Α λα τα βατραχάκια...

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Να έχει ατονήσει η θεατρική μου αυστηρότητα λόγω ηλικίας; Α, μπα, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Νοσταλγώ την εποχή που πήγαινα στο θέατρο αθώα και άπειρη και με το παραμικρό βρισκόμουν στον παράδεισο.

Πώς λοιπόν να εξηγήσω το γεγονός ότι προχθές το βραδυ στο Αττικό Αλσος ξέχασα ό,τι ήξερα και δεν ήξερα για τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη και αφέθηκα γοητευμένη και συγκινημένη στο πολυσυζητημένο πόνημα του Λιγνάδη; Μου επέτρεψα, χωρίς να κοιτάω γύρω μου μπας και με βλέπει κανείς, να σηκωθώ όρθια υπακούοντας στην προτροπή των ηθοποιών. Πήρα μέρος και στην ψηφοφορία του κοινού για τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Μέχρι που τραγούδησα μαζί με τον Μαρίνο το χατζιδακικό «Κάθε σπίτι έχει μια φωλιά για τα πουλιά», ενώ ήξερα πολύ καλά πως είναι εντελώς άσχετο με το τέλος της κωμωδίας και ψιλοστενοχωριόμουν που ο Αισχύλος αυτή τη φορά δεν θα έπαιρνε τον δρόμο για τον επάνω κόσμο.

Περίεργα πράγματα. Ανήκω στους θεατές που κατάλαβαν το τόσο δύσκολο έργο του Αριστοφάνη χάρη στην αξέχαστη παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου το 1977 με Μπουσδούκο, Λογοθέτη, Βογιατζή και Κυριακίδη. Ενας σπάνιος συνδυασμός σκηνικής ευφορίας (ακόμα χρησιμοποιώ σε στιγμές κεφιού το «άλα τα βατραχάκια», που έλεγε ο Διόνυσος-Μπουσδούκος) αλλά και ευφυούς δουλειάς πάνω στις σύγχρονες σκηνικές αναλογίες, που θα περνούσαν τον αγώνα των «Βατράχων» στο κοινό.

Ισως, όμως, γι' αυτό να ήμουν έτοιμη για τους «Βατρα-Χ» του Εθνικού. Γιατί ο Αριστοφάνης που κουβαλάω μέσα μου είναι μπετόν αρμέ. Τίποτα το ανεπανόρθωτο δεν μπορεί να πάθει από ένα σκηνοθέτη, που αμφισβητεί τη σκηνική του προϊστορία και ψάχνεται, κόβει, ράβει, και εκεί που περνάει βέβηλος τα «όρια» επιστρέφει σε ομολογίες αγάπης για το είδος. Είμαι κι εγώ φρικτά κουρασμένη από τους καλοκαιρινούς Αριστοφάνηδες και την ίδια στιγμή τούς έχω ανάγκη. Ο Λιγνάδης μού χάρισε μια βραδιά που είχε κάτι από το θεατρικό ανατρίχιασμα των νεανικών μου χρόνων. Θα ήμουν τρελή αν ανησυχούσα.

ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/09/2008