Ο Ακης Σακελλαρίου, από τους πιο ταλαντούχους αλλά και αναγνωρίσιμους, χάρη στην τηλεόραση, ηθοποιούς της γενιάς του, συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Εθνικό. Παίζει τον Πετρούκιο στο «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σέξπιρ. Ως εκ τούτου, εκτός από το θέατρο έχει λόγο και για την πάλη των φύλων
Συνέντευξη στην ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Κόκκινο θα χτυπά ο δείκτης ενέργειας στη σκηνή του «Κοτοπούλη - Ρεξ» (Εθνικό Θέατρο) από τις 31 του μηνός, όσο ο Ακης Σακελλαρίου ως Πετρούκιος θα ημερώνει τη στρίγκλα-Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο αγέραστο «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σέξπιρ. Τι παράξενο. Η σχέση του ηθοποιού με τον Βρετανό βάρδο ξεκινά και σχεδόν εξαντλείται με τα ...άπαντά του μέσα σε μια ξέφρενη ...ώρα.
 Σαν «Ενα σύγχρονο Διόνυσο» ερμηνεύει ο Ακης Σακελλαρίου τον Πετρούκιο. Επίσης, βγάζει μια παιδικότητα ενθαρρύνοντας το ταίρι του (Κέιτ η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) να εξοικειωθεί με τον ενστικτώδη χαρακτήρα της |
- Η σχέση σας με τον Σέξπιρ; Εχετε παίξει πρόσφατα στο «Ολος ο Σέξπιρ σε μια ώρα».
«Η σχέση μου ξεκίνησε πολύ περίεργα. Ηταν μια ανατροπή όλης της σοβαροφάνειας που μπορεί να έχει ο Σέξπιρ. Κάναμε, όμως, και με τον Θωμά Μοσχόπουλο πριν από τρία χρόνια το "Με το ίδιο μέτρο". Θεωρώ πολύ περίπλοκο συγγραφέα τον Σέξπιρ. Αν δεν έχει μια αναφορά στο σήμερα, με την ευρεία έννοια, δεν έχει, πιστεύω, νόημα να ανεβεί».
- Τώρα στο Εθνικό, με τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, πώς αποκτά νόημα το ανέβασμα της «Στρίγκλας»;
«Το έργο, επειδή είναι πολύ ακραίο, έχει μια εισαγωγική σκηνή με έναν μεθυσμένο. Παρουσιάζει σε έναν άρχοντα, που έρχεται, ένα έργο. Εμείς αυτό το αλλάζουμε: τον εμφανίζουμε σαν να είναι ένας τύπος που ετοιμάζεται να πάει να παντρευτεί. Δεν ξέρω αν εσείς οι γυναίκες αισθάνεστε την ίδια ένταση με τους άνδρες πριν από το γάμο. Κι ενώ στην αρχή αυτή η διασκευή νόμιζα ότι δεν θα έχει απήχηση, σε όσους τη λέω μού επιβεβαιώνουν ότι στα σημερινά δεδομένα υπάρχει μεγάλη αμηχανία στο θέμα "γάμος"».
«Παλαιότερα ήξερες ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα... Σήμερα έγιναν όλα πιο ρευστά και τα φύλα... συγκοινωνούντα. Υπάρχει ως εκ τούτου ένας προβληματισμός μεγαλύτερος».
- Με τη συγκεκριμένη διασκευή, στην αρχική σκηνή, επικαιροποιείται το έργο;
«Οχι. Ετσι κι αλλιώς το έργο έχει μεγάλη σχέση με το σήμερα. Ο Πετρούκιος, δηλαδή, πηγαίνει στην εκκλησία ντυμένος ατσούμπαλα, φτύνει τον παπά, λέει "Ναι, γαμώ το στανιό μου, τη δέχομαι για γυναίκα". Βρίζει, και στο τραπέζι του γάμου λέει "φεύγουμε εμείς". Σπάει όλες τις συμβατικότητες και τις νόρμες».
- Περισσότερο από παλαιότερα;
«Ναι. Οι γονείς μας παντρεύονταν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και υπήρχε μια καθαρή ιεραρχία -εγώ φέρνω το φαγητό στο σπίτι, εσύ ασχολείσαι με το σπίτι. Με τα χρόνια έχει αναβαθμιστεί το φύλο σας. Κι αισθάνεστε κι εσείς οι γυναίκες καμιά φορά ένα μπέρδεμα».
- Το έργο του Σέξπιρ, όμως, αφορά πρωτίστως την πάλη των δύο φύλων. Ο ένας πρέπει οπωσδήποτε να επιβληθεί στον άλλο.
«Ναι. Υπάρχει η γοητευτική πλευρά του "μποξ". Αλλά υπάρχει και η τραυματική. Υπάρχει όμως και μια παιδικότητα που βγάζει ο Πετρούκιος. Λέει της Κέιτ: "Να εξοικειωθείς με το χαρακτήρα σου, δεν είσαι όπως σε παρομοιάζουν οι άλλοι, στρίγκλα, αλλά ένα πλάσμα χειραφετημένο. Πολύ σύγχρονη. Δέξου απλά μια πιο ενστικτώδικη κατάσταση". Εγώ εισχωρώ στην ψυχολογία του ήρωα, αλλά δεν ταυτίζομαι. Ενσαρκώνω έναν Πετρούκιο της αντισυμβατικότητας. Είναι ένας άνθρωπος που τινάζει στον αέρα όλο το φαίνεσθαι. Κάτι που εγώ στην προσωπική μου ζωή δεν το κάνω. Ο Αρβανιτάκης τον Πετρούκιο πιο πολύ τον έχει δει σαν έναν σύγχρονο Διόνυσο».
«Οχι. Ο Πετρούκιος είναι Διόνυσος με την έννοια του αλέγκρο, δεν περπατά κανονικά, είναι μισό μέτρο πάνω από το έδαφος. Διόνυσος, με την έννοια του ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει έναν χορό ανθρώπων δίπλα του, ο οποίος τον καταλαβαίνει και τον ακολουθεί».
- Είναι η πρώτη σας συνεργασία με το Εθνικό. Αργησε.
«Κι άλλη φορά πήγε να γίνει κάτι. Δεν έγινε...»
- Στο μεσοδιάστημα, απ' το ξεκίνημά σας με την Πατεράκη και τον Τερζόπουλο, μάλλον σας απορρόφησε μια πιο εμπορική εκδοχή του θεάτρου, πέρα από την τηλεόραση. Γιατί; Τι ανάγκες σας καλύπτετε με εμπορικές επιλογές;
«Εκτός από τις οικονομικές απολαβές, και στις πιο εμπορικές καταστάσεις, ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι, υπήρχαν πολύ ωραία έργα και ρόλοι -ακόμα και στην τηλεόραση. Δεν κρύβομαι πίσω απ' το δάχτυλό μου. Θέλω να με αναγνωρίζουν. Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα έχω ευκολία στο να μου ανοίξουν κάποιες πόρτες στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και σε δουλειές. Δεν με χαλάει το: "Αν τον πάρουμε τον Σακελλαρίου, που είναι πιο εμπορικός, θα μας τα φέρει". Νομίζω πως η γενιά μου μπόρεσε να ξεφύγει από τις διακρίσεις της εποχής του Κουν».
- Εννοείτε τον διαχωρισμό του εμπορικού και του καλλιτεχνικού θεάτρου;
«Ναι. Αρχισαν τα πράγματα να έχουν μία άνεση».
- Την απενοχοποίηση τού «μπορώ να τα κάνω όλα»;
«Δεν είναι καλό αυτό; Ομως, ποτέ δεν τα κάνεις όλα! Εγώ έχω κάνει τα πάντα μόνο στην τηλεόραση. Ακόμα και μπαλαφάρα! Μπορεί να είναι άκρως διασκεδαστική».
- Δεν μετανιώνετε, δηλαδή, για κάτι.
«Είμαι της άποψης ότι ή ακολουθείς μια πορεία όπως ο Ρέτσος ή δοκιμάζεις τα πάντα. Αυτό που κάνουν σήμερα οι πιο πολλοί ηθοποιοί. Είναι και θέμα εποχής».
- Παρ' όλα αυτά, δεν σας φθείρει το πολύ το «Κύριε ελέησον», η τηλεόραση, η μπαλαφάρα;
«Δεν το έχω αισθανθεί. Ημουν 9 χρόνια με τον Τερζόπουλο, άλλα 5 χρόνια στο "Αμόρε" και μετά στο Θέατρο Τέχνης. Είχα ένα background που μου επέτρεψε να δω τα πράγματα από διαφορετική οπτική. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να κρίνει ανά πάσα στιγμή τελείως αντικειμενικά τον εαυτό του!»
- Σας ικανοποιεί ο τρόπος που κύλησε ο χρόνος, τα είκοσι πέντε χρόνια που είστε ηθοποιός;
«Ναι. Λάθη, βέβαια, πάντα υπάρχουν. Μπορεί να μπήκα με τις πιο αγνές προθέσεις και να βγήκα έχοντας περάσει τραυματική εμπειρία. Το προτιμώ όμως αυτό, απ' το να ψειρίζω τα πράγματα τόσο που τελικά να απέχω». *
Ούτε φαλλοκρατική ούτε αντιφεμινιστική θα είναι η «Στρίγκλα» του Εθνικού Θεάτρου. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο σκηνοθέτης της, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που, μάλιστα, επιμένει ότι «θα επικρατήσει μια φεμινιστική προσέγγιση».
«Διαβάζοντας το έργο είδαμε ότι η Κατερίνα δεν έχει τίποτα το στρίγκλικο στη συμπεριφορά της. Είναι μια γυναίκα δυναμική, πανέξυπνη, εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο μιας φαλλοκρατικής κοινωνίας με άνδρες κατώτερούς της, οι οποίοι απειλούνται από αυτήν και τη φοβούνται», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Αυτή η γυναίκα έχει το αντίκρισμά της στη σημερινή κοινωνία», προσθέτει. «Εχω γνωρίσει πολλές γυναίκες δυναμικές και έξυπνες, οι οποίες, επειδή αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι της υποταγής και τη γατούλα, έχουν πρόβλημα με τους άνδρες».
- Διασκευάζετε το κείμενο για να υποστηρίξετε τη... φεμινιστική εκδοχή σας;
«Εχουμε κόψει κάποια σημεία, έχουμε αλλάξει τη σειρά κάποιων άλλων και τις συνθήκες της εισαγωγής. Επιπλέον, ο καταληκτικός μονόλογος της Κατερίνας δεν θα είναι ο μονόλογος μιας υποτακτικής. Αντιθέτως. Πάντως, εγώ δεν παίρνω το μέρος κανενός. Απλώς, το περίφημο ημέρωμα της στρίγκλας δεν είναι μια καταδυνάστευση. Είναι μια απελεύθερωση».
- Δεν θα ενοχληθούν, επομένως, οι φενίμιστριες.
«Κάθε άλλο. Αλλωστε κι εγώ στην αρχή το φοβόμουν το συγκεκριμένο έργο. Φοβόμουν ότι είναι αντιφεμινιστικό και ρατσιστικό».
- Τον Πετρούκιο πώς τον είδατε;
«Είναι ο μόνος αντάξιος της Κατερίνας. Και, κυρίως, δεν την υποβάλλει σε κάτι στο οποίο δεν έχει υποβληθεί και ο ίδιος».
- Γι' αυτό και δηλώνει ερωτευμένος με το σινεμά. Πρόσφατα έκανε και τρεις ταινίες
Ο Ακης Σακελλαρίου αγαπάει το σινεμά. Κι ο κινηματογράφος τού το ανταποδίδει. Τελευταία συμμετείχε σε τρεις ταινίες: έκανε ένα μικρό κωμικό γκεστ στο «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά. Στο «Σκλάβοι στα δεσμά τους», ταινία εποχής του Τώνη Λυκουρέση, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, υποδύεται έναν πολιτικό που στις αρχές του 20ού αιώνα «αγοράζει» την κόρη ενός αριστοκράτη για να διευκολύνει την πολιτική του καριέρα. Τέλος, στο «Ολα θα πάνε καλά» του Γιάννη Ξανθόπουλου, είναι ένα «τσακάλι» που οργανώνει την απαγωγή ενός μεγαλοδικηγόρου. Κι αντί γι' αυτόν απάγει τη γριά μαμά του υποψήφιου θύματος.
- Είναι κι ένα παιχνίδι, η εναλλαγή των ρόλων;
«Ναι. Αυτό μου αρέσει. Η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ζεις κάποια πράγματα και να μπαίνεις στα σώματα άλλων. Πάντα κλέβω χρόνο για το σινεμά. Είναι μεγάλος έρωτας».
- Μεταξύ σινεμά και θεάτρου, ποιο προτιμάτε;
«Το σινεμά. Η εμπειρία είναι πιο μικρή σε χρονικό εύρος και δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς. Ενα σίριαλ, που πρέπει να κρατήσει 6-7 μήνες, είναι πιο δύσκολο -σιγά σιγά αφήνεσαι στις ευκολίες σου».
- Επομένως, σας κουράζει η καθημερινή επανάληψη του θεάτρου.
«Με τρελαίνει, όχι απλώς με κουράζει! Δεν είμαι από αυτούς που λένε "α, το θέατρο, ένας χώρος ζεστός και οικείος!"».
- Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε;
«Ταξιτζής, γιατί μ' αρέσει να είμαι στον δρόμο και να συναντώ κόσμο με τις μικρές ιστορίες του».
- Πώς σας φαίνεται η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα; Πώς αισθάνεστε στη χώρα σας;
«Σφιγμένα πολύ. Μάλιστα, αναρωτιόμουν πώς δεν έχουμε δει ακόμα άστεγους! Σε κάποια χρόνια θα δούμε το φαινόμενο των αστέγων-πτυχιούχων πανεπιστημίου. Ή θα δούμε πάλι το φαινόμενο των καταλήψεων. Ετσι κι αλλιώς κράτος στην Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε. Ποτέ δεν τέθηκαν δομές. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη μαμά και τον μπαμπά μας να παραβιάζουν το κόκκινο και να παρκάρουν σε πεζοδρόμιο!»
- Εσείς δεν παραβιάζετε το κόκκινο;
«Πολλές φορές. Αλλά η δική μου η γενιά έχει μεγαλύτερη συνείδηση. Το κύτταρό μας θέλει δουλειά ακόμα. Να γίνουν πολλοί αυτοί που εναντιώνονται στη μίζα και στην παρανομία».
- Λέτε «θέλει δουλειά το κύτταρό μας», αλλά ούτε κι εσείς εξεγείρεστε.
«Βλέπετε κανέναν να εξεγείρεται; Λέω όμως "όχι, δεν παρκάρω εδώ απ' όπου περνάει ανάπηρος!". Χρειάζονται τέτοιες μικρές επαναστάσεις. Κι εγώ κάνω μερικές. Πηγαίνω καμιά φορά στη φύση. Παίζω σε κάποια έργα που θεωρώ ότι μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;».
**Το «Ημέρωμα της Στρίγκλας» ανεβαίνει σε μετάφραση - σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Μαζί με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Ακη Σακελλαρίου, παίζουν οι Αλέξανδρος Μυλωνάς, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Νταλιάνης, Εμιλυ Κολιανδρή, Σωκράτης Πατσίκας, Δημήτρης Μοθωναίος κ.ά.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 2 - 11/10/2008
No comments:
Post a Comment