πρέπει να διχάζει και, κυρίως, να τρέμει τον ίσκιο του και να περιχαρακώνεται. Ο φοβικός λόγος του Θανάση Παπαγεωργίου μού θύμισε την εποχή όπου ο μακαριστός Χριστόδουλος έπιανε τα μπαλκόνια. Κι αυτός να ενδυναμώσει την Εκκλησία ήθελε. Κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/10/2008
No comments:
Post a Comment