Ο Τόνι, η Μαρία και η Ανίτα -Σάμιουελ Μπόντεν, Ελίσα Κόρντοβα, Λάνα Κόρντον- οι πρωταγωνιστές του «Γουέστ Σάιντ Στόρι», που έρχεται στο Μπάντμιντον από τις 10/9 μιλούν για τον αγέραστο και επαναστατικό χαρακτήρα του. «Αυτή η νέα αμερικανική παραγωγή του Γουέστ Σάιντ Στόρι τα έχει όλα: την αιώνια αγάπη, τα αθάνατα τραγούδια... τα νιάτα των χορευτών - τραγουδιστών - ηθοποιών που μεταφέρουν τη μυρωδιά του κινδύνου και την ένταση στο σανίδι».
Με αυτόν τον τρόπο υποδέχθηκε η γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν» την παραγωγή του «Γουέστ Σάιντ Στόρι», του πλέον κλασικού και για πολλούς του σημαντικότερου μιούζικαλ όλων των εποχών, που γιορτάζοντας τα 50χρονά του περιοδεύει ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα θα το δούμε στο θέατρο «Μπάντμιντον», από τις 10 έως τις 29 Σεπτεμβρίου, σε σκηνοθεσία και χορογραφίες Τζόι ΜακΝίλι. Ο τελευταίος διατηρεί την πρωτότυπη χορογραφία του Τζέρομ Ρόμπινς, με μικρές διαφοροποιήσεις λόγω αλλαγής του αρχικού σκηνικού του 50.
Επιλέγοντας μια πιο μινιμάλ όψη, οι χορευτές είναι ντυμένοι με λευκά και μαύρα κοστούμια αντιπροσωπεύοντας τις δύο αντίπαλες φυλετικές ομάδες και συνδυάζουν το μάμπο με το ροκ εν ρολ. Ο Τόνι της παραγωγής, Σάμιουελ Μπόντεν και η Μαρία - Ελίσα Κόρντοβα μιλούν για το μιούζικαλ, την παράσταση και το πώς αισθάνονται ως πρωταγωνιστές του μύθου που ονομάζεται «Γουέστ Σάιντ Στόρι».
- Το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» γιορτάζει τα πενήντα του χρόνια. Θεωρείτε ότι είναι ακόμη επίκαιρο κι ενδιαφέρον;
Ελίσα Κόρντοβα: Σίγουρα! Είναι μια διαχρονική ιστορία, όσο υπάρχουν διαφορές και παρεξηγήσεις στον κόσμο, η συγκεκριμένη ιστορία θα ισχύει πάντα.
Σάμιουελ Μπόντεν: Είναι ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του αμερικανικού μουσικού θεάτρου. Αφορά τους πάντες. Δεν έχει «γεράσει» καθόλου. Οι πολιτισμικές διαφορές και τα κοινωνικά προβλήματα υπήρχαν, υπ0άρχουν και θα υπάρχουν.
- Την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε, το 1957, ήταν επαναστατικό και προκλητικό. Πιστεύετε ότι διατηρεί ακόμη αυτά τα χαρακτηριστικά;
Ε.Κ.: Οταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ, θεωρήθηκε αβάν γκαρντ, το κοινό δεν το κατάλαβε αμέσως, παρόλο που απεικόνιζε την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο χαρούμενοι, φιλικοί και ίσως λιγότερο σοφοί στο να το καταλάβουν. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να επαναπροσδιορίζουν τις αξίες και μπορούν να δουν την ευθραυστότητα της ζωής. Οσο αυτό ισχύει, η ιστορία θα παραμένει προκλητική.
Σ.Μ.: Οταν πρωτοεμφανίστηκε το Γουέστ Σάιντ Στόρι, περιελάμβανε τραγουδιστές, χορευτές, ηθοποιούς. Το τέλειο πάντρεμα θεάτρου, χορού, μουσικής, σε υψηλό επίπεδο απόδοσης. Αυτό το αντιλαμβάνεται το κοινό ανεξαρτήτως εποχής. Τι να πω; Είναι το αγαπημένο μου μιούζικαλ.
- Ποιες οι αντιδράσεις του κοινού;
Ε.Κ.: Εξαρτάται από το κοινό. Συνήθως είναι ενθουσιασμένοι, τους θυμίζει ίσως την παιδική τους ηλικία - εξαιτίας της ταινίας. Βέβαια, η θεατρική εκδοχή είναι διαφορετική γιατί βρίσκεσαι εκεί όταν συμβαίνει, ταξιδεύεις μαζί με τους χαρακτήρες . Σου αλλάζει τη διάθεση. Ακόμη κι εγώ όταν το βλέπω με άλλο καστ συγκινούμαι. Ταυτίζομαι με τους χαρακτήρες.
Σ.Μ.: Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί έστω με έναν από τους χαρακτήρες και η ιστορία αφορά τους πάντες.
Ο τρόπος με τον οποίο δομείται, κάνει τους θεατές να εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες... Παρόλο που οι περισσότεροι γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι ο Τόνι σκοτώνεται, σοκάρονται στη σκηνή του πυροβολισμού. Είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση.
- Πώς θα περιγράφατε το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» με λίγες λέξεις;
Σ.Μ.: Διαχρονικό, αριστούργημα, μυθικό. Ή μπορείς απλά να πεις μουσική, θέατρο και χορός. Υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις για να το περιγράψεις. Αγάπη, ζωή, κόσμος.
- Πώς νιώθετε που συμμετέχετε σε ένα από τα πιο κλασικά μιούζικαλ στον κόσμο;
Σ.Μ.: Σίγουρα ευλογημένοι
Ε.Κ.: Νιώθω τόσο τυχερή που ενσαρκώνω αυτόν τον ρόλο.
- Πιστεύετε ότι η συμμετοχή σας στο συγκεκριμένο μιούζικαλ αποτελεί «εισιτήριο» για μια μεγαλύτερη καριέρα;
Ε.Κ.: Οπωσδήποτε. Νιώθω πολύ τυχερή που συμμετέχω σε μια επαγγελματική παραγωγή και που μου έχει ανατεθεί αυτός ο υπέροχος ρόλος.
Σ.Μ.: Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω στο σόου. Οσοι έχουν συμμετάσχει, λένε ότι τους αλλάζει τη ζωή. Το νιώθω. Κάθε φορά αλλάζω κάτι στη ζωή μου, ωριμάζω, μαθαίνω καινούργια πράγματα. Είναι μια τόσο πλούσια εμπειρία.
- Ποια είναι τα κοινωνικά μηνύματα της παράστασης;
Ε.Κ.: Η αδιαλλαξία φέρνει μίσος! Αυτό είναι το πιο σημαντικό μήνυμα.
Σ.Μ.: Οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Είναι αστείο. Είναι το ίδιο θέμα που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε και σήμερα. Μόνο η αγάπη μπορεί να μας φέρει κοντά.
- Ποια η εμπειρία σας από την οντισιόν;
Ε.Κ.: Ημουν στο ιδιωτικό κάλεσμα όπου συμμετείχαν πέντε κορίτσια.
Σ.Μ.: Στη Νέα Υόρκη συμμετέχουν εκατοντάδες από τους οποίους καταλήγουν σε 40. Εγώ έλαβα μέρος σε οντισιόν στη Ζυρίχη, όπου ήθελαν επειγόντως να αντικαταστήσουν τον Τόνι και έγινε αμέσως.
Υπέγραψα το συμβόλαιο, μου πήραν μέτρα για το κοστούμι και μπήκα στο αεροπλάνο. Ηταν πολύ γρήγορη διαδικασία και είναι ένας λόγος παραπάνω για να νιώθω πολύ τυχερός.
- Το μιούζικαλ ως είδος απαιτεί καλλιτέχνες που παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν. Τι χρειάζεται περισσότερο: το ταλέντο ή η εξάσκηση;
Ε.Κ.: Και τα δύο. Σίγουρα πρέπει να έχεις ταλέντο, αλλά για να φτάσεις στο επίπεδο που είμαστε εμείς σήμερα, απαιτούνται πολλές ώρες δουλειάς.
Σ.Μ.: Χρειάζεται «προπόνηση», όπως κάνει ένας αθλητής - ειδικά σε αυτό το μιούζικαλ που πρέπει να βάλεις πολλά συναισθήματα.
Οχι μόνο πρέπει να τα νιώσεις αλλά και να είσαι σε φυσική φόρμα να τα «αντέχεις».
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ τυχεροί γιατί υπάρχει και δεύτερο καστ!
- Πόσο απαιτητικός θεωρείται το ρόλος σας;
Ε.Κ.: Πάρα πολύ απαιτητικός. Πρέπει να προσέχεις το σώμα σου, τη φωνή σου. Αναγκάστηκα να κάνω πολλές αλλαγές στη ζωή μου, να αλλάξω συνήθειες για να αντεπεξέλθω. Ωστόσο είναι ένας ρόλος που πάντα ήθελα να παίξω. Και μου φαίνεται απλά απίστευτο το ό,τι συμβαίνει.
- Σε ποιες ηλικίες και κοινωνικά στρώματα απευθύνεται το «Γουέστ Σάιντ Στόρι»;
Ε.Κ.: Θυμάμαι ότι το είχα δει όταν ήμουν παιδί. Θυμάμαι τι σήμαινε τότε για μένα. Αλλά πλέον παίζοντας έναν ρόλο στο σόου, το μιούζικαλ αυτό καθαυτό μου «μιλάει» αλλιώς. Μεγαλώνοντας βλέπεις κάποια πράγματα διαφορετικά.
Σ.Μ.: Πέρα από το γεγονός ότι είναι μια υπέροχη ιστορία, τραγούδαγα τα κομμάτια του μιούζικαλ από 14 χρονών. Και τώρα με συγκινεί πάρα πολύ το ότι βρίσκομαι μέσα σ' αυτό.
ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στο Μανχάταν
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1957 στο Γουίντερ Γκάρντεν Θίατερ της Νέας Υόρκης γράφεται ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του μουσικού θεάτρου με την πρεμιέρα του «Γουέστ Σάιντ Στόρι», ενός κλασικού, πλέον, έργου για τη δημιουργία του οποίου συνενώθηκε η τετράδα: Λέοναρντ Μπερνστάιν (μουσική), Τζέρομ Ρόμπινς (χορογραφίες, σκηνοθεσία), Αρθουρ Λόρενς (σενάριο), Στίβεν Στοντχάιμ (στίχους). Πρόκειται για θεατρική δουλειά, η οποία, με τη δραματικότητα και τη μελωδικότητα που τη χαρακτήριζαν, επέβαλε τα νέα πρότυπα στην καλλιτεχνική, ρυθμική και λυρική έκφραση, εισάγοντας μία νέα εποχή στο μουσικό θέατρο.
Η συναρπαστική και βαθιά συγκινητική ιστορία που μεταφέρει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στη Δυτική Πλευρά του Μανχάταν και στις αντίπαλες συμμορίες των Πολωνών και Πορτορικάνων μεταναστών ήταν μία γροθιά στο στομάχι για τους θεατές της δεκαετίας του 50, ενώ το «πολιτικό» μήνυμα του έργου εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Η μεταφορά του μιούζικαλ στη μεγάλη οθόνη το 1961 βασισμένη στην αρχική ιδέα της τετράδας χάρισε στην ταινία 10 Οσκαρ. Αξεπέραστα παραμένουν τα κομμάτια του Λέοναρντ Μπερνστάιν, «Τonight», «Μaria» και «Somewhere», που έχουν τραγουδηθεί και τραγουδιούνται από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές όλων των εποχών.
ΛΑΝΑ ΚΟΡΝΤΟΝ
Σωστή δοσολογία συναισθήματος, μουσικής και χορού
«Λίγο τρομακτικό, λίγο... σέξι», ένα μιούζικαλ «με σωστή δοσολογία συναισθημάτων, μουσικής και χορού», αποτελεί για τη Λάνα Κόρντον, την Ανίτα της παραγωγής, το «Γουέστ Σάιντ Στόρι». Για την ίδια, αυτός ο ρόλος σημαίνει πολλά, αφού ήταν από τους αγαπημένους της. «Μέσα από αυτόν εξελίχθηκα ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης, ως ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια», τονίζει. Αλλά μου παίρνει και πολλά, και πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μαθαίνω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Είναι κάτι βαθύτερο... Εχω την αίσθηση πως ορισμένοι ηθοποιοί φτάνουν να υποδυθούν κάποιους ρόλους, επειδή είναι παράλληλοι με τη ζωή τους. Οπως εγώ με την Ανίτα. Αγάπησα, έχασα... Μοιάζω πολύ με αυτή τη γυναίκα». Εχοντας προσπαθήσει να περάσει την οντισιόν αρκετές φορές, χωρίς επιτυχία, την τελευταία φορά πήγε δίχως ιδιαίτερη προετοιμασία. «Λοιπόν, αυτή είμαι. Ετσι είναι τα μαλλιά μου, δεν πρόλαβα να βάψω τα νύχια μου, απλά με πήρε ο ατζέντης μου και ήρθα», είπε στον Τζόι Μακ Νίλι, που σκηνοθετεί και χορογραφεί την παραγωγή. «Νομίζω πως τώρα έφτασε η ώρα σου!», της απάντησε, μια απάντηση που άλλαξε τη ζωή της. Μιλώντας για τον ρόλο της Ανίτα, της αγαπημένης φίλης της Μαρίας, υπογραμμίζει ότι είναι ο «πιο απαιτητικός του έργου. Είναι η μητέρα της ιστορίας, το φως. Η γυναίκα που συγκρατεί τα ετερόκλητα. Δίνω πολλά πράγματα από τον εαυτό μου. Αν το κάνω σωστά, είμαι εξαντλημένη μετά την παράσταση, σαν να με έχουν στραγγίσει. Το πρώτο μέρος είναι πολύ εύθυμο. Το δεύτερο μέρος όμως χτυπάει κατ ευθείαν στην καρδιά». Ωστόσο, εκείνη αγαπά ιδιαίτερα την «εισαγωγή... Μου αρέσει το ορχηστρικό μέρος. Εχει ενέργεια, ζωή, δύναμη, πάθος». Πώς λειτουργεί η παράσταση στο κοινό; «Κάποιοι λένε ότι παρασύρονται από το έργο, ότι τους αγγίζουμε στην καρδιά. Χθες το βράδυ που φύγαμε από το θέατρο είδα μια γυναίκα με δάκρυα στα μάτια... Θα ήθελα να πιστεύω πως όντως τους αγγίζουμε, πως τους αλλάζουμε τη ζωή». Παρά ταύτα, όλες οι ηλικίες μπορούν να αισθανθούν το ίδιο απέναντί του; «Το ελπίζω. Μιλάει σε όλους, αλλά οπωσδήποτε αφορά τους νεότερους ανθρώπους...».
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 30/08/2008
No comments:
Post a Comment