Του Γιάννη Βαρβέρη*, Kυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 2008
Ο ι εποχές των ιερατείων και των αβάτων, θέλουμε δε θέλουμε, έχουν παρέλθει. Η Επίδαυρος, χώρος επιβλητικός αλλά όχι αναγκαστικά ιερός, έχει τη δύναμη να αναδεικνύει, απλώς να παρουσιάζει ή και να διασύρει. Αφομοιώνει ευεργετικά τις πρωτοπορίες και, αλοίμονο, απογυμνώνει τις αυθαιρεσίες, τις οποίες, ευτυχώς, και ξεχνά.
Νομίζω πως ο βαθύτερος σεβασμός των κειμένων, έστω και με συμμαχικές προς αυτά αποκλίσεις, οφείλει να είναι η κεντρική σκέψη των σκηνοθετών. Δεν θεωρώ πως η φετινή χρονιά μπορεί να υπερηφανευθεί για κάτι τέτοιο. Το κακό είναι πως οι «ανεξέλεγκτες» δράσεις οδηγούν σε αντίδραση, προκαλούν δηλαδή αυριανές, υπερσυντηρητικές παραστάσεις, πράγμα εξ ίσου άγονο. Οσο για το κοινό, καλό είναι να έχει όσο το δυνατόν ευπρεπέστερες αντιδράσεις, ιδίως επειδή αυτές εισπράττονται από τους συνήθως «αθώους του αίματος» ηθοποιούς. Στην Ελλάδα, όμως, το μελαγχολικά γνωστό μας μεσογειακό ταμπεραμέντο συχνά μας παρασύρει σε ποικίλες υπερηφανευόμενες κραυγές και χειρονομίες προς επειγόμενη εκτόνωση.
* Ο κ. Γιάννης Βαρβέρης είναι ποιητής, κριτικός θεάτρου.
No comments:
Post a Comment