Θρίαμβος στη μεγάλη οθόνη

ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Τεράστια επιτυχία στην εποχή της, η ταινία κέρδισε 10 Οσκαρ

Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, Το ΒΗΜΑ, 31/08/2008

Η ελεύθερη μουσικοχορευτική διασκευή του σαιξπηρικού έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», με φόντο τα κακόφημα στενά της Νέας Υόρκης του 1960 όπου λαμβάνει χώρα ο καταραμένος έρωτας του λευκού Τόνι (Ρίτσαρντ Μπέιμερ) και της Πορτορικάνας Μαρίας (Νάταλι Γουντ), παραμένει ένα από τα πιο θρυλικά μιούζικαλ της ιστορίας του κινηματογράφου. Συγχρόνως, σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του είδους της, το «West Side Story» είναι ένα μιούζικαλ που όσο τα χρόνια περνούν γίνεται «νεότερο αντί να παλιώνει», όπως είχε χαρακτηριστικά επισημανθεί όταν επαναπροβλήθηκε στις αίθουσες.

Οι αυθεντικοί χώροι γυρισμάτων καθώς επίσης το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν μέλη αληθινών συμμοριών σε τρίτους ρόλους των Πορτορικανών «Sharks» και των λευκών «Jets» προσθέτουν έντονο χρώμα ρεαλισμού στην ταινία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ως τότε θεατρικότητα των μουσικοχορευτικών ταινιών που γυρίζονταν σε στούντιο και με ψεύτικα ντεκόρ. Για παράδειγμα, τα χορευτικά της εισαγωγής της ταινίας γυρίστηκαν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Lincoln Centre του Μανχάταν. Τα κτίρια που βλέπουμε στην ταινία (στο σημείο όπου βρίσκεται το Lincoln Centre) επρόκειτο να κατεδαφιστούν προτού αρχίσουν τα γυρίσματα, κάτι που αποφεύχθηκε μέσω ειδικής άδειας του Δήμου Νέας Υόρκης.

Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι σχεδόν κανείς από τους βασικούς ηθοποιούς της ταινίας δεν τραγουδά καθώς η Νάταλι Γουντ και ο Ρίτσαρντ Μπέιμερ αντικαταστάθηκαν από τους Μάρνι Νίξον και Τζίμι Μπράιαντ αντιστοίχως. Η Νίξον μάλιστα είχε ήδη δώσει τη φωνή της στις σκηνές τραγουδιών της Οντρεϊ Χέπμπορν στην «Ωραία μου κυρία». Ενα επίσης ξεχασμένο στοιχείο της ταινίας είναι ότι αρχικώς επρόκειτο να τιτλοφορηθεί «East Side Story» καθώς η ιστορία θα αφορούσε τον παράνομο έρωτα ανάμεσα σε έναν καθολικό νεαρό και σε μια εβραία. Για την αλλαγή πλεύσης στο ζήτημα της εθνικότητας των ηρώων ρόλο έπαιξε το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα Πορτορικανών στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50.

Τεράστια επιτυχία στην εποχή της, η ταινία κέρδισε 10 Οσκαρ έχοντας προταθεί σε 11 κατηγορίες. Αναλυτικότερα απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας (οι Τζερόμ Ρόμπινς - Ρόμπερτ Γουάιζ είναι το πρώτο ντουέτο σκηνοθετών που κερδίζουν το βραβείο στην ιστορία των Οσκαρ), β´ ανδρικού ρόλου (ο ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Τσακίρις στον ρόλο του αρχηγού των ισπανόφωνων Sharks), β´ γυναικείου ρόλου (Ρίτα Μορένο), φωτογραφίας έγχρωμης ταινίας, σκηνικών έγχρωμης ταινίας, μοντάζ, ήχου και κοστουμιών. Ο μόνος που αδικήθηκε ήταν ο σεναριογράφος Ερνεστ Λέμαν καθώς η ταινία δεν κέρδισε στην κατηγορία του καλύτερου σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό.