Οταν έπειτα από παράσταση του «Μπορίς Γκοντουνόφ» καταλήγει να σχολιάζει κανείς τα ωραία κοστούμια, τότε κάτι έχει πάει χαρακτηριστικά λάθος. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της πολυδιαφημισμένης παραγωγής του Αλεξάντρ Σοκούροφ, που παρουσίασε το Φεστιβάλ Αθηνών στην αίθουσα Τριάντη στις 15 Ιουλίου.
Με προκλητική αδιαφορία για τις προθέσεις του Μουσόργκσκι, ο Ρώσος σκηνοθέτης όχι απλώς παρουσίασε την όπερα σε αναχρονιστική μορφή «κλασικών εικονογραφημένων», αλλά έκοψε επίσης την τελευταία σκηνή, αποφασιστικής σημασίας τόσο για τη μορφή όσο και για το περιεχόμενο του έργου. Ο Σοκούροφ επέλεξε να κλείσει την παραγωγή του μετά τον θάνατο του τσάρου, μεταθέτοντας το κέντρο βάρους από τις ταλαιπωρίες του ρωσικού λαού στην προσωπική ιστορία του κεντρικού χαρακτήρα. Αντί για ένα βαθύτατα καταγγελτικό πολιτικό έργο παρουσίασε ένα παραμύθι με ζωηρά χρώματα, μελοδραματικό και ανώδυνο. Εκρυψε την αμηχανία του να σκηνοθετήσει τους εκτενείς μονολόγους και τις διωδίες πίσω από κομπάρσους που κάτι κουβαλούσαν, κάτι έφερναν ή έπαιρναν από τη σκηνή, δημιουργώντας διαρκώς κάποιου είδους άσχετη, περιττή κίνηση. Κρίμα που σήμερα το αναγεννημένο(;) Μπολσόι προτείνει ακόμα παραγωγές αντίστοιχες εκείνων της παλιάς καλής σοβιετικής εποχής, κρίμα που ανάμεσα σε τόσες που κυκλοφορούν, το Φεστιβάλ επέλεξε να φέρει αυτήν την παράσταση.
Υψηλοτάτου επιπέδου ακρόαμα
Κρίμα επίσης γιατί με αυτόν τον τρόπο αδικήθηκε το μουσικό μέρος της παράστασης, που ήταν υψηλοτάτου επιπέδου. Επικεφαλής της ορχήστρας και της χορωδίας του ιστορικού θεάτρου, ο Αλεξάντρ Βεντέρνικοφ απέδωσε τη συγκλονιστική μουσική ανάγλυφα, με μεγάλη εκφραστική δύναμη, με τα απαιτούμενα αδρά χρώματα, αλλά και με λυρισμό στην πράξη της Πολωνίας. Υπογράμμιζε με γνώση και σχολίαζε διαρκώς τους τραγουδιστές, αναδεικνύοντας την πρωτοποριακή γραφή του Μουσόργκσκι.
Η διανομή ήταν ιδιαίτερα ισορροπημένη, με αποτέλεσμα το ακρόαμα να μην υστερεί σε κανένα σημείο. Ο Μιχαήλ Καζακόφ υπήρξε εξαιρετικός στον κεντρικό ρόλο: με επιβλητική, μεταλλική, γεμάτη χρώματα φωνή και μετρημένη ερμηνεία, έδωσε ένα πειστικό πορτρέτο του τσάρου. Η τελική του σκηνή υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη. Πολύ καλός ήταν επίσης ο Αλεξάντρ Ναουμένκο (Ποιμένας) στον μονόλογό του, αλλά και ο Μαξίμ Παστέρ (Σούισκι) σε όλες τις σκηνές στις οποίες συμμετείχε. Παρά την καλλιεργημένη φωνή, η αγαλματώδης εμφάνιση και η απίστευτα άτεχνη καθοδήγηση της Ελενας Μανίστινα (Μαρίνα) είχαν ως αποτέλεσμα μία παρουσία στα όρια του γκροτέσκου. Επαρκώς υποστήριξε τον ρόλο του Ψευδοδημήτρη ο τενόρος Ρόμαν Μουραβίτσκι, ενώ καλοί ήταν επίσης οι υποστηρικτικοί ρόλοι, ανάμεσα στους οποίους και ο Αγαθιάρης του Βιτάλι Πανφίλοφ, από τον οποίο ο Σοκούροφ στέρησε αυθαίρετα την τελευταία λέξη.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 31 Aυγούστου 2008
No comments:
Post a Comment