Μήδεια (2) – ένας «κλασικός» Δημήτρης Παπαϊωάννου

«Είσαι εκείνος που είδε τη “Μήδεια” τις περισσότερες φορές» μου είχε ανακοινώσει σε ανύποπτο χρόνο ο Δημήτρης. Πράγματι, ένας groupie; Από τη γενική δοκιμή στη Σχολή Καλών Τεχνών (1993) μέχρι το Λονδίνο, από την πρεμιέρα στο Κοτοπούλη-Ρεξ μέχρι το Φεστιβάλ Πέτρας, από τον Βόλο στην Καλαμάτα, από την Μπιενάλε της Λυών (1998) μέχρι, ξαφνικά, στο Φεστιβάλ του Δήμου Παπάγου, το 2002, αν δεν απατώμαι, με τρομερό καύσωνα! Και ήταν τότε που εκεί έφτασε το πρωθυπουργικό ζεύγος του κ. Σημίτη με τη συνοδεία του. Μπα; Κάτι μαγειρευόταν τότε, σκέφτηκα... εκ των υστέρων. Και αν μαγειρευόταν η ανάθεση της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ποια καλύτερη επιλογή του... chef του οποίου το... μενού το έκρινε η ιστορία διεθνώς.

Μετά το βασανισμένο «2», ο Δημήτρης επέστρεψε στην κατάδική του «Μήδεια», κλασικό πια έργο, και την αναδόμησε προκειμένου να μας αντιπροσωπεύσει στην Κίνα. Σκέπτομαι ότι αν κάποιος, κάπου, κάτι ήξερε, σε αυτήν την εκθαμβωτική αποστολή θα προσέθετε την τριλογία Μάνος Χατζιδάκις - Ραλλού Μάνου «Το καταραμένο φίδι», « 6 Λαϊκές ζωγραφιές», «Ερημιά» και το δίπτυχο του Γιάννη Μέτση «Αντιγόνη» και «Ο ξένος». Υπεράξια διεθνούς εκπροσώπησης. Εστω!

Μου είναι δύσκολο με μια μόνο θέαση να αποφασίσω καθοριστικά για τα θετικά και τα αρνητικά της καινούργιας παραγωγής. Οι συναισθηματικές φορτίσεις παίζουν παραπλανητικά παιχνίδια με τη λογική. Γι’ αυτό θα επανέλθω το φθινόπωρο, με τις παραστάσεις στο Παλλάς. Μια πρώτη γνώμη είναι ότι η μινιμαλιστική αισθητική άποψη του λευκού/μαύρου θα μπορούσε να λειτουργήσει υπερθετικά αν... το τόσο απαραίτητο κόκκινο έκανε την εμφάνισή του στις πιο συγκλονιστικές στιγμές του έργου: όταν οι σάρκες της Γλαύκης ξεσχίζονται, όταν τα μωρά εξολοθρεύονται με ένα θανατερό χτύπημα και αντί τα φανταστικά - αφάνταστα ερυθρά πούπουλα που εκτινάζονταν τότε στον χώρο, τώρα είχαμε λίγα θρύψαλα από γύψο. Αποστασιοποίηση; Ισως.

Οι πολυπληθέστεροι Αργοναύτες υπήρξαν υπερθετικοί, όμως παρόλο που μια φίλη κυρία βγαίνοντας από το θέατρο μουρμούρισε ότι αυτό είναι το θέαμα που θα ήθελε να δει πριν... πεθάνει (!) εγώ σκεφτόμουν ότι, όταν ένας... σκύλος (ο έξοχος Α. Σερβετάλης) κλέβει μια παράσταση, μήπως κάτι δεν πάει καλά; Οπωσδήποτε, θα τα ξαναπούμε. (Πειραιώς 260, 3/6).

[Του Ανδρέα Ρικάκη, Η Καθημερινή, 04/07/2008]