ΚΛΕΙΩ-ΔΑΝΑΗ ΟΘΩΝΑΙΟΥ: ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΑΝΙΔΙ

Κι αυτά...

«Η Νύφη είναι ένα αγρίμι, μια μαινάδα», λέει η νεαρή Οθωναίου. Εδώ με τον παρτενέρ της στην παράσταση, Μέμο Μπεγνή

Μέχρι τα 18 της δεν είχε δει θεατρική παράσταση. Ποτέ, ως παιδί, δεν ζήτησε από τους γονείς της να την πάνε θέατρο. Δεν άφηνε όμως γκαλερί για γκαλερί και συναυλία για συναυλία. Γιατί η Κλειώ-Δανάη Οθωναίου πιανίστα είναι και, μάλιστα, από κούνια. «Αισθάνομαι ότι τα χέρια μου υπάρχουν για να παίζουν μουσική. Από τότε που ορίζω τον εαυτό μου, παίζω πιάνο», λέει. Φρόντισε γι'αυτό η πιανίστα γιαγιά της. Κι όμως έγινε και ηθοποιός. Θα την δούμε ως Νύφη στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα, που σκηνοθετεί ο Κώστας Τσιάνος για το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Πρεμιέρα σήμερα στα Χανιά, στο θέατρο Ανατολικής Τάφρου, στις 9.30 μ.μ.

«Ο χαρακτήρας της Νύφης δεν μου βγάζει θηλυκή πλευρά, αλλά κάτι οξύ. Αν ο Λεονάρδο είναι το άλογο, αυτή είναι η φοράδα. Ενα αγρίμι, μια μαινάδα. Είναι ένα πλάσμα άγουρο ως προς τον έρωτα. Η μοίρα της θα τη φέρει σε έναν υπαρξιακό θάνατο, πριν γίνει γυναίκα», λέει.

Συμφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι η ισπανική κουλτούρα έχει συνάφειες με την κρητική. «Μην ξεχνάμε ότι οι Σαρακηνοί έχουν περάσει από εδώ. Υπάρχουν χωριά, όπως ο Βάμος, που έχουν ακόμα ισπανικά ονόματα. Και στην Κρήτη οι βεντέτες είναι συνηθισμένες. Είναι όμως ένας μύθος που υπάρχει σε όλες τις χώρες, με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας. Γενικά, ως λαός είμαστε πιο κοντά στον Λόρκα απ' ότι στον Στρίνμπεργκ», λέει.

Οταν πρωτοδιάβασε τον «Ματωμένο Γάμο», ως όπερα τον φαντάστηκε. «Είναι μουσικό κείμενο. Σαν να ακούς ρετσιτατίβο. Μην ξεχνάμε ότι και ο Λόρκα ήταν μουσικός και έπαιζε εξαιρετικό πιάνο».

Οπως, άλλωστε, και η ίδια. Το πιάνο τής άνοιξε τον δρόμο για το θέατρο, όταν συνεργάστηκε με τον Γιώργο Λαζάνη στις «Σοφολογιότατες» του Μολιέρου. Μέχρι τότε το θεωρούσε «ψεύτικο» και αντιλαμβανόταν την τέχνη ως έναν μοναχικό δρόμο. Της αρκούσε να κάθεται στο σκαμπό και να μελετά. Με το που βρέθηκε, όμως, στην πρώτη πρόβα, θυμάται, «τρελάθηκα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η τέχνη μέσα στην κοινωνικότητά της έχει τόση χαρά».

Ρίχτηκε μετά μανίας στα θεατρικά κείμενα και το αποτέλεσμα ήταν να μπει στο Εθνικό. Την έχουμε δει και στην τηλεόραση στο «Μαζί σου» και στο «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο» του Χάρη Ρώμα. «Δεν πιστεύω ότι δεν συνδυάζονται το εμπορικό θέατρο με την τέχνη. Η τηλεόραση είναι στην κουλτούρα της γενιάς μου. Εχουν υπάρξει περίοδοι που δεν είχα τηλεόραση γιατί θύμωνα με τη βλακεία και την αφέλεια. Είναι σαν να έχεις έναν γκρινιάρη φίλο που κάθε φορά που τον βλέπεις σου μαυρίζει την ψυχή. Κάποια στιγμή θα σταματήσεις να τον βλέπεις. Υπάρχει όμως και καλή πλευρά της τηλεόρασης. Μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις, όχι όμως να ξύσει την ψυχή με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η Τέχνη».

[ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/06/2008]