Ο Σταμάτης Κραουνάκης με το «Χ- Σκηνής. Αυτά που κάψαν το σανίδι» που έκανε στο Ηρώδειο για το Φεστιβάλ Αθηνών αποχαιρέτισε, στο 2008 πια, όπως έλεγε ένας γνωστός μου, τον 20ό αιώνα. Μέσα από μια παράσταση με διαρκείς εκπλήξεις. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον! Από τις παλιές καραβάνες μέχρι τους βενιαμίν της βραδιάς, τον Γιάννη Χαρούλη και τη Δάφνη Λέμπερου. Και στους τοίχους να «τρέχουν» Κοτοπούλη, Κυβέλη, Χορν- και η φωνή του «Ηθοποιός σημαίνει φως»-, Λαμπέτη, Κατράκης, Παξινού, Μελίνα, Μυράτ, Αυλωνίτης, Ρένα Ντορ και η άλλη η Ρένα, η Βλαχοπούλου, Αλέκος Λειβαδίτης, Βασιλειάδου, Φωτόπουλος, ο Γιώργος Μουζάκης, Καρέζη, Αλίκη... Μέσα από μια εξαιρετική μουσική παράσταση- δεν ήταν τυχαίο ότι ο Γιώργος Παπαστεφάνου ήταν σύμβουλος στο μουσικό σενάριο. Με καίρια τα «a la mani re» κείμενα- παρλάτες της Λίνας Νικολακοπούλου- ανασύρθηκαν από τη μνήμη κάτι ραδιοφωνικές «νοσταλγικές αναπολήσεις» με τη Μαρίκα Κρεββατά και τον Γιώργο Γαβριηλίδη...-, με τον Μετζικώφ να τους έχει σχεδιάσει πανέμορφα κοστούμια, με την Ελευθερία Ντεκώ να τους έχει έξοχα φωτίσει, με τον Κώστα Αυγέρη να έχει κινήσει λειτουργικότατα όλο το κομμάτι των βίντεο- αν και «χανόντουσαν» λίγο πάνω στις πέτρες του Ηρωδείου- και με τον Γιώργο Ζαχαρίου να έχει κάνει εκπληκτικές ενορχηστρώσεις, που σεβαστικά αλλά χωρίς δουλοπρέπεια υποκλίνονταν στα πρωτότυπα, και να διευθύνει την πρώτης τάξεως ορχήστρα- μια ευτυχής συγκυρία. Αλλά και μέσα από μία παράσταση πλημμυρισμένη από συγκίνηση. «Ε, ο Σταμάτης εκ γενετής μελό είναι, μία μελό παράσταση θα έστηνε. Εκ προοιμίου». Το σκέφτομαι από δω, το σκέφτομαι από κει... Ε, όχι, λοιπόν. ΔΕΝ ήταν μία μελό παράσταση. Ήταν μία παράσταση βαθύτατα και γνήσια συγκινητική. Και η γνήσια συγκίνηση δεν είναι μελό. Όταν ξεκολλάει από τα σπλάγχνα. [ Γ.Δ.Κ.Σ., ΤΑ ΝΕΑ, 01/07/08]
No comments:
Post a Comment