Την έχουν αποκαλέσει «ιέρεια του θλιμμένου σώματος». Εκείνη σε μία από τις σπάνιες μεγάλες συνεντεύξεις της (στη δεκαετία του ’80) είχε δηλώσει: «Εχω ένα τεράστιο σεβασμό για τον χορό. Γι’ αυτό και αναζητώ πάντα χορευτές που γνωρίζουν σε βάθος γιατί και πώς χορεύουν». Στο χοροθέατρό της, η γεννημένη το 1940 στη Γερμανία Πίνα Μπάους καλλιεργεί τη φόρμα του τραγικού με έναν τρόπο σύγχρονο που δανείζεται στοιχεία από την πραγματικότητα. Αναμειγνύονται η αγάπη και ο πόνος, το όνειρο και η σκληρότητα. Οι σκηνικές συνθέσεις της «ακουμπούν» στη Φύση: ένα δέντρο, σκόρπια φύλλα, φρέσκο χώμα, νερό. Αποκλείει οτιδήποτε διακοσμητικό, που δεν έχει καμία χρησιμότητα. «Ολα πρέπει να είναι απαραίτητα στην εξέλιξη του θεάματος», λέει. Η ίδια αναγκαιότητα οδηγεί και τις χορογραφίες της. «Το μόνο κίνητρο είναι να ανακαλύψουμε μια γλώσσα για εκείνους που δεν μπορούν να εκφραστούν με διαφορετικό τρόπο. (…) Σε πολλά από τα έργα μου ο χορός είναι παρών, αλλά με τρόπο έμμεσο. Θέλω να πω ότι οι κινήσεις είναι τόσο απλές ώστε κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι αυτό δεν είναι χορός». Στο επίκεντρο της τέχνης της είναι ο άντρας και η γυναίκα: «Στην καθημερινότητα υπάρχουν τόσα πράγματα, τόσες πληροφορίες που φαντάζουν άχρηστες λεπτομέρειες. Και όμως, αν τις επεξεργαστείς είναι θεμελιώδεις». Η αδυναμία της επικοινωνίας, η μοναδικότητα του καθενός και η ακατάβλητη εξερεύνηση του εσωτερικού μας κόσμου, οι φόβοι, η απελπισία και η οδύνη εξακολουθούν να την απασχολούν και να την εμπνέουν έως σήμερα, στα 68 της χρόνια.
Της Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 06/07/2008
Λίγο πριν κλείσουν τα φώτα κι ενώ η ορχήστρα κούρδιζε τα όργανα έριξα μια τελευταία ματιά στην οροφή, ζωγραφισμένη με τα φωτεινά χρώματα του Σαγκάλ. Τι να πρωτοκοιτάξεις, εξάλλου, στην ιστορική Οπερά Γκαρνιέ; Το εμβληματικό αυτό νεομπαρόκ κτίριο του 19ου αιώνα, με την υπογραφή ενός 35χρονου άγνωστου αρχιτέκτονα, του Σαρλ Γκαρνιέ, φιλοξενούσε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων την όπερα «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Γκλουκ χορογραφημένη και σκηνοθετημένη από την Πίνα Μπάους. Κατάμεστη η αίθουσα με τις 1.900 θέσεις από κόκκινο βελούδο. Ενα κοινό μεικτό, με πολλούς νέους θεατές, ατμόσφαιρα χωρίς καμιά επισημότητα, χαλαρή, οικεία, σε μια πόλη που βομβαρδίζεται από πολιτιστικά γεγονότα όλο το χρόνο. Παρ' όλα αυτά, η υπογραφή της, 68χρονης σήμερα, ηγερίας του ευρωπαϊκού χοροθεάτρου σε μια όπερα που είχε πρωτοσκηνοθετήσει το 1975, σήμανε συναγερμό.
Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και εμείς (δύο Ελληνίδες δημοσιογράφοι) μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε θέση ως απεσταλμένες του Φεστιβάλ Αθηνών που είχε συμπεριλάβει την παράσταση στο καλοκαιρινό πρόγραμμα της Επιδαύρου. Ηταν μέσα Φεβρουαρίου, στην Αθήνα χιόνιζε, στο Παρίσι είχε έναν ευχάριστο χειμωνιάτικο καιρό... [συνεχίζεται]
No comments:
Post a Comment